2019: een jaar van teleurstellingen

Maandag 25 november: ik ben terug opgeroepen om voor de pensioencommissie te verschijnen. Vandaag om 14u20 word ik verwacht in Gent....pfff, terug bij diene vriendelijke pee, die behandelt u of dat je een crimineel bent! Nog een geluk dat die andere toch kan (glim)lachen.
En zoals gewoonlijk zie ik er goed uit (ahum) en ik kan het, ook zoals gewoonlijk, goed uitleggen tegen de 2 dokters. Ik zeg meerdere keren dat ik terug aan het werk wil, dat ik me goed voel en dat ik in afwachting van een behandeling misschien terug aan het werk kan. Ik vertel dat ik op 22 december naar het UZ op consultatie moet en de dokters stellen voor om te vragen of het eventueel mogelijk zou zijn dat ik het werk hervat. Misschien vanaf 1 januari? Daar blijven ze meermaals op hameren. Ik zie wel wat de prof zegt.

zaterdag 30 november: vandaag om 10u starten "De 24u van Jowan".
Mijn neef Jo Callebaut zal 24u aan één stuk in café De Klok spelletjes spelen met iedereen die zich ingeschreven heeft. Hij zegt dat, aangezien hij nooit op café gaat, dit een uitgelezen actie is om eindelijk eens op café te kunnen gaan......en als ge da nie gelooft!
Mensen die zich ingeschreven hebben moeten per uur 10 EUR betalen om te "mogen" spelen met of tegen de Jo. Dat kan kaarten zijn zoals belotten, wiezen, harten jagen... maar ook biljart, rummikub, pietjesbak, bakschieten,....
De lijst van kandidaten is goed gevuld en ik heb reeds van op voorhand beloofd dat ik de Jo wil steunen en dat ik meedoe met de 24 uren. Ik wil hem wakker houden.....of hij mij.
Maar Ann, mijn nicht, wil mij daar niet alleen laten en besluit dat ze ook meedoet.
De uren gaan vlug voorbij want ook wij spelen ondertussen mee.
Om de pot nog wat méér te spijzen is er ook een tombola waarbij de hoeveelheid kroonkurken moet geraden worden die in een grote glazen fles zitten. Zelf weten we ook niet hoeveel er in zitten maar het lijken er mij heel veel.

Iedereen mag 6 keer gokken op het aantal voor 5 EUR. Prijs 1 en 2 zijn een waardebon van De Grillhoeve en voor de 3e prijs zijn er een paar flessen wijn geschonken.
Ondertussen verkoopt Linda, de bazin van het café, hotdogs. Hierbij gaat ook alle winst naar SALIVAM, waarvoor nogmaals dank Linda!
De uren vliegen echt voorbij en voor we het weten begint het klaar te worden.
Ook de pers is van de partij. Koen Moreau van Het Laatste Nieuws wil er ook bij zijn als Johan om 10 uur gaat stoppen. Maar, door omstandigheden is er iemand die niet kon meespelen tijdens de afgelopen  24 uur maar die wel naar het café kan komen om 10u. Daarom zal Jowan er nog een uurtje bijdoen en er 25 uur van maken.
Om 11 uur vraagt de Jo zijn eerste Hoegaarden, het zit er op! Wij applaudisseren voor hem omdat hij deze fantastische actie op poten heeft gezet en ze ook helemaal heeft uitgevoerd.
En dan worden ook de kroonkurken geteld: 2.205 stuks! Waauw, het zijn er meer dan ik gedacht had.
En we maken ook direct de afrekening en we komen tot het mooie bedrag van 1.800 EUR. Amai, een mooi bedrag om bij de rest van onze acties te tellen.
Ik ben moe en voldaan....alhoewel, ik ben niet moe eigenlijk. De adrenaline stroomt nog door mijn aderen.
Pas om 15u krijgt Wim mij in mijn bed. Ik ben ondertussen op sinds gisterenmorgen 7u dat wil dus zeggen dat ik al 32 uren wakker ben. Ik heb nooit gedacht dat ik dat nog kon.

Ik heb mij voorgenomen, eigenlijk is Lisse met het idee gekomen, om te beginnen sporten. Het is echt nodig, ik verdik denk ik met de dag maar ik weet dan ook maar al te goed aan wat het ligt.
Daarom besluiten we om in het sportcentrum De Parel in Nieuwerkerken, een kijkje te gaan nemen.
Ik zou minstens 2 keer in de week aan sport moeten doen om toch enige reactie te hebben. Amai, 2 keer..... Ik wil ook ondertussen op mijn voeding letten, anders zou het niet veel helpen. Maar dat zal, vrees ik, héél moeilijk zijn. Ik eet en drink heel graag maar dat moet je natuurlijk bekopen. Ik heb al dikwijls gezegd dat ik in de tijd van  Rubens moest geleefd hebben, hij zou mij met veel plezier hebben geschilderd!
Ik denk dat ik ga beginnen met sh'bam. Dat is een soort van Zumba maar een beetje feller (zeggen ze toch). Het zou een effectieve workout zijn om kilo's kwijt te geraken.

Maandag 2 december: het weekend na de 24 uren van Jowan en ik ga vanavond de eerste keer naar de sh'bamles. Als dat maar goed komt.
Het is inderdaad redelijk intensief maar ik vind het al bij al toch leuk. Het is wel echt iets voor mij. Alleen jammer dat ik niemand ken en de andere leerlingen zijn allesbehalve sociaal.
Behalve Nancy, die de les geeft, dat is een echte springveer! Jawadde, dat heb ik nog niet veel gezien!
Ik beloof haar om volgende week terug te komen.
Lisse die wil gaan boksen en dat is alleen op dinsdagavond. Ze wil dat al heel lang doen dus ze kijkt er volop naar uit.

Maar o wee, wat doen die sportoefeningen uit als je constant op restaurant "moet" gaan eten?
Deze week alleen al ben ik 3 keer op restaurant geweest en niet om een slaatje te gaan eten.
Diëten is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Op zondag gaan Lisse en ik samen naar de BBB. Dat staat voor Borst-Buik-Billen maar volgens mij staat dat voor Beter-Buiten-Blijven! Wat is dat zeg?! Ik ben kapot als de les gedaan is en Lisse haar tong hangt ook bijna tot op de grond.
Maar achteraf gezien geeft het toch voldoening. Dit gaan we nog doen!

Dinsdag 3 december: ik word op consultatie verwacht bij professor Rottey. De laatste nachten slaap ik absoluut niet goed. Ik ben redelijk zenuwachtig, bang om te horen dat het een verloren zaak is. Ik hoop nu toch dat er ondertussen een nieuw medicijn is. Ik zal dat met heel veel plezier testen.
Maar helaas, er is nog helemaal niets in het vooruitzicht.
De prof belooft mij wel dat er in 2020 iets zal gevonden worden dat ik dan zal kunnen en mogen testen. Het is bijna 2020 maar een jaar duurt wel 366 dagen (het is een schrikkeljaar) en dat medicijn kan evengoed in oktober of zelfs december pas vrijgegeven worden.
Ik ben ontgoocheld. Ik weet niet wat ik er moet van denken. Wat gebeurt er ondertussen in mijn lichaam. Ik voel soms steken of pijnen waarvan ik denk dat het met de kanker te maken heeft. Positief blijven denk Krista, positief!!! Dat is nu eens gemakkelijker gezegd dan gedaan se! Door dit nieuws laat ik mijn hoofd alweer een klein beetje méér zakken. Mijn kin hangt nog niet op mijn borstkas maar veel plaats is er toch niet meer.
Een geluk dat ik na de consultatie, erop uit kan trekken met Inge, een goeie vriendin. Wij gaan Gent eens onveilig maken.

Woensdag 11 december: vandaag word ik voor de 2e keer in het UZ verwacht om de studie waaraan ik meedeed, af te sluiten. Ik kom nu te weten dat ik 3 keer moet gaan eer de studie volledig kan worden afgesloten.
Ik word terug helemaal onderzocht zoals EKG nemen, bloed afnemen, temperatuur, bloeddruk, reflexen nagaan.....
Ik heb een hele goeie band met de verpleging op de dienst Geneesmiddelenonderzoek en ook zij zien dat ik niet ben zoals anders. Ze proberen mij op te beuren maar ik vrees dat het heel moeilijk zal zijn.
Daarbij komt nog dat Carla, een goeie vriendin die terminaal is, eergisteren is gevallen en het gaat er absoluut niet goed mee. Zij is iemand die mij volledig verstaat en vice versa. Er zijn steeds dingen die iemand die niet aan kanker lijdt, niet kan begrijpen. Wij kunnen hierover samen praten en we hadden dan ook maar een half woord nodig om te weten wat de andere wou zeggen.
Ze heeft haar schouder gebroken en momenteel heeft ze helse pijnen. Ik vind het verschrikkelijk. Ik heb hier en heel slecht gevoel bij.Ik wil haar dan ook zo vlug mogelijk gaan opzoeken maar door de pijnen is het beter van niet. Het ziet er absoluut niet goed uit.
Op vrijdagavond stuurt haar man Luc mij een bericht dat er een infuus is aangekoppeld waardoor ze zal in slaapvallen waar ze niet meer zal uit ontwaken. Ik vind het verschrikkelijk. Ik heb zo met haar te doen en haar gezin. Ik heb nooit gedacht dat het toch zo vlug zou gaan. Ik heb altijd gedacht dat ze toch kerst en nieuwjaar nog zou mogen meemaken. En nu is het afwachten, toezien hoe ze toch nog zal vechten tot haar laatste zucht. Ik wil haar toch nog eens zien, ook al raadt Wim het mij af.

Op zaterdag sta ik in twijfel: Carla nog éénmaal zien of toch niet. Ik denk dat ik later spijt zou hebben mocht ik toch niet gaan. Dus in de namiddag gaan Wim en ik naar de kliniek om toch ook vooral Luc wat te troosten.
Carla ligt er heel rustig bij en ze ziet er, ondanks de vele pijnen, nog steeds hetzelfde uit. Mijn hart krimpt ineen. Haar man Luc is een wrak. Hij heeft deze week nog bijna niet geslapen of gegeten.
En wat moet je dan zeggen? Ik vind het erg? Het is niet normaal? Wat heeft een man daaraan als hij weet dat zijn vrouw niet meer zal wakker worden?
Ik zet mij naast haar bed en hou mijn hand op die van haar. Ik gedachten vertel ik haar nog van alles en laat ik haar weten dat de pijn nu zal stoppen. Hoe stom, precies of ze kan dat horen.
Als we dan besluiten om naar huis te gaan, geef ik haar nog een dikke kus en fluister ik haar toe dat ze, waar ze ook mag terechtkomen, een plaatsje moet vrijhouden voor mij. Heel melig maar net zoals zij, ben ik heel bang om te sterven. Wie niet trouwens?!

Zondag 15 december: de telefoon van Wim gaat over om 15u15. Carla is om 3 uur overleden.
We zijn er het hart van in. Zo erg voor haar gezin, haar man en haar kinderen Lisa en Geoffrey. Wat moet er nu door die mensen hun hoofd gaan? Iemand die het niet meemaakt kan het niet weten, je kan het alleen maar raden en dan nog!
Die nacht slaap ik terug niet veel. Er gaat van alles door mijn hoofd en zoals zo dikwijls natuurlijk het slechtste eerst.
Gelukkig staat er de komende week veel op de kalender zodat ik mijn gedachten ga kunnen verzetten.

Maandag 16 december: Lisse en ik gaan deze avond eens proberen te steppen. Ik heb er al veel over gehoord maar nog nooit geprobeerd. Ik ben benieuwd!
Amai wa is da zeg? Ik zweet me te pletter. De instructeur geeft de les precies in 5e vitesse. In het midden van de les hangt mijn tong al op de grond. Maar plezant dat het is! Ik ben er zeker van dat ik dit wekelijks ga proberen doen.

Zaterdag 21 december: het is een heel regenachtige dag. Vroeger werd er dan gezegd dat de engelen aan het wenen waren. En ik zou het vandaag nog geloven ook.
Ik kan het nog steeds niet vatten dat ze er niet meer is. Nog voor de mis begint lopen de tranen al over mijn wangen. Ook Wim heeft het heel moeilijk. Het leven is niet eerlijk. Dat wordt dikwijls gezegd en ook nu is het zo. 52 jaar, het is veel veel tee vroeg. Ze had nog zoveel moeten meemaken maar ze heeft jammer genoeg de strijd verloren.
Carla, je was zo bang om te sterven en ik ben eerlijk gezegd blij dat je het eigenlijk niet echt geweten hebt. De pijn die je zo moedig hebt gedragen is eindelijk voorbij en ooit zullen we elkaar terug zien, waar dat ook is.  Maar waar je ook bent, hou een plaatsje voor mij

Zondag 22 december: terug een regenachtige dag en vandaag staat schil in contrast met gisteren. Ik voel nog veel verdriet maar zoals ook altijd gezegd wordt: het leven gaat door. Vandaag gaan we naar Kortrijk om naar de uitzendingen te gaan kijken van Studio Brussel maar vooral om onze cheque af te geven met ons verzameld geld. We hopen vooral dat we het podium mogen onveilig maken. Want we zijn met 23 mensen en iedereen is heel enthousiast.
Dankzij Dirk D'Herde, die gratis de bus bestuurt, rijden we rond 8 uur 's morgens naar Kortrijk. Ik wou zo vroeg vertrekken met de hoop dat er nog niet veel volk is zodat we bij de eersten zijn.
Nadat we onze groep hebben ingeschreven moeten we wachten om reeds een opname te maken. Na die opname gaat de regie de beelden bekijken en daar wordt dan gekozen wie het podium op mag of niet. Het gesprek verloopt in het begin stroef maar door de heel aimabele interviewster vind ik toch de juiste woorden. Laat ons hopen dat ik straks gebeld word met de uitnodiging om op het podium nogmaals ons verhaal te doen. Normaal belt de regie binnen het half uur, hoopvol afwachten dus.

En natuurlijk, zoals wij altijd geluk hebben is het nu niet anders. Geen telefoontje, geen berichtje, helemaal niets. Een bus speciaal inleggen, 23 mensen die meegaan en hun zondag opofferen en een bedrag van méér dan 22.500 EUR meebrengen en toch niet op het podium mogen. Zelfs geen liedje mogen aanvragen. Daarvoor zouden we nog eens extra moeten betalen. Awel ik ben ferm ontgoocheld. Ik weet dat niet iedereen op het podium kan gevraagd worden maar het gaat hier nu toch om een ziekte die nog niet bekend of zelfs gekend is. Daarbij nog al die moeite die we gedaan hebben. Enfin, het is nu zo. Daarvoor gaan we nu niet onze zondag laten verpesten en we willen zeker eens op tv komen. Dus gaan we tussen het volk staan vóór het podium en inderdaad, wat later zijn we te spotten tussen de andere mensen. We hebben toch bewezen dat we er waren.

2019 zit er bijna op. Veel kan ik niet zeggen over afgelopen jaar. Veel is er niet gebeurd. Eigenlijk over het hele jaar bekeken hebben wij geen enkele keer een meevaller gehad. De medicijnen werken niet, onze reis is in het water gevallen (en ons geld ook), een vriendin verloren.....
Ik geef de moed niet op, bijlange niet maar deze periode valt me toch moeilijk.
Wat een geluk dat we zoveel vrienden hebben die altijd klaarstaan voor ons zodat ik weinig tijd heb om in een hoekje te kruipen om te zitten dubben of om mezelf te beklagen.
Maar laat ons hopen dat 2020 toch ietwat beter wordt, dat er toch een keer iets gebeurt waardoor we echt blij worden, blij zoals we in lange tijd niet geweest zijn.
Hoop doet leven (alweer "wat men zegt") en dat is ook zo. Zolang ik kan blijven hopen, geef ik niet op! Ik wil met volle moed het nieuwe jaar inzetten en dankzij Wim, Senne en Annelies, Lisse en Sander durf ik te zeggen dat 2020 fantastisch begint.

Lieve mensen, in deze tijd worden er veel wensen uitgedeeld en ook ik wil elk van jullie mijn allerbeste wensen sturen. Laat het een jaar van liefde, warmte, genegenheid, geluk maar vooral een jaar van een fantastische gezondheid zijn. Ik wens jullie allemaal het allerbeste.

Tot volgend jaar!!!