Het vervolg

Kerst is nu voorbij....... de lichtjes twinkelen wel nog vollenbak en het is in de meeste huizen heel gezellig.

Dit jaar voel ik me niet in kerststemming. Lisse zit in haar blokperiode en tot vorig jaar had zij, zelfs tijdens de blok van Senne, kerstvakantie en dat gaf mij toch ook wat dat kerstgevoel. Aangezien zij nu constant aan het studeren is, lijkt deze periode niet echt "vakantie".
Maar ook door het slechte nieuws van vorige week ben ik absoluut  niet in feeststemming. Ik vond deze periode altijd al overroepen en overdreven maar nu nog iets méér dan anders.

Ik heb bijna nog nooit gehuild om mijn ziekte maar deze keer heb ik al heel veel tranen gelaten.
Ik zit momenteel in een dip.Natuurlijk doet de sfeer en het feit dat het winter is, hier geen goed aan.
Ik besef maar al te goed dat treuren of verdrietig zijn geen oplossing is en dat er daardoor niks gaat veranderen maar ik voel me zo machteloos. Ook Wim heeft het heel moeilijk. Hij steekt natuurlijk veel weg maar deze keer lukt het hem niet. Ik zie het verdriet dikwijls in zijn ogen als ik hem aankijk. Deze keer laat ik zelf wat meer van mijn gevoelens zien dan anders.....ik ben het even moe om alles weg te steken en te doen alsof er niets aan de hand is. We vinden af en toe toch wat steun bij elkaar. Wim is 14 dagen met verlof en het zal hem heel veel deugd doen om thuis wat tijd door te brengen. Maar ik betwijfel of die 2 weken wel genoeg zijn.

Ondertussen weet ik dat ik op dinsdag 15 januari een afspraak heb met mensen die werken rond een medicijn, afatinib genaamd. Het gaat over een klinische studie waarbij 87 personen over heel België worden behandeld met deze kankerremmer. Deze patiënten staan onder constante controle om na te gaan wat de voor- en nadelen zijn van dit onderzoek.
Ik zal de 4e patiënt zijn van het UZ van Gent.

Aangezien ik terug van nul moet beginnen doordat ik iets 'nieuws' moet nemen, moet ik een nieuwe MRI laten doen en een nieuwe CT-scan. Zo kan er na een paar weken bekeken worden of dit medicijn al dan niet werkt.
Ik zal ook wekelijks op controle moeten gaan. Telkens zal ik gedetailleerd moeten doorgeven wat ik wel of niet heb gevoeld tijdens de voorbije week.

Het is dus alweer afwachten wat er mij nu staat te wachten. Geen of weinig nadelen zoals de vorige keer of juist heel veel????

Daarom vraag ik nu aan iedereen om de vingers te kruisen dat dit medicijn toch een oplossing mag brengen zodat de groei van mijn tumoren wordt afgeremd of dat ze zelfs kleiner worden.

Misschien krijgen we dan dit jaar wat goed nieuws, want geloof me vrij: het is echt nodig!

Alleszins, mijn kaars blijft maar branden! Brandt ze niet voor mij, dan brandt ze toch misschien voor iemand anders!