Resultaten

Vandaag 15 maart moet ik naar het UZ van Gent om te horen hoe mijn resultaten van de MRI die ik vorige week donderdag liet maken, zijn.
Nu kan er gezien worden wat die bestralingen allemaal gedaan hebben. Hebben ze hun werk goed gedaan of is het toch niet wat de dokters gehoopt hadden?
Voor iedereen een grote vraag en voor ons dé grote vraag.
Ikzelf blijf redelijk kalm bij het vooruitzicht. Wat moet komen, zal komen, goed of slecht. Je kan je beter op het slechtste voorbereiden. Ik heb ook nog niet veel aan "het gesprek" gedacht. Ik zal het wel horen als het zo ver is. Eigenlijk wel raar hoe de laatste maanden mij zo gelaten gemaakt hebben.
Wim daarentegen is heel zenuwachtig en heeft zelfs deze nacht heel slecht geslapen. Hij probeert wel altijd om mij er van te overtuigen dat de uitslag goed zal zijn maar diep van binnen (alhoewel, zo diep nu ook niet) is hij er toch ook niet van overtuigd. Maar zo kan hij waarschijnlijk ook zichzelf oppeppen.

En het resultaat is blijkbaar beter dan verwacht. De dokters zijn uiterst tevreden want de tumor is met méér dan de helft verminderd. Blijkbaar zien ze dit praktisch nooit. De vernietiging van de tumor is dus verder geevolueerd dan normaal. Ik kan er moeilijk aan uit dat er zelfs nog sprake is van een tumor. Ik had gedacht dat het gezwel volledig zou weg zijn maar blijkbaar is er in het begin van de behandeling gezegd dat de tumor nooit zal verdwijnen maar dat hij zal krimpen en dat er dan gehoopt wordt op een stabilisatie. Ik heb dat dus blijkbaar weer niet gehoord. Dus wat mij betreft ben ik ietwat ontgoocheld dat er toch nog een tumor is maar Wim is de gelukkigste mens op dit moment. "Eindelijk eens goed nieuws" zegt hij met tranen in zijn ogen.

Eind juni moet ik terug een MRI laten maken en de dokters hopen dat de tumor tegen dan nog verder zal gekrompen zijn. dat proces gaat zo traag dat er maanden over gaan eer er een definitief resulaat is.

Het blijft dus afwachten en eerlijk gezegd blijf ik er nogal sceptisch tegenover. Ik geloof niet echt in genezing of stabilisatie. Ik ken niet veel mensen die "genezen" na dat ze te horen kregen dat ze één of andere kanker hadden. Maar ik ben dan ook op en top pessimist.

Ondertussen blijf ik uiteraard verder doen met mijn maagsonde. Gewoon voedsel is nog altijd niet mogelijk. De dokter zegt wel dat mijn keel er al wat beter uitziet dan 2 weken geleden maar ik moet nog altijd geduld hebben.
Ondertussen begin ik steeds meer en meer goesting in vanalles te krijgen, wat natuurlijk wel een goed teken is.
Door de sondevoeding krijg ik wel terug meer energie maar, spijtig genoeg, verlies ik geen gewicht meer.

Nu is het dus uitkijken naar de volgende MRI eind juni.
Hopelijk krijgen we dan te horen dat het monster nóg verkleind is.

Update

Het blijft maar duren, nog altijd heb ik heel veel pijn in mijn keel bij het slikken.
Ik kan nog altijd niets eten of iets anders drinken dan water.
Zelfs het onnozelste dat ik zou willen eten pikt verschrikkelijk in mijn keel.
Tja, wat doet een mens dan? Niets eten hé!
Ik drink nu al maanden Fortimel en eerlijk gezegd begin ik al te kokhalzen bij de eerste slok. Ik begin nu wel stilletjes aan te verlangen naar een goed pak frieten en een curryworst special.... hmmmm... was het maar waar!

Maar doordat ik dus geen eten binnenkrijg ben ik serieus vermagerd, teveel om goed te zijn. Allé ja, niet te veel maar wel op veel te korte tijd. Ik ben nu ook heel moe, wat normaal is natuurlijk als je geen calorieën binnen neemt, heb je op den duur geen energie meer.
Daarom moest ik deze week op een extra controle gaan om toch eens te kijken of er niets anders aan de hand was waardoor mijn keel heel traag geneest.

Ik ging dus vol goede moed naar het UZ in Gent, met de gedachte dat ze misschien toch iets aan de pijn zouden kunnen doen en dat ik dan misschien toch zou kunnen eten.
En ja hoor, er is een oplossing! ! !  Namelijk een maagsonde :-(.
Morgen wordt er bij mij dus een maagsonde geplaatst en "mag" ik 3 nachten blijven logeren in het UZ. Joepie, 't was lang geleden dat ik in de kliniek gelegen heb. 't Werd tijd (ahum)!

Ze gaan dus een gastroscopie doen om te zien waar ze juist in de maag de sonde moeten steken. En daar kijk ik naar uit hoor, naar die gastroscopie! Amai nog niet. Ik heb een volledige verdoving gevraagd maar blijkbaar gaat dat niet. Daarna gaan ze een kleine opening maken langs de buitenkant van mijn maag om dan daar de buisjes en weet ik wat allemaal aan te sluiten op mijn maag. Ik moet 3 dagen blijven omdat ik goed onder de knie moet hebben hoe ik mezelf dan sondevoeding moet geven. Blijkbaar is dat niet zo simpel.

Enfin, alweer iets waar ik absoluut niet op gerekend had, maar ja, wie wel?
Ik hoop dat het toch minder erg gaat zijn dan ik verwacht en dat ik er achteraf ga kunnen mee lachen.

Op 15 maart, dus over 2 weken, ga ik dan eindelijk een resultaat weten van mijn bestralingen.
Ik hoop dat mijn volgende blog eens goed nieuws mag geven......dus duimen allemaal! ! !