Eindelijk zijn de onderzoeken voorbij.....oef, wat een gedoe allemaal!
De afgelopen 3 weken heb ik 3 biopsies moeten laten doen en ik kan jullie verzekeren: die waren niet van de poes (en ook niet van de hond ;-)).
Bij de eerste biopsie (klieren tussen mijn hart en longen) is, zoals ik de vorige keer al schreef, niets kwaadaardig te zien.
Vorige week vrijdag ben ik dan voor de longpunctie moeten gaan.
Man, deed dat pijn zeg! ! !
Bij de eerste biopsie was ik onder volledige narcose maar bij de longpunctie werd juist mijn huid waar de naald in ging wat verdoofd. Ik lag op mijn zij en het insteken van de naald voelde ik dus niet maar, aangezien de vlek op mijn longen zich volledig onderaan bevond, moest die naald tot onder mijn ribben gaan om die punctie goed te kunnen doen. De chirurg stelde mij gerust dat hij 's morgens net hetzelfde gedaan had bij iemand en daar was het van de eerste keer goed gelukt. Maar wat raad je??? Inderdaad, bij mij dus niet. Hij moest een 2e keer steken. Ik was nochtans heel stil blijven liggen, ik had niet gehoest (anders heb je direct een klaplong) en ik had rap een schietgebedje gedaan om het toch van de eerste keer te laten slagen. Maar het mocht dus niet zijn. Ik wist wel al aan wat ik me mocht verwachten en.... 2e keer goede keer! Oef!!!
Maar wat een pijn zeg, ook achteraf. Ik mocht absoluut niet hoesten maar door het prikken in de vlek zat er ook wat bloed in mijn longen. Dat geeft natuurlijk een kriebeling die je wil weghalen. Ik kon ook amper ademen. Enkel heel oppervlakkig kon ik wat lucht binnen happen. Ik moest dan in het ziekenhuisbed een uur op mijn rug blijven liggen en dan zouden ze foto's nemen van mijn longen om te zien of er toch niks geraakt was. Na een tijdje begon ik te voelen dat de pijn toch verminderde en ik wist wel dat ik straks weer gewoon zou kunnen ademen.
De foto's zagen er goed uit en ik kon terug naar mijn kamer waar ik 1 nacht moest blijven om er voor te zorgen dat ik in de buurt was mocht ik alsnog een klaplong krijgen.
Daar had ik het genoegen bij iemand te mogen slapen die meegevochten heeft in de wereldoorlog. De eersten of den tweeden???? Da's allebei mogelijk ;-).
En dan afgelopen dinsdag......hét onderzoek waar ik het meeste tegenop zag: een colonoscopie. Ik heb normaal weinig zenuwen als er iets aan mij moet gebeuren in de klinieken maar deze keer voelde ik me toch niet zo goed. Alhoewel, het kon ook zijn omdat ik al een paar dagen niet deftig had mogen eten ;-))))
Bij deze ingreep (terug onder volledige narcose) is er een fameuze poliep weggesneden. De chirurge, dokter Reekmans, liet er ons een foto van zien voor ze weggenomen werd en vond het zelf ook een kanjer.
Op het eerste zicht lijkt het, volgens haar, niet kwaadaardig te zijn maar om zeker te zijn moet ik nu tot 20 december wachten om het definitieve verdict te horen.
Dokter Rombaut, de pneumoloog, had voor mij afgelopen donderdag een afspraak gemaakt met een oncologe van het ASZ nl. dokter Van Erps. Ik vraag me nog altijd af waarom.
We wisten ondertussen al dat de eerste biopsie goed was en Wim had op woensdag gebeld om te horen of er iets te zien was na de longpunctie en ook dat was goed.
Wij dus naar oncologie waar de dokter ons niets méér wist te vertellen dan wat we al wisten.
Maar, waar we wel 58 EUR armer waren! ! ! 58 EUR????? Ik kon bijna weer naar dokter Ates van de dienst neurochirurgie gaan om mij terug te laten behandelen voor mijn rug want ik verschoot mij bijna een breuk! ! ! Ik heb tijdens mijn hele behandeling nog nooit zoveel moeten betalen aan een dokter.
Dit is alweer het bewijs dat ziek zijn (of worden) heel wat geld kost. Misschien dat minister De Block hier eens werk kan van maken?!
Enfin, deze afspraak was in onze ogen verloren tijd en moeite....dachten we. Tot ze dokter Rombaut belde om hem het goede nieuws te vertellen en ze besloten om misschien toch eens foto's te laten nemen van mijn hartkleppen.
WAT???? Wat hebben mijn hartkleppen in godsnaam met dit alles te maken?
Blijkbaar is er een klein vlekje te zien dat redelijk dicht tegen mij hart ligt. Dokter Van Erps denkt dat het niets is en dat het zeker geen kwaad kan maar toch wordt er besloten om mij naar een cardioloog te laten gaan om een echo te laten doen.
Ik krijg hier zo stilaan het gevoel dat ze echt het uiterste uit de kan willen halen en dat ze nu dus maar allerlei onderzoeken willen laten doen waar het eigenlijk niet nodig is.
Op den duur zullen ze waarschijnlijk toch iets vinden.
Wat gaan ze na die echo nog uitvinden? Ik weet dat ze, met mijn voorgeschiedenis, geen risico willen nemen maar nu begin ik mij toch vragen te stellen. Altijd al die foto's laten nemen kan toch ook niet goed zijn?! En al die narcoses (3 vorig jaar en 5 dit jaar) hebben al een serieus gat in mijn geheugen geslagen.
Enfin, ik kan me gelukkig nog herinneren dat ik maandagmorgen een afspraak heb bij een cardioloog om die echo te laten maken maar ik ben er hééééééééél gerust in.
Voor de rest moet ik wachten tot 20 december om te horen of er iets te zien is aan de darmpoliep.
En als alles dan goed blijkt te zijn, hopen! Hopen dat ik na nieuwjaar eindelijk terug aan het werk kan.
Maar voor het zover is, toch voor alle zekerheid wachten tot 20 december!
