Ik moet in totaal 33 bestralingen en vandaag heb ik de 17e gekregen!
Allé, nog "maar" 16.
Nu kan ik beginnen aftellen.
Allereerst een hele dikke merci aan iedereen die aan mij gedacht heeft met mijn verjaardag!
Bedankt voor alle wensen via facebook, sms, mails, kaartjes,.... en natuurlijk de bezoekjes in het weekend!
50 jaar worden is een mijlpaal in het leven en ik had gedacht om deze dag toch op een ietwat andere manier te vieren. Maar door jullie warme woorden is het beter meegevallen dan gedacht!
Dus het was allesbehalve een rustig weekend maar beter zo, dan kan ik ook mijn gedachten eens verzetten. Veel hebben ze aan mij niet gehad want mijn spraak is voor een groot deel weggevallen. Ik kan nog spreken maar na een paar zinnen doet het al te veel pijn. Dus is het beter dat ik zwijg hé!? 'k Zou dat anders misschien ook beter wat meer doen?!
En maandag terug de trein op naar Heidelberg. Aangezien Wim niet naar het werk mocht wegens driegingsgevaar van die zotten, heeft hij me naar het station van Lede gevoerd zodat ik dan zolang niet moest wachten in Brussel Zuid om de trein naar Frankfurt te nemen.
En natuurlijk, zoals dat je verwacht.....meer dan een kwartier vertraging met als gevolg dat ik mijn aansluiting van 10u25 naar Duitsland kwijt was. Als de treinen op tijd zouden rijden had ik exact 16 minuten om over te stappen. Meer dan genoeg tijd en Wim wou niet dat ik lang in Brussel Zuid zou moeten wachten door al dat gedoe. Niet dus...... net gemist!
Dan maar,zonder problemen mijn ticket laten wijzigen naar de volgende trein, en die is om..... 14u25! Huh???? Niet vroeger? Lap! Dus 4 uren wachten!
Mijn werk is dichtbij maar daar wil ik liever niet naartoe want ik kan sowieso niet veel zeggen dus ga ik maar in de wachtzaal zitten. Gelukkig heb ik mijn ipad mee en heb ik daar WIFI!
Wim heeft dan maar naar de kliniek in Heidelberg gebeld om te zeggen dat ik mijn aansluiting kwijt ben en gevraagd of ik nog later kon gaan. Dat was nu geen probleem. Blijkbaar wordt er daar zelfs nog na 9 uur gewerkt!
In het Zuidstation loopt het vol met gewapende politiemensen. De passagiers die naar het buitenland willen, zoals ik dus, moeten nu door een controlepost. Daar moeten we onze pas en treinticket laten zien. De sporen naar het buitenland zijn volledig afgesloten voor andere passagiers. Eventjes voelt het toch raar maar ik sta er niet echt bij stil. Volgens mij kan er nu niet veel gebeuren. Die zotten weten ook dat er nu veel controle is, dus gaan ze niet met dat beetje verstand dat ze hebben, een aanslag plegen op zo een sterk bewaakte plaats. Alhoewel, van die soort mag je alles verwachten!
Om 14u20 ga ik naar het perron waar de trein zal aankomen en rarara......35 minuten vertraging! !
Waarom kon diene vorigen geen vertraging hebben zeg?????
Allé vooruit, nog maar wat wachten zeker?!
Uiteindelijk zijn we dan ongeveer 40 minuten later dan voorzien vertrokken.
En dan denk ik er aan dat ik, door die vertraging, mijn aansluiting in Frankfurt zal kwijt zijn! Allé, lap, nu da nog! Maar ik probeer daar nog niet aan te denken. Ik zal wel zien als ik daar aankom. Er moeten toch nog treinen naar Heidelberg rijden?
Na een treinreis van iets meer dan 3 uren komen we aan in Frankfoert(!). Ik kijk direct op de gele bladen.......Heidelberg???? Niet te vinden! ! ! Dat kan toch niet? Loketten zijn er niet te zien. Wat nu? Hier en daar iemand aangesproken die mij jammer genoeg ook niet konden helpen. Uiteindelijk heb ik een garde van een internationale trein aangesproken die mij wist te zeggen dat ik het beste naar Mannheim kon rijden en van daaruit naar Heidelberg. Dus, de volgende trein naar Mannheim genomen, die er tussen haakjes meer dan 1 uur over gedaan heeft!
Toen ik in Mannheim aankwam was het al kwart voor 7! Gelukkig had ik direct aansluiting. Om het kort te zeggen: ik ben uiteindelijk rond half 9 in de kliniek aangekomen! Moe maar opgelucht dat ik het nog gehaald heb!
Met de trein zou je er al zijn.....mijn voeten ja! Ik was "de trein" al kotsbeu maar nu nog méér. Maar het toppunt van al: mijn ticket voor nu maandag ligt ook al klaar! ;-)
En dan kom ik rond half 10 aan op mijn koud appartement en blijkt dat ik alweer geen internet heb! Och ja, dat kan er ook nog maar bij! Hier de router gereset, wat gewacht...en uiteindelijk toch internet. Ik heb toch nog eventjes met thuis kunnen chatten en een half uur later....gedaan met internet tot vandaag woensdag half 2!
Dat is dus om zot te worden! Ik voelde me volledig afgesloten van de bewoonde wereld. Het klinkt overdreven maar ik kon dus niemand bereiken in Belgie. Wel met de GSM natuurlijk maar da s toch niet hetzelfde.
Dus aan iedereen die mij ondertussen via internet en bericht gestuurd heeft: ik leef nog maar ik kon jammer genoeg niet antwoorden!
Maar vandaag zou het opgelost zijn en kan ik weer volop chatten en mailen!
Wie weet voor hoe lang.........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten