Vandaag zijn we reeds half mei.....ongelooflijk hoe de tijd vliegt!
Ik ben nu al méér dan 4 maanden terug aan het werk en zelfs al meer dan 1 maand 4/5en. Stel je voor: ik moet méér werken en ik verdien minder 😱😂😱

Op het werk is er verschrikkelijk veel veranderd toen ik afwezig was, alles is geïnformatiseerd en voor mij is het dus dubbel moeilijk: terug aan het werk én dan nog moeten aanleren hoe alles in zijn werk gaat.

Ik kan nu wel 1 dag per week van thuis werken en dat is natuurlijk ook een groot voordeel. Mijn collega's missen mij dan natuurlijk enorm en ik hen ook....ahum.....een beetje 😇.

Maar hoe je het ook draait of keert, niet alleen dat lange afwezig zijn heeft een negatieve invloed op het werk maar de leeftijd doet er dus ook absoluut veel aan.
Want niet alleen op fysisch maar ook op mentaal gebied gaat een mens achteruit met ouder worden.

Ik heb natuurlijk ook het nadeel dat ik op anderhalf jaar tijd 7 keer onder volledige narcose ben geweest wat volgens de dokters ook een hele grote impact heeft op je geheugen. Ik zou het erg vinden mocht ik zomaar (nog) dommer geworden zijn!?

Volgende week heb ik terug een check-up in het UZ. Ik ben benieuwd wat er gaat te zien zijn.
Ook al was de laatste controle goed, de schrik dat het terug slechter wordt of dat er iets anders op komst is, is toch heel groot.

Ik denk dat, als je als kankerpatiënt volledig genezen wordt verklaard, je toch ergens opgelucht kunt ademhalen. Bij iemand zoals ik, waar de kanker er altijd zal zijn, blijft de schrik er toch altijd inzitten dat het gezwel terug zal groeien of dat er toch ergens een uitzaaiing zal gevonden worden.

Maar optimistisch zoals ik ben: daar probeer ik niet aan te denken......ik zeg wel 'probeer'!

Mijn volgende MRI is pas voor binnen 2 maanden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik liever die uitslag al zou hebben dan die van volgende week. Op foto's zien ze toch altijd méér (zoals ik in het begin zelf ondervonden heb, weet je nog?!).

Maar ik mag absoluut niet klagen: ik voel me goed en ik probeer mijn gewicht onder controle te houden want dat vind ik nu héél belangrijk. Ik ondervind dat ik terug moet opletten met wat ik eet en/of drink want de kilootjes zouden er terug aanvliegen. De dokter zegt dat dat wel een goed teken is, dat mijn genezing steeds maar verbetert maar voor mij is het minder plezant!
Mijn slikproblemen zal ik altijd hebben en mijn speeksel is nog altijd heel miniem. Maar raar maar waar: ik word dat gewoon. Ik heb wel nog altijd mijn flesje water bij de hand maar ik kan al een langere tijd zonder drinken.

En zo heb ik mijn "oude" leven (letterlijk en figuurlijk) terug opgepakt!
Ik probeer wel méér te genieten en mij minder druk te maken maar simpel is dat wel niet. Zeker niet als je een gezin hebt waar "minder druk" niet in de woordenboek staat!

Aangezien Senne over een paar maanden gaat verhuizen, wil hij op jacht gaan naar meubels en huisgerief en rarara, wie "mag" er altijd meegaan????? Tuurlijk, biebie hier!
Maar ik doe dat natuurlijk met veel plezier! Meer dan een halve dag in een grote winkel lopen, tegen het einde doodop zijn en als je thuiskomt, zien dat je voor jezelf helemaal niets gekocht hebt..... Wie zou dat nu niet leuk vinden?!

Maar als de kinderen het huis uitvliegen wil dat wel zeggen dat je als ouder oud(er) wordt!
Ik voel me wel absoluut nog geen 51 en Wim, die gaat 100 jaar worden zeg ik altijd, hij ziet er nu al 99 uit 😂😂😂.

Als ik iets meer weet over de onderzoeken, zal ik jullie zeker iets laten weten.
Allemaal duimen dus dat ik jullie goed nieuws kan/mag brengen!!

Dikke knuffel 😘