Bijna kerstmis....alweer! Het wordt dikwijls gezegd maar waarschijnlijk nog veel meer gedacht: een jaar vliegt zo voorbij!
Kerstmis is een tijd van gezelligheid, kadootjes, kerstmarkten, eten en vooral ook veel drinken!
Maar ik heb jammer genoeg geen al te goeie herinneringen aan deze tijd.
Exact 2 jaar geleden verbleef ik nu in Duitsland en rond deze tijd begon de moeilijkste periode die ik in mijn leven al heb gehad! Veel pijn, uitputting (zowel lichamelijk als emotioneel), het gemis van mijn gezin.....
Het is raar dat vorig jaar deze tijd, gewoon verlopen is zoals de meeste jaren.
Maar dit jaar doet veel mij denken aan die weken voor nieuwjaar: de geur van buiten, de kerstversiering in de winkels, het vroeg donker zijn en 's morgens laat terug licht....
Veel heeft er denk ik mee te maken dat ik vorig jaar deze tijd nog niet ging werken. Toen ik een paar weken geleden 's morgens thuis vertrok, rook ik direct de geur van vallende, rottende bladeren en direct keerde ik terug naar Heidelberg!
Zoals jullie weten was mijn bestraling elke dag om kwart na 7 's morgens en moest ik rond kwart voor 7 de bus nemen. En de gedachte aan die momenten gaf me echt kippenvel. Ik moest zelfs even slikken, ook al is dat niet altijd evident (letterlijk dan), en mezelf een duwtje geven maar ik heb de slechte gedachten toch vlug verdrongen door te denken dat alles toch (redelijk) is goed gekomen.
Al heb ik de laatste weken wel met wat schrik rondgelopen want sinds een drietal weken had ik pijn aan mijn borstbeen. Toen ik op die plek duwde deed dat abnormaal pijn, zachtjes duwen natuurlijk want ik hoor jullie al denken: als je hard duwt doet het vaneigen pijn
.😉Ik heb de eerste weken dan maar afgewacht omdat ik dacht dat ik mij wat geforceerd had en dat zou wel na een paar dagen verdwijnen. Maar, toch niet! Ik dus naar de dokter (met heel veel lood in mijn schoenen) en ik heb alweer iets waar nog nooit iemand iets van gehoord heeft nl. het syndroom van Tietze. Niks ergs en zeker niet levensbedreigend. Oef, grote opluchting. Het kon mij nie veel meer schelen wat de dokter over da syndroom te vertellen had. Ik heb het dan thuis maar eens opgezocht en voor wie het interesseert: "De borstkas is opgebouwd uit ribben die via kraakbeenstructuren aan het borstbeen zijn verbonden. Dit buigzame kraakbeen zorgt ervoor, dat de borstkas flexibel kan bewegen bij de ademhaling. Dus opzwellen bij het inademen en weer inkrimpen bij het uitademen. Bij de ziekte van Tietze raakt dit kraakbeen ontstoken. Daardoor zwelt het onder het borstbeen op. Dit veroorzaakt een vervelende pijn."
En raar maar de symptomen duren ongeveer 6 weken en dan zou het moeten over zijn. Ik zit dus al over halfweg. De dokter wou mij voor alle zekerheid een foto laten nemen maar ik ben al zoveel "doorgelicht", dat ik liever toch nog een paar weken wacht. Ik voel mij al veel geruster en op die 2 Ã 3 weken zal het nie meer aankomen zeker?!
Maar gisteren werd bevestigd dat, wat mijn keel betreft, alles in orde is. Ik had mijn viermaandelijkse controle in het UZ van Gent.
En na een onderzoek van mijn keel door de NKO-arts en mijn oncoloog, hebben ze mij (en Wim natuurlijk) heel gerust kunnen stellen: het ziet er heel goed uit. Mijn keel is heel goed genezen, het ziet er "proper" uit (als je een keelgat proper kunt noemen?!) en de dokters zijn zo tevreden dat ik vanaf nu pas om de 6 maanden op controle moet.
Dus volgende afspraak: juni 2018!!!
Ik heb wel in februari een MRI maar omdat het er zo goed uitziet, gaat één van de dokters mij de week nadien opbellen met de uitslag. Dat is dus een rit naar het UZ gespaard.
Alles verloopt (ongeveer) zoals voorspeld. We zijn dus bijna 2 jaar na mijn behandeling en ik kan terug weer wat opgeluchter ademen want ik moet maar 2 keer per jaar meer op onderzoek. Misschien dat het volgend jaar maar 1 keer meer zal zijn?!
Maar ik wil nog niet aan eind volgend jaar denken..... laat 2018 maar heel lang duren....alhoewel, als de tijd lang duurt is dat ook geen goed teken hé?!😉
Jaja, ik ben moeilijk, zwijg maar, ik weet het
😉😉Moeilijk of niet, ik wil jullie wel allemaal alvast het beste wensen voor 2018, alles wat jullie maar willen maar wat ik jullie het meeste wens is, hoe kan het ook anders, een hele goeie gezondheid! Voor al de rest moeten jullie zelf maar zorgen.
En wat mijn blog betreft: tot volgend jaar!
Maar ik wil jullie allemaa😉!
