1e chemo

Dinsdag 26 juli. Vandaag word ik in het UZ verwacht om een poortkatheter te laten steken om dan aansluitend te beginnen met de eerste chemo.

Maar de dagen hiervoor hebben wij er nog volop van geprofiteerd zoals ik reeds voorspelde in mijn vorige blog. Een heel weekend onder hele goeie vrienden geweest en gisteravond was het proclamatie van onze schitterende dochter. Als je het 6e jaar humaniora eindigt met 80 % is het woord "schitterend" zelfs veel te weinig om  te laten weten hoe fier we wel niet zijn.
Eigenlijk hebben wij 2 kinderen die het op school altijd heel goed gedaan hebben.
Senne heeft nooit herexamens gehad en heeft de hogeschool dan ook schitterend kunnen beëindigen. Dit alles mag ook eens gezegd worden. Het hoeft hier niet altijd over mij te gaan 😜.

Maar terug naar vandaag
Ik kom aan in het UZ om 7 uur 's morgens en zoals er dikwijls iets verkeerd loopt is het nu niet anders. Blijkbaar is er geen kamer voorzien voor mij op de afdeling Medische Oncologie. Niet dat ze mij vergeten zijn maar iemand die normaal moest vertrekken is er nog steeds. Dus word ik voorlopig naar de dagkliniek van deze dienst gebracht. Hier kan ik mij natuurlijk niet installeren zoals je dat doet als het je eigen kamer is. Mijn valiesje blijft dus nog eventjes dicht. Eventjes????

Iets later wordt er mij meegedeeld dat er een spoedgeval is tussengekomen en mijn plaatsing van de katheter zal pas plaatsvinden om 18u20! WAT?????????? 😱😱😱
Blijkbaar wordt bij een spoedgeval niet elke patiënt doorgeschoven maar belandt die die normaal op dat uur zou geopereerd worden, gewoon helemaal achteraan van de lijst! Leuk, niet?!

Ik ben natuurlijk in alle staten: ik mag niks eten of drinken want mochten ze per toeval toch vroeger een gaatje vinden voor mij, dan zou ik al niet meer nuchter zijn en kan het sowieso niet doorgaan. Allé, dan maar wachten! Ik zaag en kreft natuurlijk wel (zoals jullie wel denken natuurlijk) maar eigenlijk is er niks aan te doen, het is wat het is.

Rond 15u kan ik eindelijk naar een kamer en om 16u (scheel van honger maar vooral van dorst) word ik toch al gehaald om naar het operatiekwartier te worden gebracht. Allé, dan toch meer dan 2 uur vroeger dan voorspeld, joepie 😖!
Omdat de operatie veel later is gebeurd wordt er vandaag ook niet meer gestart met de chemo. Dat komt er dan ook nog eens bij.......

Woensdagochtend: de procedure voor de chemo gaat van start. Eerst worden er (gewone) vloeistoffen gegeven, vooral ter bescherming van de nieren. En natuurlijk ook producten tegen misselijkheid.
Ik ben er heel gerust in en laat alles maar zijn gangetje gaan. Ik zie wel wat er komt. Aangezien ik afgelopen nacht bijna niet geslapen heb moet ik u toch wat slaap inhalen.....💤💤.

Bijna middag en de eerste zak met chemo wordt aangekoppeld. Ai, nu wordt het wel spannend: ga ik ziek worden of niet?
Tegen half 1 zit die "vuiligheid" al volledig in mijn bloed. Ik voel me nog goed...... tiens, da ziet er niet slecht uit.

Daarna wordt er niet anders dan gespoeld, gespoeld en nog eens gespoeld, de ene zak na de andere om dan rond 5 uur het 2e chemoproduct aan te koppelen.
Deze vloeistof zit in een soort van ballon, een infuuspomp, waar genoeg inzit tot zondagavond. Ik heb nog nooit van deze behandeling gehoord maar blijkbaar is dit heel courant.

En nu naar huis, eigenlijk vroeger dan verwacht want er was voorzien dat ik nog een nachtje moest blijven.

Donderdagochtend: pffff, ik voel me toch niet zo heel goed moet ik toegeven. Ik heb wel de hele nacht geslapen maar ik ben nogal misselijk en voel me heel moe. Daar was ik voor gewaarschuwd. Na iets te hebben gegeten en de nodige pilletjes te hebben genomen tegen misselijkheid, besluit ik om toch maar weer naar mijn bed te gaan. Op de zetel liggen gaat niet zo goed, laat staan op een stoel zitten. Het is ook verschrikkelijk warm maar mijn lieve dochter zet een ventilator op de slaapkamer zodat er toch wat wind door de kamer vliegt.

En zo gaan de dagen voorbij: slapen, even naar het toilet, wat drinken en iets proberen te eten, wat pilletjes slikken, terug slapen, nog slapen en nog meer slapen!
Op de duur weet ik zelfs niet meer welke dag we zijn. Alles rond mij gebeurt letterlijk in een roes.

Zondagmiddag: ik zie dat mijn infuuspomp reeds leeg is en bel ik naar de verpleeghulp om te komen afkoppelen.
Ik voel me heel slap en moe. Het voelt ook aan alsof mijn keel terug volledig verbrand is dus eetlust heb ik niet maar ik probeer met Fortimel (wat ik ook dronk tijdens mijn bestralingen) wat aan te sterken.
Maar blijkbaar is dat toch niet voldoende. Op dinsdag belt Wim naar het UZ om al die symptomen aan te kaarten maar blijkbaar is dit toch ietwat normaal. Ze raden wel aan om reeds mijn bloed bij de huisdokter te laten afnemen om te laten controleren.


Woensdagochtend: ik ben zo slap en moe, ik kan zelfs met moeite nog op mijn benen staan. Wim verplicht mij om op de weegschaal te gaan staan vooraleer we mijn bloed gaan laten afnemen en op die paar dagen ben ik 4 kilogram vermagerd, waauw....... da's nie slecht.....
Direct neemt Wim mij mee naar de huisarts. Maar daar kan ik ook niet blijven rechtzitten en ik moet mij daar op de grond gaan leggen. Eveline, de secretaresse van de dokter neemt mijn bloeddruk en die staat amper 6! Da's natuurlijk veel te laag. Onmiddellijk haalt ze er de dokter bij maar ondertussen ben ik blijkbaar toch van de wereld want wat er allemaal rond mij gebeurt besef ik eigenlijk niet zo goed. Ik hoor wel dat de dokter beslist om direct een ambulance op te bellen om mij zo spoedig mogelijk naar de kliniek te brengen.

Daar krijg ik de ene na de andere baxter met vloeistof en na amper 2 uur voel ik mij al veel beter.
Ik was dus volledig gedehydrateerd. Ik moet, spijtig genoeg maar logisch, wel een nachtje blijven.

Vrijdag: ik kan terug naar huis en ik voel me, gezien de omstandigheden goed. Wel nog wat zwakjes maar ik mag zeker niet klagen. Ik ga terug op de weegschaal staan en.....mijn 4 kilo zijn er terug bij! What the f*ck 😥??? Aan het eten van het ASZ zal het niet gelegen hebben want dat was verschrikkelijk slecht maar dat is een ander verhaal. Het is wel het bewijs dat ik dus veel vocht had verloren.

Wat me nu nog meer opvalt is dat de "verbranding" in mijn mond steeds groter en groter wordt. Het begon in de keel maar loopt nu over mijn tong naar mijn lippen. Ik kan dus wel nog altijd heel moeilijk eten en het enige wat ik kan drinken is plat water.

Maar het ergste is voorbij. Stilletjes aan wordt de pijn in mijn mond ook beter. Ik kan al eens iets bruisend drinken want altijd plat water is ook niet echt lekker.

Ik ben wel vlug moe, dat heb ik vandaag ondervonden toen ik met Lisse boodschappen heb gedaan. Ik was blij toen ik terug thuis was en mij kon neerploffen in de zetel. Ik ben wel bang dat ik op den duur wel niks van uithouding meer zal hebben maar dat zien we later dan wel.

Mijn volgende chemo is voor binnen 1 week, amai, maar 1 week meer. En ik moet toegeven dat ik er nu wel bang voor ben. Hoe gerust ik er eerst in was, hoe ongeruster ik nu ben. Ik hoop wel dat mijn dosis wat kan aangepast worden zodat de symptomen toch heel wat minder zullen zijn.

Alleszins, indien mogelijk laat ik jullie na de 2e chemo zo vlug mogelijk iets weten.

Voor al wie op vakantie is of gaat, heel veel plezier en geniet er van en voor wie nog wat met werken........courage, uw beurt komt ook!!!!

Tot........ ❤️❤️