de waarheid

 

Met dit verhaal keer ik terug naar juli 2020.

Zelf heb ik altijd te kennen gegeven in het UZ dat, als het zo ver is, ik niet wil weten hoeveel tijd er mij nog rest en er is daar ook nog nooit over gepraat. Vroeger zei ik dat ik het zou willen weten hebben als ik maar een paar maanden meer te leven had maar toen ik te horen kreeg dat ik kanker had, begon ik daar helemaal anders over na te denken. Want wat doe je als ze jou bijvoorbeeld zeggen dat je maar 3 maanden meer hebt? Niets denk ik, daar gewoon in een hoekje kruipen en alleen maar treuren en misschien enkel nog afscheid nemen van de mensen rondom jou. Geen wereldreis maken zoals er soms gezegd wordt of geen feestjes bouwen. Helemaal niets van. 

Mijn verhaal begint einde juli 2020.  Ik ga naar onze huisdokter omdat ik denk dat ik een wrat op mijn voet heb. Aangezien Senne, toen hij voetbalde ook voor zoiets naar de huisdokter ging, dacht ik dat dat ook voor mij geen probleem zou zijn en direct vraagt ze hoe het met mij gaat. Ik vertel haar dat het er niet goed uitziet want ik heb net een scan laten doen. Mijn lever en longen waren stabiel maar mijn keel niet (zie mijn blog van 7 september 2020). Ze zegt dat ze op de hoogte is en dat het er inderdaad niet goed uitziet. Ik vertel haar dat ik misschien moet beginnen denken om mijn begrafenis te regelen? Ze stelt eveneens voor om ook mijn euthanasie-aanvraag te schrijven. Blijkbaar moet je die zelfgeschreven brief aan een dokter geven die dat dan in je dossier steekt. Dan na 1 maand pas zou die wens kunnen volbracht worden. En dan zegt ze leuk: "tja, het is misschien goed om daar allemaal al aan te denken want we spreken hier niet over 3 à 4 jaren maar over 1 à 2 jaar"! WAT??????? Ik voel heel mijn binnenste zo zakken naar de grond, jullie kennen dat gevoel wel waarschijnlijk?! Ik ging voor een wrat en ik kom met zo iets naar huis! En het toppunt is, ze heeft die 'wrat ' bevroren en toen ik naar een dermatoloog ging in november en haar dat liet zien (want dat zat er nog altijd), zei die doodleuk dat het geen wrat was maar een eksteroog. Enfin, ik ben aan het afdwalen. Ik rij, compleet overstuur, terug naar huis. Lisse is thuis waardoor ik niets tegen Wim kan zeggen. De hele godganse dag loop ik rond met die woorden. What the F*ck!!! Ik weet ook dat ik geen 5 jaar meer zal leven maar dat moet mij niet gezegd worden. Trouwens ik heb dan ook haar mening niet gevraagd.

Ik begin dan te denken dat ik dat misschien beter ook niet aan Wim vertel. Hij gaat er dan ook mee in zijn hoofd zitten en dat is dan ook niet goed. Maar 's avonds, als Lisse gaan sporten is, moet het van mijn hart en vertel ik het hem. Hij is ook volledig ondersteboven en probeert mij toch wat moed in te spreken zoals: "wat weet zij daarvan? Waar haalt ze dat?". 

En dan beginnen er natuurlijk nog meer problemen. Vanaf dat moment sta ik 's morgens op met die woorden direct in mijn hoofd en ga ik 's avonds slapen met nog steeds datzelfde. Als ik dan al een hele nacht kan slapen?! Want ik ben daar zo mee bezig dat, als ik tijdens de nacht wakker word, terug alles direct door mijn hoofd schiet en ik dus absoluut niet meer in slaap geraak. Ik wil mij niet direct iets nemen om te slapen maar als het zo doorgaat, zal het er uiteindelijk wel van komen. Een paar korte nachten kan je nog uithouden maar op den duur geraak je uitgeput. Enfin, ook al probeer ik om de dagen toch wat positief door te komen, het is echt een nachtmerrie. Naar de buitenwereld hou ik mij positief want ik wil hier met niemand over praten. Ik wil niet dat er ook maar iemand compassie heeft met mij. Dus ons weekend Duitsland gaan we hierdoor niet laten verknallen. Wim en ik kunnen goed komedie spelen en we laten dan ook niets merken. De tweede dag daar heb ik het echter even moeilijk en laat ik, op onze kamer, mijn tranen de vrije loop. 'Ik wil nog niet sterven' zeg ik tegen Wim terwijl hij mij probeert te troosten. Ik wil mijn kinderen ouder zien worden en misschien nog kleinkinderen zien opgroeien. Ik heb mijn hart even kunnen luchten en ik kan daarna weer doorgaan zoals daarvoor. Als we 's avonds op restaurant gaan, hebben onze vrienden geen enkel idee dat er iets serieus gaande is.

En hoe moeten we dat nu gaan vertellen aan onze kinderen. Ik twijfel of het wel goed is dat ze het weten. Het is goed om de waarheid te vertellen maar soms is het misschien toch beter om te zwijgen. Eens dat ze weten dat ik niet veel tijd meer heb, gaat hun leven er waarschijnlijk ook direct anders uitzien. Senne en Lisse gaan daar ook mee rondlopen en lopen piekeren. Is dat dan het beste???

Daarom gaan we toch nog wat zwijgen en we zien wel hoe het verder gaat.

In november ga ik, op aandringen van Wim, naar een psychologe. Ik heb er nochtans geen behoefte aan om met iemand te praten maar zoals hij het meestal beter weet (denkt hij toch) heb ik dan maar zoals altijd 😜 geluisterd. Ik vond het wel een goeie gelegenheid om met Greta, de therapeute, te overleggen hoe we het beste aan boord zouden leggen om tegen de kinderen te zeggen dat ik absoluut geen goeie vooruitzichten heb.

Greta denkt dat het beter is om te zwijgen tot na de examens van Lisse. Als we nu zouden vertellen dat het niet goed gaat, zou Lisse misschien problemen krijgen om te studeren. Dus gaan we wachten tot eind januari.

Maar, hoe dichter kerstmis en nieuwjaar komen, hoe meer behoefte ik krijg om het toch al te vertellen. Ik loop met een rugzak die steeds maar zwaarder wordt. Ik voel me mentaal absoluut niet goed en ik wil hen vertellen waarom. Maar nu zit Lisse in de blokperiode, dus we mogen zeker niets zeggen.

Een week na de examens nodigen we Senne-Annelies en Lisse-Jason op vrijdagavond uit om te komen eten. Aangezien we regelmatig samen eten hebben ze er dan ook geen benul van dat het met een bedoeling is. Als we bijna klaar zijn, duw ik tegen het been van Wim want ik kan het niet langer uithouden. Wim vertelt rustig en eigenlijk met weinig woorden hoe het zit. Lisse barst in tranen uit en loopt weg van de tafel. Senne vaagt direct hoelang we dit al weten en waarom we gezwegen hebben. Tja, hoe kun je aan je kinderen wijsmaken dat het met de beste bedoelingen was maar hij is daar absoluut niet mee gediend. Hij vindt dat we het toch veel vroeger moesten verteld hebben. Hij is compleet van streek en hij trekt naar buiten. Ergens ben ik opgelucht dat we het gezegd hebben. Het is toch een last die van mij afvalt en ik ben er zeker van dat de kinderen nu beter gaan beseffen als ik het moeilijk heb.

We proberen om, op de vragen die ze stellen, een zo goed mogelijk en eerlijk antwoord te geven. Natuurlijk zeg ik dat ik het zeker niet opgeef en geleidelijk aan zouden we de avond kunnen verderzetten maar, zoals te begrijpen is, is de sfeer volledig omgeslagen. Senne en Lisse hebben nu tijd nodig om alles te laten bezinken en er over na te denken.

Tot vandaag hebben we het er niet meer over gehad. Iedereen zwijgt maar toch voel ik dat Senne en Lisse meer begrip hebben als het een dag minder gaat met mij.

Nu proberen we om te genieten van elke dag ook al is het door de coronacrisis moeilijk. Wim werkt sinds oktober niet meer op vrijdag en we zijn nog geen enkele keer voor een dag op stap geweest. Waar moet je naartoe als je nergens iets kan drinken of als je ook niet deftig naar het toilet kan? Hopelijk kunnen we vanaf 8 mei er dan toch eens op uit trekken. Maar dat zal dan ook afhangen van het weer. Pffff, het is toch altijd iets hé?!

Genieten jullie maar volop van de lente. Hopelijk wordt het binnenkort mooi weer en kunnen we samen eindelijk op één of ander terras terug eens klinken op het leven.

Dat dat leven nog lang mag duren! ❤️