En geduld......en geduld.....en geduld.....

Gisteren was het exact 9 weken geleden dat ik geschikt bevonden werd in het UZ van Gent om de Hadrontherapie te ondergaan in Heidelberg Duitsland.

9 weken, 63 dagen, 1.512 uren........heel veel minuten en nog méér seconden! ! ! ! !

Wie kan zich voorstellen wat zolang wachten op een medische behandeling met een mens doet?!
Ik denk niet dat er veel mensen kunnen zeggen hoe ze zich daar bij voelen want ik denk niet dat er veel mensen zijn die zolang moeten wachten!? Of vergis ik mij?

Ik ben de laatste 3 weken nog geen enkele dag thuis geweest. Ik probeer om elke dag ergens naartoe te gaan en dankzij mijn moeder en mijn goeie vriendinnen (Hilde, Inge en Lydia) lukt mij dat aardig. Zij proberen om mij toch enkele uren per dag wat ontspanning te geven. En  ik ben hen daarvoor ontzettend dankbaar! ! ! !

Na mijn vorige blog van 10 september is er wel nog het één en ander gebeurd maar ik vond het de moeite niet om over te schrijven. Altijd moeten zeggen dat er toch nog geen verandering is, wordt op den duur ook saai!

Soit,om het kort te vertellen: wij hebben dus geduld gehad! En veel zelfs!

Op donderdag 24 september kreeg ik dan uiteindelijk een aangetekend schrijven van het RIZIV dat mijn dossier ook daar werd goedgekeurd. Oef, want je moet dat toch nog altijd afwachten!

Dus, Wim direct naar het UZ gebeld om te horen hoe het nu zat met het oproepen voor mijn vooronderzoek. En wat blijkt??????
Heidelberg moet eerst betaald worden vooraleer ze mij gaan contacteren! ! ! !
Dat is dus echt ongelooflijk! Het mag nu wel de grootste kliniek van Duitsland zijn maar als het RIZIV van België zegt dat ze akkoord gaan met mijn behandeling dan zullen ze toch wel geld krijgen zeker?! Of is het RIZIV zo'n slechte betaler misschien?

Ik dacht dat ik het in Keulen (niet zo ver van Heidelberg trouwens) hoorde donderen. Dat is echt ongelooflijk. Uw leven hangt bij manier van spreken aan een zijden draadje en ginder moeten ze eerst centen zien! ! ! !

Ik heb dan maar verleden dinsdag de telefoon genomen en het mij geriskeerd om zelf eens naar het UZ te bellen. Tot nu toe wou ik niet zelf bellen maar mocht ik ook niet van Wim omdat hij wist dat ik mij zou opwinden en kwaad maken.
Dinsdag kon ik mij echter niet meer inhouden en.....inderdaad, ik heb mij ver-schrik-ke-lijk kwaad gemaakt! "Waarom moet dit zo lang duren? Weten jullie wel wat dit met een mens doet? Ik ga er aan kapot en trouwens ik niet alleen maar het hele gezin! Waarom doen jullie (het UZ) niets om het wat vlugger te laten gebeuren? Waarom hoor ik van niemand iets? Als je hier bestraling moet krijgen beginnen ze de dag daarna al, ik kan ondertussen al overal uitzaaiingen hebben, ....." De secretaresse van professor De Neve heeft het mogen horen,amai nog niet! Maar ik moet eerlijk zeggen dat het mij echt eens opgelucht heeft om mijn hart te kunnen luchten!

Direct daarna heb ik een telefoontje gedaan naar de contactpersoon bij het RIZIV en die dokter wist mij te vertellen dat de opdracht tot betalen gebeurd was op 23 september, dezelfde dag dat mijn brief werd verstuurd. Die dokter beloofde mij om na te gaan wanneer de betaling effectief gebeurd was en dat zou ze onmiddellijk doormailen naar het UZ.

En rarara..... in de namiddag heeft de professor mij zelf opgebeld. Natuurlijk met allerlei excuses: "het ligt niet aan ons, maar uw dossier is lang bij het RIZIV blijven liggen, en in Duitsland werken ze ook niet goed mee."
Tuurlijk, steek het maar op een ander. En het toppunt van al is dat mijn dossier (zoals ik in mijn vorige blog vertelde kon mijn dossier 3 weken op het RIZIV blijven) daar na 2 weken reeds goedgekeurd werd en teruggestuurd werd naar het UZ.
Aangezien Wim bij de CM werkt, kent hij daar natuurlijk heel wat mensen en die hadden hun connecties om te weten waar mijn dossier zat.
Dus, na 2 weken was alles goedgekeurd bij het RIZIV en toch bleek, volgens de professor, mijn dossier op het RIZIV te zijn blijven liggen.
Tja, iedereen steekt het op iedereen. Da's altijd en overal al zo geweest en dat zal altijd en overal zo blijven.
Maar hij had dus dinsdag, een paar minuten voor hij mij opbelde (tarara...), een mail gekregen van het RIZIV dat de betaling op 25 september was gebeurd....zeg nu nog eens dat de overheid traag werkt ;-)!

Enfin, kheb de professor als ex-gebuur van mijn moeders kant, alleszins de complimenten gedaan van de familie Callebaut, ge weet nooit voor wat het goed is! ;-)

Ondertussen heeft Hilde, mijn beste vriendin, een mailtje gestuurd naar minister De Block om dit probleem eens aan te kaarten. Ze heeft deze mail op zondag 27 september verstuurd, dus nu 6 dagen geleden, en alweer rarara.... nog steeds geen reactie!
Tuurlijk, nu hebben ze veel werk met Volkswagen hoor ik op het nieuws! ;-) ;-) ;-);-)

Ik heb ook een mailtje naar de de ombudsman van de geneesheren gestuurd, zelfs een leesbevestiging gevraagd en alweer..... geen reactie, zelfs geen leesbevestiging.
Hebben die daar zoveel werk dat ze zelfs geen mails kunnen lezen?

Zo zie je maar dat je toch maar een "ding" bent, een nummer en geen mens die bang is en kwaad omdat alles gaat zoals de processie in Echternach. Maar in plaats van 2 stappen vooruit en 1 achteruit is het eerder 1 stap vooruit en 2 stappen achteruit.... zo voelt het toch!

Ik ben alleszins niet van plan om het hierbij te laten en ik ga proberen om het ergens via de pers naar buiten te laten komen. Helpt het mij niet, het kan eventueel mensen na mij helpen!

De dokter van het RIZIV wist mij te vertellen dat zo'n betaling naar het buitenland normaal gezien tussen de 1 à 5 dagen duurt. Dus gisteren, vrijdag, dacht ik toch een telefoontje te krijgen van Duitsland.
Om 16u nog steeds niets gehoord en ik kon het mij niet laten om toch zelf terug contact op te nemen met het secretariaat van professor De Neve.
Ik denk dat die bijna in haar broek deed toen ze hoorde wie ze aan de lijn had 8-)! Ze wist mij echter te vertellen dat er om 14u een mail gekomen was van Heidelberg met het voorstel om mijn vooronderzoek op 13, 14 en 15 oktober te laten doorgaan!!!
Allé, eindelijk! ! ! ! !
Aangezien de professor er niet was in de namiddag en het eigenlijk zijn taak was om mij persoonlijk op te bellen, kon ik het dus nog niet weten! Allé, goed dat ik zelf belde!

We zijn nu zaterdag en nog steeds wacht ik op zijn telefoontje! Dus blijkbaar kan het hem echt geen reet schelen of ik mij nu slecht voel of niet! Alweer het bewijs dat ik maar één van de zovele ben waar ze toch niet echt rekening kunnen mee houden!

Ik denk dat ik binnenkort mijn blog eens ga doorsturen naar het UZ. Misschien dat ze na het lezen hiervan wat anders tegen patiënten gaan opkijken.

Maar, al weet ik het niet officiëel: op 13, 14 en 15 oktober, hoop ik naar Heidelberg te kunnen voor mijn vooronderzoeken. Er was mij gezegd (alweer door de professor die dus blijkbaar van niet veel weet...of eigenlijk van niets!) dat dat normaal 1 dag in beslag nam maar het blijken er nu al 3 te zijn.
Dus nog een week thuis en dan kan ik een (klein) valieske maken.

Ik kan mezelf alleen maar troosten met de gedachte dat er nu toch iets van vooruitgang is.
Dus komende week: plannen maken om terug elke dag op stap te gaan.....maar da's niet moeilijk hoor met zulke goeie vriendinnen! ! !