Stand van zaken

Blijkbaar moet ik dringend mijn blog aanvullen want omdat het langs deze kant zo stil is, vragen velen zich af hoe het nu met me gaat en wat er nog verder gaat gebeuren.

En ik kan jullie zeggen dat het op dit ogenblik goed gaat........ en hopelijk blijft het zo!

Zoals ik schreef in mijn vorige blog is mijn maagsonde dus op 29 april verwijderd, gelukkig zonder veel last.
Vast voedsel eten is echter wel voor mij niet zo simpel als men zou denken. Ik heb namelijk heel weinig smaak van mijn eten, ik moet wel 30 à 40 keer kauwen eer ik de kleine hap die ik genomen heb binnen krijg, ik moet tussen elke hap door water drinken om alles te kunnen binnenslikken en door dit alles zit ik zeker 3 keer langer aan tafel dan vroeger.
Een groot probleem is dit natuurlijk niet en je wordt dat ook vlug gewoon. Niet meer eten was ik een paar maanden geleden ook bijna gewoon. (Dit doet mij denken aan een mopje dat mijn vader ooit vertelde: "De boer zei: Is dat niet erg? Mijn ezel was nu juist gewoon om niet meer te eten en nu valt hij dood" 😂😂😂.)
Wat me ook opvalt is dat ik meer en meer gewoon geraak aan het weinige speeksel dat ik nog heb.
Ik hoef niet meer constant te drinken (behalve bij het eten) en rondlopen met een droge mond voelt ook niet meer zo raar.

Ik mag dus zeker niet klagen. Ik voel me (de meeste dagen toch) redelijk goed. Ik kan ook steeds meer en meer dingen doen....als ik mag natuurlijk want Wim zou mij, als het van hem afhangt, vastbinden in de zetel zodat ik toch maar niets zou kunnen doen.
Ik probeer hem altijd duidelijk te maken dat ik moet beginnen met terug op krachten te komen door af en toe wat klusjes te doen maar wie Wim kent weet dat dat niet zo simpel is. Als t in zijne kop zit, zit het niet in zijn gat hé 😁.
Maar gelukkig gaat hij elke dag werken zodat ik mij overdag toch wat kan bezig houden.

Vorige week kreeg ik jammer genoeg een brief in de bus die ik wel verwachtte maar waar ik toch tegenop zie: op 20 juni moet ik voor de pensioencommissie verschijnen. Ik ben er redelijk gerust in maar je weet toch maar nooit. Ik wil zeker NIET met pensioen, daarvoor ben ik toch nog te jong...allé, nog niet oud genoeg 😆. Ik voel me trouwens ook te goed om alle dagen thuis te zitten.
Ik zal dus moeten afwachten wat de dokters zullen beslissen. Maar ik zal het zeker duidelijk zeggen dat ik nog terug aan het werk wil. Terug gaan werken zal wel heel raar doen. Ik ben ondertussen al meer dan een jaar thuis. Eerst door die operaties aan mijn rug, mijn vader die ziek werd en dan mijn "toestand". Op den duur zou een mens vergeten wat het is om te moeten gaan werken! 😱

Er duikt de laatste weken echter wel een probleem op waar ik al vroeger voor gevreesd had: ik begin steeds weer meer en meer last te krijgen van mijn rug.
Na mijn operaties van vorig jaar moest ik eigenlijk naar de kinesist maar doordat mijn vader dan ineens zo snel achteruit ging, is het er niet direct van gekomen.
Natuurlijk is het niet omdat ik niet naar de kiné geweest ben dat ik nu last krijg. Ik heb nu ondertussen 10 behandelingen achter de rug, letterlijk 😜😜 en er is een (hele) kleine verbetering, maar ik vrees echter voor het ergste.
Nu dit weer 😩.
Maar ik ga er mijn hoofd nog niet over breken. Eerst gaan we er voor zorgen dat het met mijn keel in orde komt, de rest volgt dan wel.

30 juni staat de volgende MRI op de agenda en 5 juli de uitslag. Eerst dit afwachten en horen wat het resultaat is, daarna zien we wel.

Dikke kus  😘😘😘