De eerste keer.....

Eindelijk, Wim, Lisse en ik zijn aangekomen in Heidelberg en mijn behandeling kan beginnen.

Gisteren was een heel vermoeiende dag: meer dan 5 uur rijden, met de nodige tussenstops natuurlijk en dan alles naar boven sleuren. Ik huur een appartementje op de 3e verdieping maar jammer genoeg is er geen lift! Dus toch een paar keer de trappen op en af! Amai, ik ben al moe nog voor er ook maar iets in de kliniek gebeurd is. Maar ja, ik heb dan ook zoveel meegenomen!!!! Ik wil me hier thuisvoelen en de auto zat dan ook compleet geladen met overbodige dingen maar zoals het hoort ben ik wel een paar onmisbare zaken vergeten. Gelukkig, ze konden toch niet meer in de auto ;-).

Dus na 100 keer de trap op en af, allé ja 4 keer eigenlijk, kan alles op zijn plaats gelegd worden. Aangezien het appartement nogal klein is, is dat vlug gebeurd.

's Avonds nog een pizza gaan eten in een Italiaans restaurantje en dan oef..... eindelijk in bed. Aangezien de nacht ervoor nogal kort uitgevallen is, waarschijnlijk door de zenuwen, zijn we blij dat we in ons bed liggen.

Woensdag, D-Day!!!
Om 14 uur word ik in de HIT-klinikum verwacht (Heidelberger Ionenstrahl Therapiezentrum).
Eerst hebben we daar een gesprek met een dokter die ons uitlegt hoe alles gaat verlopen.
Normaal gezien duurt de behandeling zelf amper 3 minuten. De tijd vóór de effectieve bestraling neemt uiteraard veel meer in beslag: mijn masker moet geplaatst worden, ik moet in de juiste positie liggen zodat de stralen enkel op de tumor gericht zijn, er wordt dan ook eerst een scan gemaakt om te zien of de stralen effectief op de tumor gaan terechtkomen. Dan worden er ook nog allerlei markeringen gemaakt op het masker. Daardoor zal het de volgende keren minder lang duren om mij "op de goeie plaats" te leggen
En amai het masker wordt zodanig hard tegen mijn gezicht gedrukt dat ik in lichte paniek schiet. Langs alle kanten wordt het masker vastgezet en even twijfel ik of ik niet zou beginnen roepen om
het terug los te maken. Claustrofobie is hier uit den boze, trouwens het is voor de goeie zaak moet ik maar denken.

Nadat alles goed vastzit verlaten de dokters, die trouwens heel vriendelijk en behulpzaam zijn, de zaal en hoor ik het signaal dat aangeeft dat de bestraling gaat beginnen. Ik probeer om aan aangename dingen te denken maar tevergeefs.....het lukt me niet om mijn gedachten op iets anders te zetten. Ik moet mezelf nog steeds kalmeren. Ik denk er dan ook aan dat ik, na vandaag, nog 32 keer dat mombakkes moet opzetten! Halloween is nochtans voorbij zou je denken 8-).

Ik weet dan ook niet hoelang het effectief geduurd heeft, als er één van de dokters binnenkomt en zegt dat het voorbij is. Pas als dat masker eindelijk van mijn gezicht gaat slaak ik een zucht van verlichting.....oef......eindelijk terug gewoon kunnen ademhalen! Het was dus echt een marteling voor mij. Ik ga dan ook nogal bevend terug naar Wim en Lisse die buiten zaten te wachten. Eventjes moet ik mij neerzetten en bekomen. Al de emoties die op zo'n moment op je afkomen......
Op mijn voorhoofd zijn de kleine vierkantjes van het masker duidelijk te zien, stel je voor dat die daar permanent blijven opstaan?!

Maar de eerste keer is voorbij, veel meer dan dat kan ik er niet over zeggen.
Alleen dat het aftellen nu begonnen is....nog 32 keer en hopelijk zal het morgen toch al iets beter gaan. Misschien word ik het op den duur wel gewoon, wie weet?!