Dag 5

Het is zondagavond 8 november 2015.

Ik heb er "al" 4 bestralingen opzitten. Deze week is heel vlug voorbij gegaan. Ik was dan ook in goed gezelschap: Wim en Lisse hebben mij hier door deze eerste dagen geholpen en Senne van thuis uit via Skype.
En vanaf nu sta ik er hier wel helemaal alleen voor. Deze namiddag kwart voor 2 zijn Wim en Lisse terug naar huis gereden. Alle drie met de tranen in de ogen maar niemand die wou toegeven aan zijn/haar verdriet.
Ondertussen zullen ze al ver zijn....hoop ik!

Nu ze weg zijn ben ik eigenlijk een beetje bang..... een beetje heel bang! ! !  Bang om hier alleen te zijn, in een vreemd land met een vreemde taal en vooral: met alleen maar vreemde mensen.
Maar jammer genoeg kan het niet anders. Ik troost mij met de gedachte dat het misschien toch nog veel erger zou kunnen zijn..... Ik kan niet direct iets bedenken maar toch!

Ik ben dus al 4 keer naar de kliniek geweest, inderdaad geen 3 keer zoals eerst gedacht. Die ionenbestraling doen ze hier ook op zaterdag dus.... JOEPIE ik kan al zeker 1 dag vroeger naar huis dan voorzien! Het is niet veel maar het is toch iets.
Jammer genoeg worden die andere stralen enkel van maandag tot en met vrijdag gegeven.
Maar dat heeft dan ook een voordeel: als ik redelijk vroeg mag gaan op vrijdag, kan ik naar huis voor het weekend (precies of dat ik uit den bak op weekend naar huis mag ;-)).
Nu vrijdag heb ik om 13 uur een afspraak bij één van de dokters en daarna mijn bestraling. Dus ik kan nog gemakkelijk naar huis. Da's wel leuk dat ik iets in het vooruitzicht heb!

Ondertussen gaan mijn bestralingen toch al wat beter. Op 15 minuten ben ik binnen en terug buiten maar die 15 minuten binnen ben ik toch nog bijlange niet gewoon. Iedereen is daar uiterst vriendelijk (dat maakt het al wat gemakkelijker) maar wanneer dat masker op mijn gezicht gezet wordt, moet ik toch nog altijd efkes slikken. En er zeker niet aan denken dat ik misschien niet meer los kan gemaakt worden! Dat maskers is op 6 plaatsen vastgeklikt en het zelf losmaken zit er absoluut niet in.
De bestralingskamer wordt wel volledig in het oog gehouden door heel wat camera's. Ik krijg trouwens steeds een alarmknop in mijn handen geduwd waar ik ten allen tijde kan/mag op drukken mocht er iets zijn. Ik heb er wel nog geen gebruik van gemaakt en ik hoop dat het ook nooit zal nodig zijn. Maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die het in het begin toch heel moeilijk hebben.

Dus morgen maandag om 18u30 mijn volgende bestraling (laat hé?!) en dan nog 28 keer! ! ! !
Ik tel de dagen af en hopelijk zullen ze voorbij vliegen!
Maar de vele berichtjes van iedereen (e-mails, sms, facebook, privéberichten,....) geven mij zoveel steun! Ik denk niet dat er iemand beseft hoeveel deugd die doen en hoeveel steun me die geven om door te zetten!?
Daarom: bedankt lieve mensen voor jullie lieve woorden van steun en medeleven!
Ik hoop dat ik er zo nog veel mag krijgen?!

Ondertussen bericht gekregen van het thuisfront: ze zijn veilig aangekomen...oef, opgelucht!

Hieronder zien jullie het fameuze masker, tijdens de vooronderzoeken. Toen was het volledig nat om de vorm aan te nemen van mijn gezicht. Nu is dat hard en wordt dat volledig tegen mijn gezicht gedrukt. Kwestie van jullie een idee te geven.....