Herinneringen..maar wel geen goei!

Bijna kerstmis....alweer! Het wordt dikwijls gezegd maar waarschijnlijk nog veel meer gedacht: een jaar vliegt zo voorbij!

Kerstmis is een tijd van gezelligheid, kadootjes, kerstmarkten, eten en vooral ook veel drinken!
Maar ik heb jammer genoeg geen al te goeie herinneringen aan deze tijd.

Exact 2 jaar geleden verbleef ik nu in Duitsland en rond deze tijd begon de moeilijkste periode die ik in mijn leven al heb gehad! Veel pijn, uitputting (zowel lichamelijk als emotioneel), het gemis van mijn gezin.....

Het is raar dat vorig jaar deze tijd, gewoon verlopen is zoals de meeste jaren.
Maar dit jaar doet veel mij denken aan die weken voor nieuwjaar: de geur van buiten, de kerstversiering in de winkels, het vroeg donker zijn en 's morgens laat terug licht....

Veel heeft er denk ik mee te maken dat ik vorig jaar deze tijd nog niet ging werken. Toen ik een paar weken geleden 's morgens thuis vertrok, rook ik direct de geur van vallende, rottende bladeren en direct keerde ik terug naar Heidelberg!
Zoals jullie weten was mijn bestraling elke dag om kwart na 7 's morgens en moest ik rond kwart voor 7 de bus nemen. En de gedachte aan die momenten gaf me echt kippenvel. Ik moest zelfs even slikken, ook al is dat niet altijd evident (letterlijk dan), en mezelf een duwtje geven maar ik heb de slechte gedachten toch vlug verdrongen door te denken dat alles toch (redelijk) is goed gekomen.

Al heb ik de laatste weken wel met wat schrik rondgelopen want sinds een drietal weken had ik pijn aan mijn borstbeen. Toen ik op die plek duwde deed dat abnormaal pijn, zachtjes duwen natuurlijk want ik hoor jullie al denken: als je hard duwt doet het vaneigen pijn  .😉
Ik heb de eerste weken dan maar afgewacht omdat ik dacht dat ik mij wat geforceerd had en dat zou wel na een paar dagen verdwijnen. Maar, toch niet! Ik dus naar de dokter (met heel veel lood in mijn schoenen) en ik heb alweer iets waar nog nooit iemand iets van gehoord heeft nl. het syndroom van Tietze. Niks ergs en zeker niet levensbedreigend. Oef, grote opluchting. Het kon mij nie veel meer schelen wat de dokter over da syndroom te vertellen had. Ik heb het dan thuis maar eens opgezocht en voor wie het interesseert:      "De borstkas is opgebouwd uit ribben die via kraakbeenstructuren aan het borstbeen zijn verbonden. Dit buigzame kraakbeen zorgt ervoor, dat de borstkas flexibel kan bewegen bij de ademhaling. Dus opzwellen bij het inademen en weer inkrimpen bij het uitademen. Bij de ziekte van Tietze raakt dit kraakbeen ontstoken. Daardoor zwelt het onder het borstbeen op. Dit veroorzaakt een vervelende pijn."


En raar maar de symptomen duren ongeveer 6 weken en dan zou het moeten over zijn. Ik zit dus al over halfweg. De dokter wou mij voor alle zekerheid een foto laten nemen maar ik ben al zoveel "doorgelicht", dat ik liever toch nog een paar weken wacht. Ik voel mij al veel geruster en op die 2 à 3 weken zal het nie meer aankomen zeker?! 


Maar gisteren werd bevestigd dat, wat mijn keel betreft, alles in orde is. Ik had mijn viermaandelijkse controle in het UZ van Gent.
En na een onderzoek van mijn keel door de NKO-arts en mijn oncoloog, hebben ze mij (en Wim natuurlijk) heel gerust kunnen stellen: het ziet er heel goed uit. Mijn keel is heel goed genezen, het ziet er "proper" uit (als je een keelgat proper kunt noemen?!) en de dokters zijn zo tevreden dat ik vanaf nu pas om de 6 maanden op controle moet.

Dus volgende afspraak: juni 2018!!!

Ik heb wel in februari een MRI maar omdat het er zo goed uitziet, gaat één van de dokters mij de week nadien opbellen met de uitslag. Dat is dus een rit naar het UZ gespaard.

Alles verloopt (ongeveer) zoals voorspeld. We zijn dus bijna 2 jaar na mijn behandeling en ik kan terug weer wat opgeluchter ademen want ik moet maar 2 keer per jaar meer op onderzoek. Misschien dat het volgend jaar maar 1 keer meer zal zijn?!

Maar ik wil nog niet aan eind volgend jaar denken..... laat 2018 maar heel lang duren....alhoewel, als de tijd lang duurt is dat ook geen goed teken hé?!😉 
Jaja, ik ben moeilijk, zwijg maar,  ik weet het 😉😉

Moeilijk of niet, ik wil jullie wel allemaal alvast het beste wensen voor 2018, alles wat jullie maar willen maar wat ik jullie het meeste wens is, hoe kan het ook anders, een hele goeie gezondheid! Voor al de rest moeten jullie zelf maar zorgen.

En wat mijn blog betreft: tot volgend jaar!

    

Maar ik wil jullie allemaa😉!

Eindelijk een update!

Eindelijk ....We zijn ondertussen bijna eind augustus en we weten de laatste resultaten al een paar weken. Maar zoals de meesten onder jullie wel weten gebeurt er in de vakantie zodanig veel dat ik nog bijna geen tijd heb gehad om jullie de uitslagen te laten weten.

Die waren weer heel goed. Op 13 juli had ik een afspraak voor mijn zes maandelijkse MRI en had ik het "genoegen" om deze keer 1 uur en 10 minuten in da machien te liggen 😱. Wim was al ongerust en dacht dat er iets gebeurd was. Ik daarentegen was mij van geen kwaad bewust, ik voelde mij redelijk relaxed, zodanig dat ik zelfs af en toe in slaap ben gevallen. Zo gaat de tijd rap 😜 😴.
Ik moest dan wel tot 1 augustus wachten eer ik een afspraak had om mijn MRI te bespreken. Het gezwel is zelfs nog altijd aan het verkleinen. Ik blijf wel die bobbel in mijn keel houden maar de dokters zeggen dat dat waarschijnlijk littekenweefsel is. Door de hoge bestraling is er natuurlijk veel kapot gemaakt en dat laat toch ook zijn sporen na.

De dag dat ik deze uitslag heb gekregen was ook mijn eerste vakantiedag. Door het goede nieuws hebben we dus volop van de vakantie genoten...en hoe?!

De eerste week is Ana uit Spanje, vriendinnetje van Lisse, terug komen logeren. Ik had natuurlijk het plezier om de meisjes overal naartoe te brengen 😎. Een dag na haar vertrek zijn we dan met vrienden naar Kreta geweest 🇬🇷 en het was gewoonweg schitterend: een heel goed hotel, lekker eten, heel mooi weer en zoals reeds gezegd: fantastisch gezelschap! En alweer het cliché dat de tijd vliegt als je je amuseert!

Wim is deze week al terug aan t werk gegaan.....spijtig genoeg maar ik heb toch nog enkele dagen extra.  Ik begin zoals de schoolkinderen: op 1 september!

En dan gaat de sleur terug beginnen zoals uiteraard voor de meesten van jullie.
Maar zoals ik al zei heb ik dus nog een paar dagen rust, alhoewel rust???? Senne begint nu eindelijk zijn spullen te verhuizen maar daar heeft hij natuurlijk hulp bij nodig van de mama en de papa. Dus de laatste dagen van augustus weet ik alweer wat gedaan!

Als Senne dan verhuisd is, maar dat kan misschien nog een paar weken duren want hij lijkt niet echt gehaast, kunnen we beginnen aan de "renovering" van zijn slaapkamer bij ons. Aangezien die kamer veel groter is dan die van Lisse, zit zij op hete kolen om daar haar eigen plaatsje te maken. Maar eerst verven en laminaat leggen. Wie Wim kent weet ook dat dat niet op 2 weken gaat gedaan zijn 😱.....misschien 2 maanden, en dan nog! (Sorry Wimmeken 😘😘)

Mijn volgende afspraak in het UZ is voor januari 2018. Amai, 2017 zal ten einde zijn voor dat we het goed beseffen. Ondertusen moet ik wel nog op gewone controle. Waar dat goed voor is weet ik ook niet echt. Want zonder foto's is het moeilijk te zien wat er allemaal in mijn keel gebeurt denk ik. Maar ja, we moeten ons geld toch aan iets uitgeven 💸.
Maar zoals het nu is zijn we alweer gerustgesteld en kan het leven weer zijn gewone gangetje gaan.

Ik hoop dat jullie ook allemaal een mooie vakantie hebben gehad en zoniet: volgend jaar beter! ⛱🏝🌄

Hasta la vista amigos 😍 (Onze Spaanse lessen beginnen terug op 6 september en ik moet mij al wat oefenen 🤔😨)

Vandaag zijn we reeds half mei.....ongelooflijk hoe de tijd vliegt!
Ik ben nu al méér dan 4 maanden terug aan het werk en zelfs al meer dan 1 maand 4/5en. Stel je voor: ik moet méér werken en ik verdien minder 😱😂😱

Op het werk is er verschrikkelijk veel veranderd toen ik afwezig was, alles is geïnformatiseerd en voor mij is het dus dubbel moeilijk: terug aan het werk én dan nog moeten aanleren hoe alles in zijn werk gaat.

Ik kan nu wel 1 dag per week van thuis werken en dat is natuurlijk ook een groot voordeel. Mijn collega's missen mij dan natuurlijk enorm en ik hen ook....ahum.....een beetje 😇.

Maar hoe je het ook draait of keert, niet alleen dat lange afwezig zijn heeft een negatieve invloed op het werk maar de leeftijd doet er dus ook absoluut veel aan.
Want niet alleen op fysisch maar ook op mentaal gebied gaat een mens achteruit met ouder worden.

Ik heb natuurlijk ook het nadeel dat ik op anderhalf jaar tijd 7 keer onder volledige narcose ben geweest wat volgens de dokters ook een hele grote impact heeft op je geheugen. Ik zou het erg vinden mocht ik zomaar (nog) dommer geworden zijn!?

Volgende week heb ik terug een check-up in het UZ. Ik ben benieuwd wat er gaat te zien zijn.
Ook al was de laatste controle goed, de schrik dat het terug slechter wordt of dat er iets anders op komst is, is toch heel groot.

Ik denk dat, als je als kankerpatiënt volledig genezen wordt verklaard, je toch ergens opgelucht kunt ademhalen. Bij iemand zoals ik, waar de kanker er altijd zal zijn, blijft de schrik er toch altijd inzitten dat het gezwel terug zal groeien of dat er toch ergens een uitzaaiing zal gevonden worden.

Maar optimistisch zoals ik ben: daar probeer ik niet aan te denken......ik zeg wel 'probeer'!

Mijn volgende MRI is pas voor binnen 2 maanden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik liever die uitslag al zou hebben dan die van volgende week. Op foto's zien ze toch altijd méér (zoals ik in het begin zelf ondervonden heb, weet je nog?!).

Maar ik mag absoluut niet klagen: ik voel me goed en ik probeer mijn gewicht onder controle te houden want dat vind ik nu héél belangrijk. Ik ondervind dat ik terug moet opletten met wat ik eet en/of drink want de kilootjes zouden er terug aanvliegen. De dokter zegt dat dat wel een goed teken is, dat mijn genezing steeds maar verbetert maar voor mij is het minder plezant!
Mijn slikproblemen zal ik altijd hebben en mijn speeksel is nog altijd heel miniem. Maar raar maar waar: ik word dat gewoon. Ik heb wel nog altijd mijn flesje water bij de hand maar ik kan al een langere tijd zonder drinken.

En zo heb ik mijn "oude" leven (letterlijk en figuurlijk) terug opgepakt!
Ik probeer wel méér te genieten en mij minder druk te maken maar simpel is dat wel niet. Zeker niet als je een gezin hebt waar "minder druk" niet in de woordenboek staat!

Aangezien Senne over een paar maanden gaat verhuizen, wil hij op jacht gaan naar meubels en huisgerief en rarara, wie "mag" er altijd meegaan????? Tuurlijk, biebie hier!
Maar ik doe dat natuurlijk met veel plezier! Meer dan een halve dag in een grote winkel lopen, tegen het einde doodop zijn en als je thuiskomt, zien dat je voor jezelf helemaal niets gekocht hebt..... Wie zou dat nu niet leuk vinden?!

Maar als de kinderen het huis uitvliegen wil dat wel zeggen dat je als ouder oud(er) wordt!
Ik voel me wel absoluut nog geen 51 en Wim, die gaat 100 jaar worden zeg ik altijd, hij ziet er nu al 99 uit 😂😂😂.

Als ik iets meer weet over de onderzoeken, zal ik jullie zeker iets laten weten.
Allemaal duimen dus dat ik jullie goed nieuws kan/mag brengen!!

Dikke knuffel 😘

Ter info 😉

Het krokusverlof is net voorbij en hoog hoog tijd om nog even iets te laten horen of beter gezegd "te laten lezen".

Ik ben nu juist geteld 2 maanden terug aan 't werk, natuurlijk wel maar halftijds dus echt werken kan je dat misschien niet noemen maar ik probeer om terug in het "normale" ritme te komen.

Soms is het toch nog zwaar. Mijn normale ritme komt wel stilaan op gang maar volledig ben ik er toch nog niet (en ja, er zijn er nu aan het denken dat ik nog nooit "volledig" ben geweest...😖).
We hebben het hier thuis nu reeds al een paar maanden heel druk met bezoekjes inhalen, feestjes, etentjes.... Kortom, het is al vele weekends geleden dat we helemaal niets te doen hadden. En de maanden die er aan komen zien er net hetzelfde uit! Mij hoor je niet klagen hoor want als er iemand graag uitgaat of mensen ontvangt, ben ik het wel (en Wim en ik vragen ons dan af van wie onze kinderen dat hebben?! ).
Maar dat hangt op den duur wel in je kleren. Na vele maanden van nietsdoen moet je lichaam zich daar terug weer aan aanpassen. Maar ik neem er de gevolgen wel graag bij hoor. Zo had ik afgelopen zondag, na een fantastisch feestje van Fien en Lieve, heel veel moeite met mijn keel waardoor ik alleen maar met een hele schurende stem kon spreken maar hier in huis vinden ze dat natuurlijk de max want dan is het hier stilletjes. Huh, precies of ik maak anders zoveel lawaai 😂😂😂.

Vorige woensdag heeft de geneesheer van het werk (Medex) mij mijn laatste maand halftime toegestaan. Dus ik heb nog 1 maand om het op 't gemak te doen. Tegen dan is het paasvakantie en dan wordt het (hopelijk) stilaan lente. Als het mooi weer wordt heeft een mens toch meer zin om dingen te doen. Gaan werken is er nu misschien niet één van maar ik kan nu wel volmondig zeggen dat ik heel blij ben dat ik kan en mag gaan werken. Sinds 1 januari kan bijna iedereen op het werk 1 dag van thuis werken. Zolang ik halftijds werk wil ik dat nog niet doen. Ik zie mijn collega's zo al weinig en dan nog 1 dag thuis blijven...... Ze zouden mij te hard missen 😏.
De dokter vroeg zich af of ik het werk terug voltijds zou hervatten. Toen ik antwoordde dat ik in het systeem van viervijfden zou stappen, stelde hij vast dat ik eigenlijk beter in plaats van re-integratie na ziekte, verminderde prestaties wegens chronische ziekte zou aangevraagd hebben. Dan wordt er je verminderde prestaties toegestaan voor zeker 1 jaar. Hij vond dat ik toch een hele zware behandeling achter de rug heb en dat het misschien toch wat vroeg is om al volledig aan de slag te gaan. Ja lap, en daar komen ze nu mee af?! Hij liet zich nog ontvallen dat ik dat misschien wel nog in de toekomst zou kunnen doen maar dan moet ik terug meer dan 1 maand aan één stuk ziek zijn. Tja, wie weet heb ik dat inderdaad nog wel nodig. Ik weet alleszins dat het bestaat en mocht het ooit nodig zijn, dan zal ik dat misschien toch wel gebruiken.

Maar zoals dus al gezegd gaat alles prima met mij. Buiten dus soms nog wat moe zijn, veel met een droge mond te lopen en af en toe geen stem te hebben, mag ik niet klagen 😀.
Mijn eelust is bijna volledig terug, ik moet zelfs opletten of mijn 25 kilo gaat er zo weer bij zijn.
Drinken gaat ook al beter, dat heb ik de laatste weken zelfs uitgetest 🍸🍷🍻🍾.
Ik kan gaan en staan waar ik wil, eten en drinken wat ik wil (behalve pikant 😤) en ik kan ondertussen veel geld uitgeven : binnenkort vertrekken we met ons vieren naar New York en onze reis voor deze zomer is ook geboekt! Op Kreta gaan we volop genieten met fantastische mensen!!! Wat moet er nu nog meer zijn?!
Voorlopig gaat dus alles heel heel goed, laat ons hopen dat dat heel heel lang zo blijft ....

😘😘😘

Een beter jaar?

De feestdagen zijn nu al eventjes voorbij maar toch eerst en vooral aan iedereen die mij genegen is, een heel gelukkig 2017.
Hopelijk wordt het voor ieder van jullie een fantastisch jaar met veel liefde, vriendschap, geluk, ....en vooral een hele goeie gezondheid! Het kan niet anders of 2017 wordt voor mij en mijn gezin hét begin van een nieuwe start.

Op 20 december heb ik de uitslag van de laatste biopsie gekregen namelijk van de colonoscopie en die was ook goed. Het was een gezwel van 3 cm wat blijkbaar wel redelijk groot is. Wel een geluk dat het er uit is want de dokter vreesde ervoor dat het op termijn wel zou uitmonden in een kwaadaardig gezwel. Dus een geluk dat we er hier op tijd bij waren 😉.

Ik ben deze week dan ook eindelijk terug aan het werk gegaan. Terug halftijds weliswaar maar na een jaar van ziekte, onderzoeken, ingrepen en nog verschillende "slechte" dingen, is het een verademing om terug te keren naar Brussel, Ik heb dikwijls de trein, Brussel, mijn werkomgeving,.... vervloekt maar ik ben heel blij dat ik nog kan en mag aan de slag gaan.

Toen ik in oktober aan het werk ging, dacht ik wel dat het voor veel langer zou zijn dan 3 weken. Maar nu ga ik voor zeker nog een volle 10 jaar. Yep, 10 jaar, dan zou ik blijkbaar met pensioen mogen gaan. Niet dat ik er naar uitkijk want dan zal ik mij oud voelen, allé, toch ouder dan nu 😩. Veel mensen  kijken uit naar het moment dat ze de deur op het werk voorgoed kunnen sluiten maar ik absoluut niet. Maar laat ons hopen dat ik die laatste 10 jaar zonder veel problemen kan afwerken.

Vandaag, vrijdag de dertiende (amai 👹), had ik een afspraak in het UZ van Gent om een sliktest te doen. Met mijn boterhammeke met choco in mijn handtas, want blijkbaar had ik die dan toch niet nodig, heb ik een vies drankje moeten uitdrinken terwijl er foto's genomen werden om te zien of mijn eten en drinken wel in de juiste "buis" naar beneden liep. Ik moest deze test doen omdat ik blijkbaar een slikpneumonie heb opgedaan in oktober, herinner je je nog?

Na de test had ik dan een afspraak bij dokter Huvenne. Volgens hem en de foto's, gaat alles de goeie kant op en is er niet direct nog gevaar voor een longontsteking.
Vorige week heb ik ook mijn 6-maandelijkse MRI moeten laten doen en ook daar zag het er volgens de dokter heel goed uit. Er is blijkbaar ook wel wat littekenweefsel ter hoogte van mijn gezwel maar daar maak ik mij voorlopig geen zorgen over. Belangrijk is dat de rest er goed uit ziet.

Aangezien de tumor zich stabiliseert en de behandeling ondertussen meer dan een jaar geleden is gestopt, vindt dokter Huvenne dat we nu maar om de 4 maanden op controle hoeven te gaan ipv om de 3 maanden. Mijn volgende afspraak is dus in mei maar de MRI wordt wel nog om de 6 maanden gedaan.
Het is ergens wel een goed gevoel dat het viermaandelijkse afspraken worden, nu ben ik zeker dat het er beter uitziet want uit ervaring weet ik dat je de dokters niet altijd moet geloven. 😜
Enfin, wij kunnen dus met een goed gevoel 2017 verderzetten.

Voor ieder van jullie wens ik nogmaals de beste, de mooiste, de plezantste, de liefste, de gezelligste, de lekkerste, de meest fantastische, de gelukkigste,.... momenten voor 2017! 💖💗💞

Wij gaan dat zeker proberen doen en daarom heb ik alvast een reisje geboekt met het hele gezin naar New York. 🗽

Dikke dikke knuffel😘😘😘