Nooit gedacht!

Het is al eventjes geleden maar eindelijk heb ik terug de moed om jullie wat uitleg te geven over mijn verloop in Heidelberg.

Na mijn vorig verhaal is er toch het één en ander gebeurd.
In die week was Wim dus terug naar Heidelberg gereden om dan samen op vrijdag huiswaarts te keren. Toen we die vrijdag om kwart na 7 op mijn afspraak waren voor de bestralingen was het al duidelijk dat er problemen waren. Er zaten nog patiënten te wachten die normaal al buiten zijn als ik aankom.
Blijkbaar was er iets met de bestralingsgmachine.
Na ongeveer een uurtje te hebben gewacht zijn ze dan uiteindelijk komen zeggen dat de technici opgebeld waren maar dat de herstelling nog lang zou kunnen duren, misschien dat het zelfs niet meer voor deze dag zou zijn.
Dus, een dag verloren! Ze raadden ons aan om naar België te rijden want wachten en dan misschien nog de kans hebben dat het voor vandaag niet meer zou lukken!
Daardoor is mijn behandeling natuurlijk met 1 dag opgeschoven. In plaats van donderdag 17 december, is het nu vrijdag 18 december.
Tja, op 1 dag komt het nu niet meer aan....alhoewel, elke dag dat ik vroeger weg kan is een godsgeschenk!

Op maandag vroeg ik hoe het met de herstelling geweest was en blijkbaar heeft er helemaal niemand bestraling gekregen die dag want de reparatie heeft heel lang geduurd! Een geluk dat we niet gewacht hebben! ! !

De week nadien, op dinsdag 8 december ben ik me heel moe en onpasselijk beginnen voelen. Ik ben de hele dag niet uit mijn bed geweest, behalve om naar de bestraling te gaan.
Op woensdag bijna hetzelfde scenario. Die dag heb ik wel gevraagd om op donderdag een latere afspraak kunnen te krijgen zodat Wim mij zou kunnen vergezellen naar de kliniek.
Op donderdagmorgen is Wim aangekomen en om kwart voor 12 moest ik dan naar de bestralingen.
Blijkbaar had de verpleegster het wel door dat ik mij niet echt top voelde en hadden ze een dokter gevraagd op het moment dat ik er moest zijn.
Die zag direct dat het niet goed ging en stelde voor om mij naar de afdeling van radiologie te brengen.

Na bloedonderzoek, dat goed was, hebben ze mij baxters met vloeistof gegeven. Ik was dus totaal verzwakt en uitgedroogd! Ik, uitgedroogd? Wie had dat ooit verwacht?!

Maar het strafste was dat ze mij op een kamer bij een vrouw legden van 93 jaar! !  Man, je mag 93 jaar zijn en ik versta dat je niet goed meer hoort maar manieren moet je altijd hebben.
Zo ging ze naar het toilet zonder de deur dicht te doen, ik kon dus alles horen lopen, vallen, vliegen.... amai, dat terwijl je je niet echt goed voelt! Boeren na haar eten was ook dagelijkse "kots".
De eerste avond lag ze dan al om 7 uur in haar bed en toen ik naar mijn laptop naar iets aan het kijken was (zonder geluid nota bene), maakte ze van haar oren want ze had haar rust nodig! Ik ben dus 2 nachten daar gebleven en toen moest ik er buiten of ik werd zot!
We hebben de dokter zover gekregen dat ik toch naar huis mocht op zaterdag met de belofte dat ik maandag zou terugkomen om te kijken hoe het met mij ging.

Dus op zaterdag naar huis vertrokken. Maandag moest ik pas om 6 uur 's avonds naar de bestraling, dus we konden op maandag op ons gemak vertrekken.
Maar, zoals beloofd, eerst langs de kliniek. Daar was de dokter direct die me aankeek en zei dat ik moest blijven want dat ik anders na een paar dagen zeker terug zou moeten komen en dan zou het nog veel slechter zijn.
Goh, de moed zakte weer tot in mijn schoenen. Stel je voor, weer bij die vrouw van 93 jaar!?
Ik zei direct dat ik dat niet wou. Konden ze mij overdag geen baxters geven en dat ik 's nachts naar het appartement ging slapen? Neen, dat doen ze niet!
Toen ik nogmaals vroeg naar een kamer alleen , heb ik dan uiteindelijk een 2persoonskamer gekregen waar ik alleen op lig. Oef....... nu moet ik naar niemand zien. Ik kan ook alles laten lopen, vallen, vliegen,....

Jammer genoeg is hij me nu net komen zeggen dat ik hier tot vrijdag moet blijven maar dat ik dan, na de bestraling kan en mag vertrekken! Da zal nie lang duren! ! ! !
Wim zal mijn valies dragen als we naar buiten gaan en hij zal moeten lopen om mij bij te houden!

De na-onderzoeken zullen in België gebeuren. De dokter vindt het niet nodig om 5 à 6 uren te moeten rijden om hier onderzoeken te laten doen die ze in Belgë ook kunnen. Allé, da 's toch ook positief!

Dus lieve mensen, dit is waarschijnlijk en hopelijk mijn laatste blog vanuit Duitsland.
Als alles zo blijft vertrekken we vrijdag naar huis. Dan kan ik terug van thuis mailen en bloggen.

Nogmaals een dikke en welgemeende danku voor al jullie wensen, berichtjes, foto's.......
en we zien elkaar terug in België! ! !

Dikke kus!