Over de helft!

Ik moet in totaal 33 bestralingen en vandaag heb ik de 17e gekregen!
Allé,  nog "maar" 16.
Nu kan ik beginnen aftellen.

Allereerst een hele dikke merci aan iedereen die aan mij gedacht heeft met mijn verjaardag!
Bedankt voor alle wensen via facebook, sms, mails, kaartjes,.... en natuurlijk de bezoekjes in het weekend!
50 jaar worden is een mijlpaal in het leven en ik had gedacht om deze dag toch op een ietwat andere manier te vieren. Maar door jullie warme woorden is het beter meegevallen dan gedacht!

Dus het was allesbehalve een rustig weekend maar beter zo, dan kan ik ook mijn gedachten eens verzetten. Veel hebben ze aan mij niet gehad want mijn spraak is voor een groot deel weggevallen. Ik kan nog spreken maar na een paar zinnen doet het al te veel pijn. Dus is het beter dat ik zwijg hé!? 'k Zou dat anders misschien ook beter wat meer doen?!

En maandag terug de trein op naar Heidelberg. Aangezien Wim niet naar het werk mocht wegens driegingsgevaar van die zotten, heeft hij me naar het station van Lede gevoerd zodat ik dan zolang niet moest wachten in Brussel Zuid om de trein naar Frankfurt te nemen.

En natuurlijk, zoals dat je verwacht.....meer dan een kwartier vertraging met als gevolg dat ik mijn aansluiting van 10u25 naar Duitsland kwijt was. Als de treinen op tijd zouden rijden had ik exact 16 minuten om over te stappen. Meer dan genoeg tijd en Wim wou niet dat ik lang in Brussel Zuid zou moeten wachten door al dat gedoe. Niet dus...... net gemist!
Dan maar,zonder problemen mijn ticket laten wijzigen naar de volgende trein, en die is om..... 14u25! Huh???? Niet vroeger? Lap! Dus 4 uren wachten!
Mijn werk is dichtbij maar daar wil ik liever niet naartoe want ik kan sowieso niet veel zeggen dus ga ik maar in de wachtzaal zitten. Gelukkig heb ik mijn ipad mee en heb ik daar WIFI!

Wim heeft dan maar naar de kliniek in Heidelberg gebeld om te zeggen dat ik mijn aansluiting kwijt ben en gevraagd of ik nog later kon gaan. Dat was nu geen probleem. Blijkbaar wordt er daar zelfs nog na 9 uur gewerkt!

In het Zuidstation loopt het vol met gewapende politiemensen. De passagiers die naar het buitenland willen, zoals ik dus, moeten nu door een controlepost. Daar moeten we onze pas en treinticket laten zien. De sporen naar het buitenland zijn volledig afgesloten voor andere passagiers. Eventjes voelt het toch raar maar ik sta er niet echt bij stil. Volgens mij kan er nu niet veel gebeuren. Die zotten weten ook dat er nu veel controle is, dus gaan ze niet met dat beetje verstand dat ze hebben, een aanslag plegen op zo een sterk bewaakte plaats. Alhoewel, van die soort mag je alles verwachten!

Om 14u20 ga ik naar het perron waar de trein zal aankomen en rarara......35 minuten vertraging! !
Waarom kon diene vorigen geen vertraging hebben zeg?????
Allé vooruit, nog maar wat wachten zeker?!
Uiteindelijk zijn we dan ongeveer 40 minuten later dan voorzien vertrokken.

En dan denk ik er aan dat ik, door die vertraging, mijn aansluiting in Frankfurt zal kwijt zijn! Allé, lap, nu da nog! Maar ik probeer daar nog niet aan te denken. Ik zal wel zien als ik daar aankom. Er moeten toch nog treinen naar Heidelberg rijden?

Na een treinreis van iets meer dan 3 uren komen we aan in Frankfoert(!). Ik kijk direct op de gele bladen.......Heidelberg???? Niet te vinden! ! ! Dat kan toch niet? Loketten zijn er niet te zien. Wat nu? Hier en daar iemand aangesproken die mij jammer genoeg ook niet konden helpen. Uiteindelijk heb ik een garde van een internationale trein aangesproken die mij wist te zeggen dat ik het beste naar Mannheim kon rijden en van daaruit naar Heidelberg. Dus, de volgende trein naar Mannheim genomen, die er tussen haakjes meer dan 1 uur over gedaan heeft!
Toen ik in Mannheim aankwam was het al kwart voor 7! Gelukkig had ik direct aansluiting. Om het kort te zeggen: ik ben uiteindelijk rond half 9 in de kliniek aangekomen! Moe maar opgelucht dat ik het nog gehaald heb!
Met de trein zou je er al zijn.....mijn voeten ja! Ik was "de trein" al kotsbeu maar nu nog méér. Maar het toppunt van al: mijn ticket voor nu maandag ligt ook al klaar! ;-)

En dan kom ik rond half 10 aan op mijn koud appartement en blijkt dat ik alweer geen internet heb! Och ja, dat kan er ook nog maar bij! Hier de router gereset, wat gewacht...en uiteindelijk toch internet. Ik heb toch nog eventjes met thuis kunnen chatten en een half uur later....gedaan met internet tot vandaag woensdag half 2!
Dat is dus om zot te worden! Ik voelde me volledig afgesloten van de bewoonde wereld. Het klinkt overdreven maar ik kon dus niemand bereiken in Belgie. Wel met de GSM natuurlijk maar da s toch niet hetzelfde.
Dus aan iedereen die mij ondertussen via internet en bericht gestuurd heeft: ik leef nog maar ik kon jammer genoeg niet antwoorden!
Maar vandaag zou het opgelost zijn en kan ik weer volop chatten en mailen!
Wie weet voor hoe lang.........

1/3e voorbij

Inderdaad, na mijn behandeling gisteren was er 1/3e van mijn 33 keer voorbij! Nog 22 keer....
Ik ben al blij dat we al zover zijn maar het moeilijkste moet natuurlijk nog komen.

Eigenlijk begint het zelfs nu al moeilijk te worden.
Ik begin serieus keelpijn te krijgen en het slikken gaat van dag tot dag moeilijker.
Naast al de nadelen is er 1 GROOT voordeel: ik zal vermageren! ! !

Ik heb nu al moeite om te eten maar ik denk dat dat steeds moeilijker en moeilijker zal gaan.
Ik hoop alleen dat ik niet aan een infuus moet gaan liggen om voeding te krijgen. Maar zover zijn we bijlange nog niet dus probeer ik daar niet aan te denken!
Ik heb ook al veel minder smaak van mijn eten. Ik eet zo graag chocolade en jammer maar helaas: ik proef dat al bijna niet meer! snik snik snik....

Ik begin ook moe te worden, raar, zo ineens had ik er gisteren echt nood aan om veel te slapen. En misschien nog een geluk: het internet was hier maandagavond uitgevallen en dat heeft tot gisteren in de vroege avond geduurd.

Morgen komt Wim al naar hier en vrijdag gaan we nà mijn behandeling, die trouwens elke dag deze week om kwart na 7 's morgens is (pffff), naar huis, in België wel te verstaan! Zolang ik het aankan, wat hopelijk elke week is, ga ik in het weekend naar huis.

Op maandag is de bestraling altijd in de late namiddag en dan kan ik 's morgens de trein nemen. En of dat gemakkelijk is zeg. Om 10u25 heb ik in Brussel-Zuid een trein naar Frankfurt waar ik direct aansluiting heb naar Mannheim en daar heb ik onmiddellijk een trein naar Heidelberg. Ik heb misschien wel het voordeel dat ik tijdens mijn loopbaan al veel gereisd heb met het openbaar vervoer. Ik weet dan ook hoe het er allemaal aan toe gaat of beter gezegd: hoe het er zou moeten aan toe gaan!

Maandag was ik al om kwart voor 3 terug op mijn appartment. Ik doe er trouwens minder lang over dan dat ik met de auto zou moeten terugkomen. Niet opgejaagd, niet moeten inzitten met verkeer dus geen files, geen gevaar.... kortom heel gemakkelijk!

Het kost me wel 109 EUR per rit. Da's natuurlijk niet weinig maar voor dat geld heb ik er wel wat voordelen voor!

Als ik Wim zover krijg zou ik zelfs volgende week vrijdag de trein naar huis willen nemen. Dan moet hij 's morgens geen 5 uur alleen in zijn auto naar hier rijden. Maar averechts dat hij is (hahaha) wil hij mij persé altijd komen halen. Dom als je er goed over nadenkt: hij zit die dag zeker 10 uur in zijn auto en daarbij heb je nog altijd heel veel risico's. Enfin, we zullen er nog eens een klapke over doen, allé ja, als ik nog deftig kan praten natuurlijk! Goh, ik hoor nu al de opmerkingen: oooh wat gaat het thuis rustig zijn, en: joepie mama kan nie van haar oren maken, of : mama kan nie zagen! ! !
Jaja, ik hoor zo al wat de kinderen thuis gaan zeggen en tussen ons gezegd en gezwegen: wat Wim gaat denken! Want die gaat da niet luidop durven zeggen natuurlijk ;-) (ik ben precies nogal een vieze hé?!)

Maar het is ondertussen al woensdag (dus "maar" 21 meer) En ik kijk al vollenbak uit naar morgen.....alhoewel morgen zal ik Sarah gezien hebben! Nu ook niet echt iets om naar uit te kijken! Maar ik denk dan dat ik blij mag zijn om dat nog mee te maken. Ik ging deze verjaardag trouwens uitgebreid vieren maar het heeft niet mogen zijn, toch dit jaar niet! Als ik terug goed op de been ben, zal ik er zeker en vast een serieuse boenk op geven! Dan zal het niet alleen voor mijn verjaardag zijn maar ook voor mijn (hopelijk) genezing. En volgend jaar zijn Wim en ik trouwens 30 jaar getrouwd! Amai, da gaat een feestje zijn zeg! ! !

Toch alweer iets om naar uit te kijken.....

12 november

Donderdag 12 november, dag 9, het gaat vooruit, niet zo vlug als ik zou willen maar eigenlijk moet ik eerlijk zijn: het valt nog mee.

Ik voel me sinds gisteren heel wat beter, mentaal dan. Maandag had ik het moeilijk, ik voelde me echt eenzaam en ik miste mijn man en kinderen verschrikkelijk! Wie dikwijls voor een paar weken naar het buitenland moet voor zijn werk weet waarschijnlijk waarover ik het heb?!
Het verschil is wel dat zij daar kunnen werken en hun gedachten kunnen verzetten en dat het dan misschien enkel de avonden zijn die ze alleen moeten doorbrengen. Ik daarentegen heb hier veel te veel tijd om na te denken, en over het slechtste eerst natuurlijk. Maandag was Wim dan ook nog jarig. Sinds we getrouwd zijn is dit de eerste keer dat ik hem niet kon vastpakken om hem proficiat te wensen, ik zal er vrijdag zeker werk van maken ;-)! ! 

En naar vrijdag kijk ik uit hoor want.....ik ga voor het weekend naar huis, joepie de poepie! !  ! Wim komt mij vrijdag halen en zondagavond of maandagmorgen, afhankelijk wanneer mijn afspraak valt op maandag, kom ik met de trein terug. Daarmee is mijn verblijf hier toch eventjes onderbroken.

Ik skype wel elke dag met het thuisfront maar da' s toch niet hetzelfde. Ik vraag mij trouwens af wat ik zou doen mocht al die multimedia zoals laptop, ipad, gsm,.... niet bestaan? Of zoals vandaag, als het internet meer dan een halve dag niet werkt!? (Ondertussen is het opgelost, anders zou ik deze blog niet kunnen posten natuurlijk.)

Vandaag moet ik pas om 18 uur in de kliniek zijn en deze morgen, rarara......wakker om 8 uur! Als ik dan wat langer mag slapen ben ik nog vroeger wakker dan anders! Ik ben altijd een averechtse hé!? Jaja 't is al goed, ik zie sommigen al knikken ;-)!

Ik wou lekker vanuit mijn bed (zoals de echte luie vrouwen) naar de serie kijken die ik via Netflix aan het volgen ben en lap, het internet ligt uit! Olé, nu da! "Orange is the new black" zal dan nog maar wat moeten wachten..... hopelijk nie te lang! Maar ik begin dan, zoals jullie kunnen lezen, maar met mijn blog aan te vullen.

Afgelopen dinsdag ben ik trouwens in de kliniek een koppeltje uit Dendermonde tegengekomen. Per toeval zat ik in de zetel achter hen, te wachten tot het mijn beurt was. En toen hoorde ik hem praten in het Vlaams! Amai, Nederlands hier, dat heb ik hier in de kliniek nog niet gehoord! Natuurlijk, sociaal gelijk da' k ben (ahum), draaide ik me om en begon een gesprek aan te knopen. Ik heb hun leeftijd niet gevraagd maar ze zijn nog heel jong en ze hadden een kleintje bij van amper 11 weken! 11 weken! ! !  
En daarmee hier op hotel, zelfs op 2 weken tijd reeds 3 maal veranderd van hotel! Dan mag ik nie klagen hé zeg?! Maar blijkbaar willen ze niet echt op een appartement. Ze weten ook dat ze maar een vergoeding van 40 EUR per dag krijgen maar ze hopen dat de hele factuur, dus ook het ontbijt en avondeten, zullen terugbetaald worden! Wishfull thinking denk ik! De facturen zullen wel goed nagekeken worden zodat je toch niets teveel terug krijgt!

Ik moet hier per dag 55 EUR betalen. Dat is dan gewoon de huur, dus zonder eten of drinken. Als er iemand blijft slapen, zoals Wim en/of Lisse en/of Senne, komt er nog eens een opleg van 25 EUR per persoon bij! Blijkbaar hangt de prijs van een appartement hier af van het aantal bewoners. Voor mij alleen komt dat dus op 1.650 EUR per maand (30 dagen). Reken maar eens uit hoeveel het kost mocht Wim hier ook blijven, allé, kzal het jullie gemakkelijk maken: 2.400 EUR! En dat is dan nog heel goedkoop hier. Ik zit wel op een redelijk klein appartementje maar het is best gezellig en heel dicht bij de bushalte en de stad. Het is voor Heidelberg wel zijn prijs waard, toch als je andere appartementen bekijkt. Ik zal een terugbetaling krijgen van 1.200 EUR. Tja 't is beter dan niets. Trouwens, als je gezondheid er van afhangt wil je er alles voor betalen! Andere onkosten die je hier maakt worden niet terugbetaald. Zo krijg je ook slechts 1 keer de reis van Brussel (niet van huis maar gerekend vanaf Brussel) naar hier en terug, terugbetaald. Je wordt dus echt verondersteld om gedurende de hele behandeling hier te blijven. 
Ik vraag mij af wat mensen die het financieel moeilijk hebben moeten doen?! Je moet dat eerst allemaal zelf betalen en de administratieve rompslomp wat kennende zal de terugbetaling ook niet direct gebeuren. Ik prijs mij gelukkig dat het voor ons niet direct een probleem is!

Ik las deze week dat een asielzoeker in België blijkbaar ook 40 EUR per dag krijgt. Met 2 personen, man en vrouw maakt dat ongeveer 2.400 EUR per maand, dan nog zonder kinderen gerekend! ! ! Amai, nie slecht hé!? En als ze dan nog kinderen hebben ook voor hen een vergoeding én waarschijnlijk nog kindergeld ook?! Er zijn mensen die werken die het met minder moeten doen! Maar ja, da 's een ander onderwerp waar ik nu niet ga over beginnen, anders ben ik morgen nog bezig (en dan wil ik naar huis ;-))!

De man uit Dendermonde heeft blijkbaar een hersentumor, ontdekt na een val: hij zag toen alles dubbel. Toen wisten ze dat er méér aan de hand was. Hij is reeds in België geopereerd maar moet nu ook hier nog bestraling krijgen. Ook aan hem kan je niet zien dat hij "ziek" is. Hij zegt dat hij wel soms moe is maar voor de rest valt het ook nog mee. Normaal gezien had hij een afspraak om kwart na 8 en toen ik aankwam was het al iets na 10 uur. Blijkbaar is het fameuze apparaat (ik zou niet weten hoe ik die "tumordoder" anders moet noemen) in panne gevallen. Allé vooruit, hopelijk duurt het toch niet te lang?! Het koppeltje wil na zijn bestraling voor 1 dag terug naar België. Het zijn zelfstandigen, ze hebben namelijk een hamburgerkraam, en ze willen op 11 november op de jaarmarkt in Aalst gaan staan! Goh, als zelfstandige is het natuurlijk financieel een hele grote klop: niet kunnen werken dus ook geen inkomsten! De kliniek heeft hem nochtans afgeraden om zijn bestraling van woensdag over te slaan. Hier kennen ze wapenstilstand natuurlijk niet, ah ja, iets wa ge verloren hebt kan je moeilijk vieren hé!? ;-) Maar hij gaat toch liever naar huis, "dat kan toch niet erg zijn om ne keer over te slaan?". Tja ieder zijn mening daarover natuurlijk! Ook het mondspoelmiddel dat we elke dag een paar keren moeten gebruiken vindt hij niet meer nodig. Het smaakt zeker niet lekker dus hij vindt dat hij dat ook maar mag weglaten!
Uiteindelijk wordt zijn naam afgeroepen, net voor die van mij. Er kunnen namelijk 3 personen tegelijk behandeld worden. 
Ondertussen is het 11 uur. Ik heb maar 3 kwartiertjes moeten wachten. Zo gaat de dag precies wat vlugger vooruit..... yeah right! ;-)

Maar zoals gezegd: morgen is het vrijdag en ga ik (hopelijk) naar Erpe-Mere! Ik zal blij zijn om, al is het maar voor 2 dagen, in mijn eigen vertrouwde omgeving te zitten! Man, dat gaat deugd doen!

Ik zal het jullie volgende week zeker weten te zeggen! ! 
Hierbij wens ik jullie dan ook, maar eigenlijk vooral mezelf (lekker egoïstisch) alvast een heel mooi weekend! ! 

Dag 5

Het is zondagavond 8 november 2015.

Ik heb er "al" 4 bestralingen opzitten. Deze week is heel vlug voorbij gegaan. Ik was dan ook in goed gezelschap: Wim en Lisse hebben mij hier door deze eerste dagen geholpen en Senne van thuis uit via Skype.
En vanaf nu sta ik er hier wel helemaal alleen voor. Deze namiddag kwart voor 2 zijn Wim en Lisse terug naar huis gereden. Alle drie met de tranen in de ogen maar niemand die wou toegeven aan zijn/haar verdriet.
Ondertussen zullen ze al ver zijn....hoop ik!

Nu ze weg zijn ben ik eigenlijk een beetje bang..... een beetje heel bang! ! !  Bang om hier alleen te zijn, in een vreemd land met een vreemde taal en vooral: met alleen maar vreemde mensen.
Maar jammer genoeg kan het niet anders. Ik troost mij met de gedachte dat het misschien toch nog veel erger zou kunnen zijn..... Ik kan niet direct iets bedenken maar toch!

Ik ben dus al 4 keer naar de kliniek geweest, inderdaad geen 3 keer zoals eerst gedacht. Die ionenbestraling doen ze hier ook op zaterdag dus.... JOEPIE ik kan al zeker 1 dag vroeger naar huis dan voorzien! Het is niet veel maar het is toch iets.
Jammer genoeg worden die andere stralen enkel van maandag tot en met vrijdag gegeven.
Maar dat heeft dan ook een voordeel: als ik redelijk vroeg mag gaan op vrijdag, kan ik naar huis voor het weekend (precies of dat ik uit den bak op weekend naar huis mag ;-)).
Nu vrijdag heb ik om 13 uur een afspraak bij één van de dokters en daarna mijn bestraling. Dus ik kan nog gemakkelijk naar huis. Da's wel leuk dat ik iets in het vooruitzicht heb!

Ondertussen gaan mijn bestralingen toch al wat beter. Op 15 minuten ben ik binnen en terug buiten maar die 15 minuten binnen ben ik toch nog bijlange niet gewoon. Iedereen is daar uiterst vriendelijk (dat maakt het al wat gemakkelijker) maar wanneer dat masker op mijn gezicht gezet wordt, moet ik toch nog altijd efkes slikken. En er zeker niet aan denken dat ik misschien niet meer los kan gemaakt worden! Dat maskers is op 6 plaatsen vastgeklikt en het zelf losmaken zit er absoluut niet in.
De bestralingskamer wordt wel volledig in het oog gehouden door heel wat camera's. Ik krijg trouwens steeds een alarmknop in mijn handen geduwd waar ik ten allen tijde kan/mag op drukken mocht er iets zijn. Ik heb er wel nog geen gebruik van gemaakt en ik hoop dat het ook nooit zal nodig zijn. Maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die het in het begin toch heel moeilijk hebben.

Dus morgen maandag om 18u30 mijn volgende bestraling (laat hé?!) en dan nog 28 keer! ! ! !
Ik tel de dagen af en hopelijk zullen ze voorbij vliegen!
Maar de vele berichtjes van iedereen (e-mails, sms, facebook, privéberichten,....) geven mij zoveel steun! Ik denk niet dat er iemand beseft hoeveel deugd die doen en hoeveel steun me die geven om door te zetten!?
Daarom: bedankt lieve mensen voor jullie lieve woorden van steun en medeleven!
Ik hoop dat ik er zo nog veel mag krijgen?!

Ondertussen bericht gekregen van het thuisfront: ze zijn veilig aangekomen...oef, opgelucht!

Hieronder zien jullie het fameuze masker, tijdens de vooronderzoeken. Toen was het volledig nat om de vorm aan te nemen van mijn gezicht. Nu is dat hard en wordt dat volledig tegen mijn gezicht gedrukt. Kwestie van jullie een idee te geven.....

De eerste keer.....

Eindelijk, Wim, Lisse en ik zijn aangekomen in Heidelberg en mijn behandeling kan beginnen.

Gisteren was een heel vermoeiende dag: meer dan 5 uur rijden, met de nodige tussenstops natuurlijk en dan alles naar boven sleuren. Ik huur een appartementje op de 3e verdieping maar jammer genoeg is er geen lift! Dus toch een paar keer de trappen op en af! Amai, ik ben al moe nog voor er ook maar iets in de kliniek gebeurd is. Maar ja, ik heb dan ook zoveel meegenomen!!!! Ik wil me hier thuisvoelen en de auto zat dan ook compleet geladen met overbodige dingen maar zoals het hoort ben ik wel een paar onmisbare zaken vergeten. Gelukkig, ze konden toch niet meer in de auto ;-).

Dus na 100 keer de trap op en af, allé ja 4 keer eigenlijk, kan alles op zijn plaats gelegd worden. Aangezien het appartement nogal klein is, is dat vlug gebeurd.

's Avonds nog een pizza gaan eten in een Italiaans restaurantje en dan oef..... eindelijk in bed. Aangezien de nacht ervoor nogal kort uitgevallen is, waarschijnlijk door de zenuwen, zijn we blij dat we in ons bed liggen.

Woensdag, D-Day!!!
Om 14 uur word ik in de HIT-klinikum verwacht (Heidelberger Ionenstrahl Therapiezentrum).
Eerst hebben we daar een gesprek met een dokter die ons uitlegt hoe alles gaat verlopen.
Normaal gezien duurt de behandeling zelf amper 3 minuten. De tijd vóór de effectieve bestraling neemt uiteraard veel meer in beslag: mijn masker moet geplaatst worden, ik moet in de juiste positie liggen zodat de stralen enkel op de tumor gericht zijn, er wordt dan ook eerst een scan gemaakt om te zien of de stralen effectief op de tumor gaan terechtkomen. Dan worden er ook nog allerlei markeringen gemaakt op het masker. Daardoor zal het de volgende keren minder lang duren om mij "op de goeie plaats" te leggen
En amai het masker wordt zodanig hard tegen mijn gezicht gedrukt dat ik in lichte paniek schiet. Langs alle kanten wordt het masker vastgezet en even twijfel ik of ik niet zou beginnen roepen om
het terug los te maken. Claustrofobie is hier uit den boze, trouwens het is voor de goeie zaak moet ik maar denken.

Nadat alles goed vastzit verlaten de dokters, die trouwens heel vriendelijk en behulpzaam zijn, de zaal en hoor ik het signaal dat aangeeft dat de bestraling gaat beginnen. Ik probeer om aan aangename dingen te denken maar tevergeefs.....het lukt me niet om mijn gedachten op iets anders te zetten. Ik moet mezelf nog steeds kalmeren. Ik denk er dan ook aan dat ik, na vandaag, nog 32 keer dat mombakkes moet opzetten! Halloween is nochtans voorbij zou je denken 8-).

Ik weet dan ook niet hoelang het effectief geduurd heeft, als er één van de dokters binnenkomt en zegt dat het voorbij is. Pas als dat masker eindelijk van mijn gezicht gaat slaak ik een zucht van verlichting.....oef......eindelijk terug gewoon kunnen ademhalen! Het was dus echt een marteling voor mij. Ik ga dan ook nogal bevend terug naar Wim en Lisse die buiten zaten te wachten. Eventjes moet ik mij neerzetten en bekomen. Al de emoties die op zo'n moment op je afkomen......
Op mijn voorhoofd zijn de kleine vierkantjes van het masker duidelijk te zien, stel je voor dat die daar permanent blijven opstaan?!

Maar de eerste keer is voorbij, veel meer dan dat kan ik er niet over zeggen.
Alleen dat het aftellen nu begonnen is....nog 32 keer en hopelijk zal het morgen toch al iets beter gaan. Misschien word ik het op den duur wel gewoon, wie weet?!