Maandag 21 oktober: vandaag begin ik aan mijn week bestralingen.
Wim zou heel graag meegaan maar door zijn werk is dat deze keer onmogelijk. Hij vindt het zo erg dat ik alleen naar Gent moet rijden en alleen moet zitten wachten in het UZ totdat het aan mij is. Precies of ik ben niet groot genoeg 😏. Maar voor deze behandeling heb ik niet echt iemand nodig om mij bij te staan. Ikzelf vind het natuurlijk niet zo erg om alleen te gaan. Ik vind mezelf echt wel een grote meid 😀!
Mijn eerste afspraak is om 10u en ik voel mij toch wat zenuwachtig. Bijna exact 4 jaar geleden ben ik naar Duitsland vertrokken voor 7 weken, om bestralingen te krijgen aan mijn keel. En ik weet nog dat dat eigenlijk niet heel goed is afgelopen. Dus is het wel te begrijpen dat ik nu niet echt zit te springen. Natuurlijk gaat het deze keer absoluut niet erg zijn: amper 5 bestralingen en dan nog geen volledige dosis.
Ik moet met ontbloot bovenlijf op de tafel gaan liggen en eerst gaat er een scan worden genomen van de plaats waar er moet worden bestraald om te zien of ze wel op de juiste plaats zitten.
Dan duurt het zeker een paar minuten om de foto's te bekijken en dan pas wordt de machine in gang gezet. De bestraling zelf duurt amper een 90 seconden(denk ik) en toch voelt het alsof ik in totaal meer dan een half uur halfnaakt, in het zicht van half het personeel van het UZ, op de slachtbank heb gelegen.
😱😱😱
Zo gaat het 5 dagen aan een stuk
Op donderdag begin ik mij echter niet zo goed te voelen. Ik voel me nogal onpasselijk, mottig eigenlijk. Dat zal wel aan de bestralingen te wijten zijn.
Op vrijdag 25 oktober is het al de laatste keer. Ik vind het zelf raar maar deze keer lig ik met gekruiste vingers op de tafel. Ik hoop echt dat deze behandeling effect heeft.
Lisse is met mij meegekomen. Ze heeft geen les vandaag en wil mij, voor de laatste bestraling bijstaan.
Nadat de laatste stralen in mijn lijf zijn terechtgekomen, moet ik terug in de wachtzaal plaatsnemen want de dokter wil mij nog spreken. Samen met Lisse word ik in zijn kabinet geroepen waar hij natuurlijk de logische vragen stelt: hoe gaat het, geen last, alles oké?
Ik vertel dat ik me niet zo heel goed voel maar blijkbaar kan het niet aan de bestralingen liggen want "de dosis is zo klein dat er geen bijwerkingen kunnen optreden"..
Allez troeten, waarom moet ik dan bij u komen? Dat vraag ik me af in mijn gedachten natuurlijk.
Blijkbaar doet er wel wat buikgriep de ronde en dat zal ook daar wel aan gelegen zijn volgens de dokter. 'k Zal het dan maar geloven zeker?!
Op zaterdag voel ik mij dan toch weer wat beter, nog een geluk want 's avonds hebben er 2 vriendinnen een feestje georganiseerd voor een klein aantal mensen. Het was echt heel leuk en daarom nog eens merci Iris en Christina voor het organiseren.
En nu kunnen Wim en ik uitkijken naar 1 november. Niet direct een datum om naar uit te kijken maar deze keer wel want we vertrekken dan namelijk terug voor een weekje naar Turkije. Wel naar Mersin deze keer. Een heel eind naar het oosten, nog geen 300 kilometer van de Syrische grens. En net nu dat de gevechten tussen Turkije en Syrië weer oplaaien. Allez, hopelijk merken we er niets van!
Het is een fantastische week, een mooi ruim appartement waar we met 6 personen niet in elkaars weg lopen, weinig zorgen (ik kan moeilijk zeggen "geen" want dan zou ik liegen), alles op ' t gemak, mooi weer (27°), ontbijt op het terras, lekker eten..... lekker drinken zo niet want de alcohol in Turkije is ten eerste duur en ten tweede van smaak niet zoals het in België is. Maar da's helemaal niet zo erg, we hebben het allemaal erg naar onze zin..
Paul en Martine en Wim en ik vertrekken na 1 week maar Ann en Jo blijven nog wat langer. Ook aan Ann en Jo een dikke merci om ons mee te nemen. Wim en ik hebben er echt van genoten!!!
En dan kom je met een smak terug in de echte wereld. We hebben onze kinderen natuurlijk gemist maar niet de dagelijkse rompslomp. En je mag 2 of 3 weken weggeweest zijn, en ook al wil je het niet, de sleur zit er direct weer in.
Gelukkig heeft Wim nog een verlengd weekend want maandag is het 11 november. Dan is de (normale) werkmens thuis want het is Sint-Maarten......oei wacht ..... wapenstilstand, just!
Dinsdag 12 november: vandaag moet ik naar het UZ om nog eens gecheckt te worden. Gecheckt??? Ik zou nie weten wat ze kunnen checken. Volgens mij is het alweer een rit voor niets. En inderdaad, we worden door een assistent van professor Duprez ontvangen die vraagt hoe ik mij voel, eens aan mijn buik voelt en dan zegt dat alles normaal is. Iets later komt de professor dan toch ook nog even piepen om te zeggen dat het klopt wat zijn assistent beweert. Ik voel mij ook goed dus ik trek hun conclusie dan ook niet in twijfel.
Donderdag 14 november: een paar dagen terug heeft Laura, je weet wel, mijn persoonlijke verpleegster, mij gebeld met de vraag of ik nog bereid ben om de stopgezette studie af te sluiten. Dat is niet verplicht maar ik wil natuurlijk dat eender welke studie zoveel informatie kan krijgen als mogelijk is. Mijn bloed nogmaals afnemen, mijn bloeddruk meten, een E.K.G. zal nogmaals worden afgenomen.... kortom nog een redelijk uitgebreid onderzoek.
Om de studie volledig deftig af te sluiten vragen ze mij zelfs om over een maand nogmaals langs te komen voor dezelfde testen. En ook deze keer kan ik dat natuurlijk niet weigeren.
Trouwens, deze bezoekjes aan de afdeling D.R.U.G. doe ik met heel veel plezier want iedereen is daar zo gemeend lief en vriendelijk dat ik deze mensen echt ga missen als het afgelopen is.
En vandaag 19 november ben ik jarig. Alweer een jaar erbij! Iedereen zegt wel eens dat de tijd vliegt maar voor mij gaat hij echt in een vliegende vaart. Ik kan het soms zelfs moeilijk geloven als ik naar onze kinderen kijk en zie hoe oud zij worden. Waar is de tijd naartoe? Waar zijn al die toekomstplannen die we maakten toen we jong waren en waarvan we nu merken dat we die nog steeds niet hebben waargemaakt? Waar zijn al de goeie ideeën die we wilden uitbouwen maar die steeds in de kast werden geduwd? En misschien, ooit, toch nog eens zouden tevoorschijn komen....
En jammer genoeg beseffen we niet dat we op een moment kunnen komen dat het te laat is, dat we de plannen en ideeën móeten opvouwen en definitief in de kast móeten leggen. Ik wil nog zóveel doen maar besef dat er heel veel van afhangt. Komt er een volgende studie? Zal er ooit iets aanslaan voor het te laat is? Zal ik nog tijd hebben om toch nog een paar plannen te kunnen afmaken?
Het zijn natuurlijk vragen waarop niemand een antwoord weet. En het wordt dikwijls gezegd dat je van elke dag moet genieten en dat je moet leven maar niemand kan of wil zich daar aan houden. Jammer........ ook wij hebben nooit gedacht dat er zoveel in het water zou vallen.
Daarom misschien toch nogmaals: maak jullie plannen waar, ga ervoor, wat er ook misgaat, geef niet op! Want op een dag kan het te laat zijn!
