Nieuw begin?

Dinsdag 15 januari 2019

Vandaag hebben Wim en ik om half 11 een afspraak met Jorge, één van de verpleegkundigen van de medische oncologie die steeds de vooronderzoeken doet bij de kankerpatiënten die afanitib moeten innemen.

Afanitib is een medicijn dat nog niet op de markt is. Bijna 90 Belgische kankerpatiënten werken vrijwillig mee aan een klinische studie om na te gaan wat de invloed is van dit medicijn, op kankercellen.

De bloedafname van vorige week was volledig in orde. Hij vertelt me dat ik nu vanaf morgen 1 pil per dag moet innemen.  Ik moet 3 uren nuchter zijn vooraleer ik het inneem en na inname nog eens 1 uur.
Na er eens goed te hebben over nagedacht (da was lang geleden 😜) ben ik dus het best om het 's morgens in te nemen bij het wakker worden en dan moet ik nog gewoon 1 uur wachten voor ik mag ontbijten.

De ergste bijwerkingen van afanitib zijn misselijkheid en diaree maar er zijn er nog zeker een 15tal andere die op de lijst van nevenwerkingen staan maar die minder voorkomen bij de gebruikers.

Hopelijk blijf ik er toch enigszins van gespaard maar dat zullen we pas na een aantal dagen of weken te weten komen.

Na ons kort gesprek met Jorge, kunnen we onmiddellijk op consultatie bij professor Rottey.

Eerst bekijkt ze de beelden van de MRI en de CT-scan die een paar dagen geleden werden genomen.
En wat blijkt? Mijn keeltumor is iets gekrompen en de vlekken op mijn longen zijn ongeveer hetzelfde gebleven.
Dus misschien heeft die Nexavar toch gewerkt?!

Maar vanaf morgen starten we dus met een nieuw medicijn, misschien een nieuw begin?! Laat ons hopen!
Pas over een 3 à 4 maanden zullen er nieuwe foto's worden genomen en zullen we weten of deze pillen helpen of niet.

Nog goed nieuws: de professor houdt ons absoluut niet tegen om onze zomerreis van dit jaar te boeken. Het eerste wat ik dus morgenvroeg ga doen is onze reis boeken naar.....Senegal. Hopelijk kunnen we dit jaar, samen met onze vrienden, vertrekken voor 14 dagen vakantieplezier.

Waar ik wel wat tegenop zie is dat ik op 7 februari voor de pensioencommissie moet verschijnen.
Ik ga, van zodra ik dat bureau binnenkom direct laten weten dat ik absoluut nog niet wil gepensioneerd worden, net zoals ik bij een vorig bezoek (3 jaar geleden) al te kennen gaf.
Ik versta dat werknemers met een slepende ziekte niet kunnen blijven op de loonlijst staan maar het is nog niet erg genoeg dat je een zware ziekte hebt, dat ze je ook nog eens voorgoed moeten thuis zetten. Ik vrees dat het gevoel van "volledig afgeschreven" al even erg is als de ziekte zelf.
Er zullen wel mensen zijn die zitten te springen om mogen thuis te blijven maar ik hoor zeker niet tot die categorie. Ik voel me trouwens nog veel te goed om thuis te zitten.

woensdag 16 januari

Vandaag wordt mijn poortkatheter verwijderd. Aangezien ik waarschijnlijk nooit nog chemo zal krijgen, mag die weggenomen worden.
Ik word pas om 14 uur op de dagkliniek verwacht....nuchter!
Ik mag wel nog een boterhammetje eten vóór half 8. Toen Wim voorstelde om rond 7u op te staan om toch nog eerst te ontbijten, heb ik eens goed gelachen. Dat zie je van hier dat ik daarvoor zo vroeg ga opstaan!

Uiteindelijk is het 16 uur als ze mij komen halen want er zijn complicaties met de vrouw voor mij. Ai ai ai......
De operatie wordt deze keer onder lokale verdoving gedaan. Pffff, da 's toch ook niet alles zeg. Je hoort vanalles rond u gebeuren maar je kan bijna niets zien want er ligt een groene doek over de helft van uw hoofd.
Ik voel wel wat de chirurg allemaal doet, zonder pijn natuurlijk.
Maar op het einde, als hij de wonde dichtnaait, voel ik toch steeds de naald in mijn vel prikken. Ik troost mij met de gedachte dat het nu bijna gedaan is.

Één ding is zeker: morgen leg ik mij in de zetel en ik kom er voor niks uit behalve om te koken en te strijken en te gaan wandelen met Pepper en.....

Rusten kan ik nog altijd, maar misschien moet ik wel wachten tot in Senegal?! 😱