Vandaag zijn we reeds half mei.....ongelooflijk hoe de tijd vliegt!
Ik ben nu al méér dan 4 maanden terug aan het werk en zelfs al meer dan 1 maand 4/5en. Stel je voor: ik moet méér werken en ik verdien minder 😱😂😱

Op het werk is er verschrikkelijk veel veranderd toen ik afwezig was, alles is geïnformatiseerd en voor mij is het dus dubbel moeilijk: terug aan het werk én dan nog moeten aanleren hoe alles in zijn werk gaat.

Ik kan nu wel 1 dag per week van thuis werken en dat is natuurlijk ook een groot voordeel. Mijn collega's missen mij dan natuurlijk enorm en ik hen ook....ahum.....een beetje 😇.

Maar hoe je het ook draait of keert, niet alleen dat lange afwezig zijn heeft een negatieve invloed op het werk maar de leeftijd doet er dus ook absoluut veel aan.
Want niet alleen op fysisch maar ook op mentaal gebied gaat een mens achteruit met ouder worden.

Ik heb natuurlijk ook het nadeel dat ik op anderhalf jaar tijd 7 keer onder volledige narcose ben geweest wat volgens de dokters ook een hele grote impact heeft op je geheugen. Ik zou het erg vinden mocht ik zomaar (nog) dommer geworden zijn!?

Volgende week heb ik terug een check-up in het UZ. Ik ben benieuwd wat er gaat te zien zijn.
Ook al was de laatste controle goed, de schrik dat het terug slechter wordt of dat er iets anders op komst is, is toch heel groot.

Ik denk dat, als je als kankerpatiënt volledig genezen wordt verklaard, je toch ergens opgelucht kunt ademhalen. Bij iemand zoals ik, waar de kanker er altijd zal zijn, blijft de schrik er toch altijd inzitten dat het gezwel terug zal groeien of dat er toch ergens een uitzaaiing zal gevonden worden.

Maar optimistisch zoals ik ben: daar probeer ik niet aan te denken......ik zeg wel 'probeer'!

Mijn volgende MRI is pas voor binnen 2 maanden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik liever die uitslag al zou hebben dan die van volgende week. Op foto's zien ze toch altijd méér (zoals ik in het begin zelf ondervonden heb, weet je nog?!).

Maar ik mag absoluut niet klagen: ik voel me goed en ik probeer mijn gewicht onder controle te houden want dat vind ik nu héél belangrijk. Ik ondervind dat ik terug moet opletten met wat ik eet en/of drink want de kilootjes zouden er terug aanvliegen. De dokter zegt dat dat wel een goed teken is, dat mijn genezing steeds maar verbetert maar voor mij is het minder plezant!
Mijn slikproblemen zal ik altijd hebben en mijn speeksel is nog altijd heel miniem. Maar raar maar waar: ik word dat gewoon. Ik heb wel nog altijd mijn flesje water bij de hand maar ik kan al een langere tijd zonder drinken.

En zo heb ik mijn "oude" leven (letterlijk en figuurlijk) terug opgepakt!
Ik probeer wel méér te genieten en mij minder druk te maken maar simpel is dat wel niet. Zeker niet als je een gezin hebt waar "minder druk" niet in de woordenboek staat!

Aangezien Senne over een paar maanden gaat verhuizen, wil hij op jacht gaan naar meubels en huisgerief en rarara, wie "mag" er altijd meegaan????? Tuurlijk, biebie hier!
Maar ik doe dat natuurlijk met veel plezier! Meer dan een halve dag in een grote winkel lopen, tegen het einde doodop zijn en als je thuiskomt, zien dat je voor jezelf helemaal niets gekocht hebt..... Wie zou dat nu niet leuk vinden?!

Maar als de kinderen het huis uitvliegen wil dat wel zeggen dat je als ouder oud(er) wordt!
Ik voel me wel absoluut nog geen 51 en Wim, die gaat 100 jaar worden zeg ik altijd, hij ziet er nu al 99 uit 😂😂😂.

Als ik iets meer weet over de onderzoeken, zal ik jullie zeker iets laten weten.
Allemaal duimen dus dat ik jullie goed nieuws kan/mag brengen!!

Dikke knuffel 😘

Ter info 😉

Het krokusverlof is net voorbij en hoog hoog tijd om nog even iets te laten horen of beter gezegd "te laten lezen".

Ik ben nu juist geteld 2 maanden terug aan 't werk, natuurlijk wel maar halftijds dus echt werken kan je dat misschien niet noemen maar ik probeer om terug in het "normale" ritme te komen.

Soms is het toch nog zwaar. Mijn normale ritme komt wel stilaan op gang maar volledig ben ik er toch nog niet (en ja, er zijn er nu aan het denken dat ik nog nooit "volledig" ben geweest...😖).
We hebben het hier thuis nu reeds al een paar maanden heel druk met bezoekjes inhalen, feestjes, etentjes.... Kortom, het is al vele weekends geleden dat we helemaal niets te doen hadden. En de maanden die er aan komen zien er net hetzelfde uit! Mij hoor je niet klagen hoor want als er iemand graag uitgaat of mensen ontvangt, ben ik het wel (en Wim en ik vragen ons dan af van wie onze kinderen dat hebben?! ).
Maar dat hangt op den duur wel in je kleren. Na vele maanden van nietsdoen moet je lichaam zich daar terug weer aan aanpassen. Maar ik neem er de gevolgen wel graag bij hoor. Zo had ik afgelopen zondag, na een fantastisch feestje van Fien en Lieve, heel veel moeite met mijn keel waardoor ik alleen maar met een hele schurende stem kon spreken maar hier in huis vinden ze dat natuurlijk de max want dan is het hier stilletjes. Huh, precies of ik maak anders zoveel lawaai 😂😂😂.

Vorige woensdag heeft de geneesheer van het werk (Medex) mij mijn laatste maand halftime toegestaan. Dus ik heb nog 1 maand om het op 't gemak te doen. Tegen dan is het paasvakantie en dan wordt het (hopelijk) stilaan lente. Als het mooi weer wordt heeft een mens toch meer zin om dingen te doen. Gaan werken is er nu misschien niet één van maar ik kan nu wel volmondig zeggen dat ik heel blij ben dat ik kan en mag gaan werken. Sinds 1 januari kan bijna iedereen op het werk 1 dag van thuis werken. Zolang ik halftijds werk wil ik dat nog niet doen. Ik zie mijn collega's zo al weinig en dan nog 1 dag thuis blijven...... Ze zouden mij te hard missen 😏.
De dokter vroeg zich af of ik het werk terug voltijds zou hervatten. Toen ik antwoordde dat ik in het systeem van viervijfden zou stappen, stelde hij vast dat ik eigenlijk beter in plaats van re-integratie na ziekte, verminderde prestaties wegens chronische ziekte zou aangevraagd hebben. Dan wordt er je verminderde prestaties toegestaan voor zeker 1 jaar. Hij vond dat ik toch een hele zware behandeling achter de rug heb en dat het misschien toch wat vroeg is om al volledig aan de slag te gaan. Ja lap, en daar komen ze nu mee af?! Hij liet zich nog ontvallen dat ik dat misschien wel nog in de toekomst zou kunnen doen maar dan moet ik terug meer dan 1 maand aan één stuk ziek zijn. Tja, wie weet heb ik dat inderdaad nog wel nodig. Ik weet alleszins dat het bestaat en mocht het ooit nodig zijn, dan zal ik dat misschien toch wel gebruiken.

Maar zoals dus al gezegd gaat alles prima met mij. Buiten dus soms nog wat moe zijn, veel met een droge mond te lopen en af en toe geen stem te hebben, mag ik niet klagen 😀.
Mijn eelust is bijna volledig terug, ik moet zelfs opletten of mijn 25 kilo gaat er zo weer bij zijn.
Drinken gaat ook al beter, dat heb ik de laatste weken zelfs uitgetest 🍸🍷🍻🍾.
Ik kan gaan en staan waar ik wil, eten en drinken wat ik wil (behalve pikant 😤) en ik kan ondertussen veel geld uitgeven : binnenkort vertrekken we met ons vieren naar New York en onze reis voor deze zomer is ook geboekt! Op Kreta gaan we volop genieten met fantastische mensen!!! Wat moet er nu nog meer zijn?!
Voorlopig gaat dus alles heel heel goed, laat ons hopen dat dat heel heel lang zo blijft ....

😘😘😘

Een beter jaar?

De feestdagen zijn nu al eventjes voorbij maar toch eerst en vooral aan iedereen die mij genegen is, een heel gelukkig 2017.
Hopelijk wordt het voor ieder van jullie een fantastisch jaar met veel liefde, vriendschap, geluk, ....en vooral een hele goeie gezondheid! Het kan niet anders of 2017 wordt voor mij en mijn gezin hét begin van een nieuwe start.

Op 20 december heb ik de uitslag van de laatste biopsie gekregen namelijk van de colonoscopie en die was ook goed. Het was een gezwel van 3 cm wat blijkbaar wel redelijk groot is. Wel een geluk dat het er uit is want de dokter vreesde ervoor dat het op termijn wel zou uitmonden in een kwaadaardig gezwel. Dus een geluk dat we er hier op tijd bij waren 😉.

Ik ben deze week dan ook eindelijk terug aan het werk gegaan. Terug halftijds weliswaar maar na een jaar van ziekte, onderzoeken, ingrepen en nog verschillende "slechte" dingen, is het een verademing om terug te keren naar Brussel, Ik heb dikwijls de trein, Brussel, mijn werkomgeving,.... vervloekt maar ik ben heel blij dat ik nog kan en mag aan de slag gaan.

Toen ik in oktober aan het werk ging, dacht ik wel dat het voor veel langer zou zijn dan 3 weken. Maar nu ga ik voor zeker nog een volle 10 jaar. Yep, 10 jaar, dan zou ik blijkbaar met pensioen mogen gaan. Niet dat ik er naar uitkijk want dan zal ik mij oud voelen, allé, toch ouder dan nu 😩. Veel mensen  kijken uit naar het moment dat ze de deur op het werk voorgoed kunnen sluiten maar ik absoluut niet. Maar laat ons hopen dat ik die laatste 10 jaar zonder veel problemen kan afwerken.

Vandaag, vrijdag de dertiende (amai 👹), had ik een afspraak in het UZ van Gent om een sliktest te doen. Met mijn boterhammeke met choco in mijn handtas, want blijkbaar had ik die dan toch niet nodig, heb ik een vies drankje moeten uitdrinken terwijl er foto's genomen werden om te zien of mijn eten en drinken wel in de juiste "buis" naar beneden liep. Ik moest deze test doen omdat ik blijkbaar een slikpneumonie heb opgedaan in oktober, herinner je je nog?

Na de test had ik dan een afspraak bij dokter Huvenne. Volgens hem en de foto's, gaat alles de goeie kant op en is er niet direct nog gevaar voor een longontsteking.
Vorige week heb ik ook mijn 6-maandelijkse MRI moeten laten doen en ook daar zag het er volgens de dokter heel goed uit. Er is blijkbaar ook wel wat littekenweefsel ter hoogte van mijn gezwel maar daar maak ik mij voorlopig geen zorgen over. Belangrijk is dat de rest er goed uit ziet.

Aangezien de tumor zich stabiliseert en de behandeling ondertussen meer dan een jaar geleden is gestopt, vindt dokter Huvenne dat we nu maar om de 4 maanden op controle hoeven te gaan ipv om de 3 maanden. Mijn volgende afspraak is dus in mei maar de MRI wordt wel nog om de 6 maanden gedaan.
Het is ergens wel een goed gevoel dat het viermaandelijkse afspraken worden, nu ben ik zeker dat het er beter uitziet want uit ervaring weet ik dat je de dokters niet altijd moet geloven. 😜
Enfin, wij kunnen dus met een goed gevoel 2017 verderzetten.

Voor ieder van jullie wens ik nogmaals de beste, de mooiste, de plezantste, de liefste, de gezelligste, de lekkerste, de meest fantastische, de gelukkigste,.... momenten voor 2017! 💖💗💞

Wij gaan dat zeker proberen doen en daarom heb ik alvast een reisje geboekt met het hele gezin naar New York. 🗽

Dikke dikke knuffel😘😘😘

Uitslagen

Eindelijk zijn de onderzoeken voorbij.....oef, wat een gedoe allemaal!
De afgelopen 3 weken heb ik 3 biopsies moeten laten doen en ik kan jullie verzekeren: die waren niet van de poes (en ook niet van de hond ;-)).

Bij de eerste biopsie (klieren tussen mijn hart en longen) is, zoals ik de vorige keer al schreef, niets kwaadaardig te zien.

Vorige week vrijdag ben ik dan voor de longpunctie moeten gaan.
Man, deed dat pijn zeg! ! !
Bij de eerste biopsie was ik onder volledige narcose maar bij de longpunctie werd juist mijn huid waar de naald in ging wat verdoofd. Ik lag op mijn zij en het insteken van de naald voelde ik dus niet maar, aangezien de vlek op mijn longen zich volledig onderaan bevond, moest die naald tot onder mijn ribben gaan om die punctie goed te kunnen doen. De chirurg stelde mij gerust dat hij 's morgens net hetzelfde gedaan had bij iemand en daar was het van de eerste keer goed gelukt. Maar wat raad je??? Inderdaad, bij mij dus niet. Hij moest een 2e keer steken. Ik was nochtans heel stil blijven liggen, ik had niet gehoest (anders heb je direct een klaplong) en ik had rap een schietgebedje gedaan om het toch van de eerste keer te laten slagen. Maar het mocht dus niet zijn. Ik wist wel al aan wat ik me mocht verwachten en.... 2e keer goede keer! Oef!!!
Maar wat een pijn zeg, ook achteraf. Ik mocht absoluut niet hoesten maar door het prikken in de vlek zat er ook wat bloed in mijn longen. Dat geeft natuurlijk een kriebeling die je wil weghalen. Ik kon ook amper ademen. Enkel heel oppervlakkig kon ik wat lucht binnen happen. Ik moest dan in het ziekenhuisbed een uur op mijn rug blijven liggen en dan zouden ze foto's nemen van mijn longen om te zien of er toch niks geraakt was. Na een tijdje begon ik te voelen dat de pijn toch verminderde en ik wist wel dat ik straks weer gewoon zou kunnen ademen.
De foto's zagen er goed uit en ik kon terug naar mijn kamer waar ik 1 nacht moest blijven om er voor te zorgen dat ik in de buurt was mocht ik alsnog een klaplong krijgen.
Daar had ik het genoegen bij iemand te mogen slapen die meegevochten heeft in de wereldoorlog. De eersten of den tweeden???? Da's allebei mogelijk ;-).

En dan afgelopen dinsdag......hét onderzoek waar ik het meeste tegenop zag: een colonoscopie. Ik heb normaal weinig zenuwen als er iets aan mij moet gebeuren in de klinieken maar deze keer voelde ik me toch niet zo goed. Alhoewel, het kon ook zijn omdat ik al een paar dagen niet deftig had mogen eten ;-))))
Bij deze ingreep (terug onder volledige narcose) is er een fameuze poliep weggesneden. De chirurge, dokter Reekmans, liet er ons een foto van zien voor ze weggenomen werd en vond het zelf ook een kanjer.
Op het eerste zicht lijkt het, volgens haar, niet kwaadaardig te zijn maar om zeker te zijn moet ik nu tot 20 december wachten om het definitieve verdict te horen.

Dokter Rombaut, de pneumoloog, had voor mij afgelopen donderdag een afspraak gemaakt met een oncologe van het ASZ nl. dokter Van Erps. Ik vraag me nog altijd af waarom.
We wisten ondertussen al dat de eerste biopsie goed was en Wim had op woensdag gebeld om te horen of er iets te zien was na de longpunctie en ook dat was goed.
Wij dus naar oncologie waar de dokter ons niets méér wist te vertellen dan wat we al wisten.
Maar, waar we wel 58 EUR armer waren! ! ! 58 EUR????? Ik kon bijna weer naar dokter Ates van de dienst neurochirurgie gaan om mij terug te laten behandelen voor mijn rug want ik verschoot mij bijna een breuk! ! ! Ik heb tijdens mijn hele behandeling nog nooit zoveel moeten betalen aan een dokter.
Dit is alweer het bewijs dat ziek zijn (of worden) heel wat geld kost. Misschien dat minister De Block hier eens werk kan van maken?!
Enfin, deze afspraak was in onze ogen verloren tijd en moeite....dachten we. Tot ze dokter Rombaut belde om hem het goede nieuws te vertellen en ze besloten om misschien toch eens foto's te laten nemen van mijn hartkleppen.
WAT???? Wat hebben mijn hartkleppen in godsnaam met dit alles te maken?
Blijkbaar is er een klein vlekje te zien dat redelijk dicht tegen mij hart ligt. Dokter Van Erps denkt dat het niets is en dat het zeker geen kwaad kan maar toch wordt er besloten om mij naar een cardioloog te laten gaan om een echo te laten doen.
Ik krijg hier zo stilaan het gevoel dat ze echt het uiterste uit de kan willen halen en dat ze nu dus maar allerlei onderzoeken willen laten doen waar het eigenlijk niet nodig is.
Op den duur zullen ze waarschijnlijk toch iets vinden.
Wat gaan ze na die echo nog uitvinden? Ik weet dat ze, met mijn voorgeschiedenis, geen risico willen nemen maar nu begin ik mij toch vragen te stellen. Altijd al die foto's laten nemen kan toch ook niet goed zijn?! En al die narcoses (3 vorig jaar en 5 dit jaar) hebben al een serieus gat in mijn geheugen geslagen.
Enfin, ik kan me gelukkig nog herinneren dat ik maandagmorgen een afspraak heb bij een cardioloog om die echo te laten maken maar ik ben er hééééééééél gerust in.

Voor de rest moet ik wachten tot 20 december om te horen of er iets te zien is aan de darmpoliep.
En als alles dan goed blijkt te zijn, hopen! Hopen dat ik na nieuwjaar eindelijk terug aan het werk kan.

Natuurlijk gaan we eerst 2016 een trap tegen zijn achterste geven, want zo'n jaar willen wij zeker nooit meer meemaken!
Maar voor het zover is, toch voor alle zekerheid wachten tot 20 december!

Het vervolg

Vandaag dinsdag de definitieve uitslag gekregen van de biopsie die vorige week genomen werd van de klieren tussen longen en hart.
Ik heb jullie vrijdag al laten weten dat het bijna zeker was dat de biopt er niet kwaadaardig uitzag en inderdaad: de definitieve uitslag is negatief, geen kwaadaardig weefsels gevonden.

Allé, da's dan toch al één zorg minder.
Nu het vervolg van de onderzoeken.

Vrijdagmorgen heb ik een gesprek met een gastro-enteroloog om te bespreken hoe en wanneer het onderzoek van de darmen gaat gebeuren.
Daarna moet ik naar de afdeling pneumologie op de 3e verdieping in het ASZ ,waar ik zal klaargemaakt worden om de longpunctie te doen.
De punctie gaat gebeuren samen met een radioloog want via een ct-scan wordt er gekeken waar de chirurg de naald moet inbrengen om stukjes weefsel weg te zuigen.
Normaal gebeurt dit onder plaatselijke verdoving en het nadeel hierbij is dat ik wel 1 nacht in het ziekenhuis moet blijven want er is altijd, bij zo'n procedures, kans op een klaplong.
Maar als alles dus goed gaat, mag ik zaterdagmiddag terug naar huis.

Volgende week heb ik dan een afspraak met een oncoloog van het ASZ om alles te overlopen en te bespreken wat er al of niet dient te gebeuren.

Ik veronderstel dat het darmonderzoek ook volgende week gaat gebeuren. Hoe rapper hoe liever want hier kijk ik absoluut niet naar uit.

Ik heb dus nog een paar weken van onderzoeken en besprekingen voor de boeg.
Hopelijk zit er niets slechts tussen en krijg ik alleen maar goed nieuws.

Maar wachten is alweer de boodschap.......

Wat nu weer?

We zijn vandaag maandag 21 november, 2 dagen na mijn verjaardag......
En alweer een opdoffer gekregen vandaag!

Zoals jullie weten heb ik een paar weken geleden een longontsteking gehad.
Op dinsdag 8 november ga ik alleen naar het ASZ want het is toch maar een controle om te zien of het letsel van mijn longontsteking toch de goeie kant blijft opgaan.

En dat is inderdaad de goeie richting uitgegaan, het letsel is alweer kleiner geworden maar, en nu komt het, er is blijkbaar hogerop in mijn rechterlong een klein vlekje te zien.
Blijkbaar was dit vlekje er de vorige keer ook al maar toen was het blijkbaar niet nodig om er aandacht aan te besteden. Maar nu hebben ze echter geconstateerd dat het vlekje 1 mm gegroeid is!
De pneumoloog, dokter Rombout, stelt me wel gerust en zegt dat het er niet abnormaal uitziet maar dat hij, door mijn voorgeschiedenis, toch zeker wil zijn. Daarom maakt hij een afspraak voor mij in het UZ te Jette om een petscan te laten nemen. In Jette is het apparaat om petscans te maken veel geavanceerder dan in Aalst.
De eerst mogelijke datum om naar Jette te gaan is 17 november.
Dus méér dan een week wachten maar als ik nu terugrijd naar huis, weliswaar toch wat ongerust, vertrekken we onmiddellijk naar Parijs. Hopelijk kan ik daar mijn gedachten wat verzetten en hoef ik niet steeds aan volgende week te denken.
We hebben samen met Marnix en Hilde een supertijd in Parijs en volgende week???? Dat zien we dan wel.

Maar zoals gewoonlijk zeggen we alweer niets tegen iemand, zelfs de kinderen weten niets, behalve Marnix en Hilde natuurlijk want daar gaan we 4 dagen mee de baan op en onze "zorgen" kunnen we niet volledig wegsteken.

Enfin, eindelijk wordt het dan 17 november en laat ik de petscan nemen. Er wordt terug een radioactieve stof ingespoten (ik zal weer licht geven vanavond) en nog het één en ander, god mag weten wat, en ik doe alles wat mij gevraagd wordt.
Voor het resultaat moet ik echter wachten tot maandag....ai ai ai..... Zaterdag wordt onze huwelijksverjaardag gevierd en ik hoop dat het niet te veel door mijn hoofd zal spoken?!?!

Maar ik probeer toch alles te vergeten en we hebben een mooi, leuk, plezant,... kortom geslaagd feest.
Dank zij onze vrienden hebben we een supertijd!!! Iedereen zegt steeds dat ik er zo goed uitzie en dan denk ik toch eventjes dat dat misschien niet voor lang zal zijn. Maar eigenlijk heb ik weinig tijd om te tobben en amuseren we ons vooral.

Op maandag mag ik dan terug naar dokter Rombout en deze keer gaat Wim mee want als je slecht nieuws krijgt en je bent alleen, is het niet gemakkelijk om je toch maar stoer voor te doen.

Ik ben heel zenuwachtig en heb een heel slecht gevoel en terecht....
Op de petscan zijn 4 "verdachte" vlekken te zien : een petscan wordt genomen van aan de kin tot aan de knieën en door de vloeistoffen die je toegediend krijgt, worden de "abnormale" plekken opgelicht. En bij mij zijn dat 4 plaatsen nl. mijn keel, dat is normaal want die kanker gaat nooit weg, de klieren die liggen tussen het hart en de longen, het vlekje op mijn rechterlong en een plek in mijn darmen.

Lap, efkes slikken.....alweer!!!
De dokter zegt dat we wel nog niet echt hoeven te denken dat het kwaadaardig is want het kunnen ook ontstekingen zijn. Ontstekingen lichten blijkbaar ook op bij een petscan.
Maar toch gaat er alweer van alles door mij heen.

Blijkbaar komt er twee keer per maand een professor van het UZ van Gent speciaal naar het ASZ om puncties van die aard te doen en blijkbaar ben ik op de gepaste tijd want morgen komt hij net naar Aalst.
Morgen om 12 uur word ik in de kliniek verwacht en zullen ze, onder volledige narcose, de biopsie uitvoeren.
Vrijdag pas mag ik naar dokter Rombout bellen en zullen we horen of het al dan niet kwaadaardig is.
Als het kwaadaardig is, dan zal het vlekje op mijn long ook sowieso kwaadaardig zijn. Is dit niet het geval dan moet er ook een punctie uitgevoerd worden op dat vlekje.
En dan moet er ook nog een darmonderzoek gebeuren om te zien of het al dan niet over een goedaardige of toch kwaadaardige poliep gaat.
Dus, er staan ons alweer zenuwachtige dagen, weken..... te wachten.
De onderzoeken laten doen, dan wachten op de uitslag, dan de volgende ingreep en terug wachten op de uitslag dan........wie weet wat nog?!

Na mijn laatste blog dacht dat ik niet veel meer zou moeten schrijven maar blijkbaar is mijn verhaal hier nog niet af en gaat er toch nog méér komen.

We blijven natuurlijk hopen op het beste, ik ben ondertussen terug wat op mijn positieven, Wim daarentegen is er helemaal van onder de voet.

Maar goed of slecht nieuws, ik blijf jullie verder op de hoogte houden.
Vingers kruisen allemaal!!!!

't Is van da.....

Het is eindelijk zo ver: morgen, dinsdag,  ga ik terug werken!
Ik heb wel een dubbel gevoel. Enerzijds ben ik blij dat ik terug in mijn "normale" ritme kan komen maar anderzijds ben ik bang dat het niet gemakkelijk zal zijn na 1,5 jaar afwezigheid.

Thuis doe ik nu ondertussen veel maar als het nodig is kan ik mij altijd efkes in de zetel zetten of zelfs als ik moe ben, een dutje doen.
Ik hoor al mensen zeggen: aan de staat kan je toch alle dagen dutjes doen? 😂
Och de tijd van profiteren als ambtenaar, is al heel lang voorbij.... Allé ja, voor sommigen toch. Er zijn er altijd die profiteren en dan zelfs nog door hogerhand beschermd worden. "Je moet met hem/haar wat geduld hebben want het is voor hem/haar ook nie gemakkelijk!"
Da zal nie maar met de rest gaat het ook niet altijd van zelf! Het verschil is dat wij niet te koop lopen met onze zorgen of dat wij het niet uitschreeuwen als we met iets zitten.
Ik ben eens benieuwd of ze met mij ook zoveel geduld gaan hebben!?

Maar om hierover niet uit te breiden kan ik zeggen dat ik vorige week nog een scan heb laten maken van mijn longen. De pneumoloog vertelde me dat, toen ik de eerste keer bij hem op consultatie was, de vlek van de longontsteking 2,6 cm was en dat die vlek nu verkleind was naar 2,1 cm.
Mijn antibioticakuur was reeds gedaan maar volgens hem blijven de medicijnen wel nog zijn werk verder doen en zal die vlek zeker nog verkleinen. Nog méér antibiotica nemen zou niets meer helpen.
Hij wil me wel terug zien op 8 november. Dan weer eerst een scan laten nemen en dan gaat hij kijken of de vlek bijna of zelfs volledig verdwenen is.
Mocht het toch niet zo zijn, dan wil hij, door mijn voorgeschiedenis, een longpunctie doen. Zo wil hij uitsluiten dat er toch iets méér achter zit. Laat ons hopen van niet.

Ondertussen zijn ook mijn tanden (mijn eetplaats 😁😁😁) in orde gekomen. Na een paar keer te hebben gemeten en gepast, hebben ze verleden donderdag mijn nieuw gebit geplaatst!!! Ik ben blij dat dat toch ook terug in orde is. Na veel tijd en vooral veel geld 💸 kan ik terug mijn tanden laten zien als ik lach.

Dus nu ben ik (bijna) volledig klaar om er dinsdag tegenaan te gaan maar wel halftijds.
Ik ben 2 weken geleden naar Medex geweest om de toelating te vragen om halftijds mogen te werken. Dat heet "re-integratie na ziekte".
Welgeteld 3 minuten ben ik daarvoor binnen geweest. De dokter keek naar mijn diagnose, typte iets op zijn pc, vroeg of ik nog ergens last van had, vroeg of ik met volle of halve dagen wenste te werken en.....ik kon vertrekken: goedgekeurd om halftijds wegens medische redenen te werken!

Als ambtenaar kan je dus 3 maanden halftijds wegen medische redenen werken met behoud van voltijdse wedde. Aangezien mijn 1e maand ingaat op 16 oktober, kan ik dit dus doen tot 15 januari 2017. Tegen dan zal ik wel terug "geïntegreerd" zijn zeker?!

Dus lieve mensen na een bewogen jaar (eigenlijk 1,5 jaar), kan ik beginnen met al wat er gebeurd is achter mij te laten, kan ik terug mijn gewone leven verder zetten en kunnen we alleen maar hopen dat alles goed mag blijven (voor iedereen) en dit nog voor vele vele vele jaren!

Ik wil jullie nogmaals bedanken voor de steun die jullie mij gegeven hebben, om mij op te beuren toen het nodig was, om mij gezelschap te houden toen ik alleen was, om mij te bezoeken zodat ik van jullie gezelschap kon genieten....
Maar vooral mijn gezin verdient een dikke pluim: voor hun geduld, hun verzorging, hun medeleven, gewoon om er te zijn toen ik het moeilijk had,........

Duizend maal dank is veel te weinig om dit alles terug te geven! Laat ons hopen dat we dit niet meer hoeven mee te maken en dat we verder nog lang en gelukkig mogen leven!

Een dikke dikke knuffel voor iedereen maar ik wil jullie vooral een hele goeie gezondheid toewensen!!! 

                                                                                                                   

Longontsteking?

De tweede week van september ben ik mij echt slecht beginnen voelen.
Ik was regelmatig onpasselijk, ik had last van mijn maag, mijn rechter-achter-zijkant deed pijn.....kortom, alles om mij ongerust te maken.

Ik heb dus maar een afspraak gemaakt met de huisarts om mijn bloed eens te laten controleren.
Na afname van mijn bloed wou ze ook een staal van mijn urine. Die pijn kon van mijn nieren komen.
Ik heb namelijk in 2002 en zware nierontsteking gehad en ben dan 10 dagen in de kliniek moeten blijven omdat ik zware antibiotica via infuus moest krijgen.
In mijn urine waren sporen van bloed te zien maar om geen verkeerde conclusies te trekken, moest ik toch een scan laten doen van mijn nieren en ondertussen zou ook mijn galblaas gecontroleerd worden.

Mijn bloed was in orde, buiten wat tekort aan foliumzuur. Aan mijn nieren en gal was ook niets abnormaal te zien op de scan. Maar bij een scan van de nieren is ook het onderste gedeelte van de longen zichtbaar. En op mijn rechterlong was duidelijk een vlekje te zien! ! ! !

Lap, het is niet waar hé zeg?! Een vlekje op mijn long? Niet groter dan het topje van mijn wijsvinger maar Wim en ik vinden het maar heel verdacht!
De huisdokter weet ook niet direct wat het zou kunnen zijn maar vindt toch dat het verder moet onderzocht worden en maakt direct een afspraak met dr. Rombout, pneumoloog in het ASZ in Aalst.

Natuurlijk volgen er eerst een paar slapeloze nachten. Wat zou dat vlekje kunnen zijn??? Wij denken natuurlijk het ergste. En dan??? Wat staat er ons nu te wachten???
De zaterdagnacht daarop verga ik van de pijn aan mijn rechterkant. Ik hou het bijna niet uit. De stekende pijn blijft maar aanhouden en zeker als ik mij wil omdraaien in bed. Ik kan bijna niet ademhalen omdat de pijnscheuten dan nog heftiger zijn.
Op zondagmorgen is de meeste pijn weg maar......terug die ongerustheid! Er moet toch iets zijn want normaal is dit niet.
En alweer zeggen Wim en ik niets tegen de kinderen, laat staan tegen iemand anders. Bij ons is het motto nog steeds: niemand ongerust maken voor je zeker bent!

Op donderdag dus naar het ASZ. Wim heeft natuurlijk verlof genomen want hij wil er kost wat kost bij zijn. Eerst moet ik allerlei blaastesten ondergaan. Daar ben ik trouwens tot de constatatie gekomen dat ik al serieus gekrompen ben. Ik ben ooit 1meter 72 geweest maar blijkbaar ben ik al goe gezakt naar bijna 1meter 68!!!! Wat??????? Ik verschoot mij bijna een breuk zeg. Da's meer dan 4 cm dat ik al gekrompen ben. Als ik aan dat tempo voortdoe ben ik binnen 10 jaar zo groot, of zo klein, als mijn moeder. Die meet maar ne goeien meter-en-een-half....zie je mij al lopen?!?!?!

Dokter Rombout, een hele vriendelijke en lieve dokter (ik heb er al ander gehad weet je nog?!) laat mij direct een nieuwe scan maken en als de foto van 6 dagen geleden en die van nu vergeleken worden, is duidelijk te zien dat de vlek minstens 5 keer zo groot geworden is.....op 6 dagen?!?!?!
En wat blijkt? Ik heb een longontsteking! Huh..... Ik moet niet hoesten, ik heb geen koorts, ik voel me nie echt ziek.....
Blijkbaar is dat mogelijk. Dokter Rombout stelt mij voor de rest wel gerust. Mijn longen zijn voor de rest tiptop in orde. Het is zelfs niet meer te zien dat ik ooit roker geweest ben.
Oef, wat een opluchting. Maar de dokter wil toch nog meedelen dat uit mijn blaastesten is gebleken dat ik een lichte vorm van astma heb. Ik loop daar waarschijnlijk al lang mee rond dus zo erg zal het wel niet zijn?! Als ik een trap moest oplopen was ik altijd heel kortademig maar ik dacht altijd dat het aan mijn voluptueus (ahum dik dus) lijf lag.

Hiervoor krijg ik dan natuurlijk een puffer. 2 keer 's morgens en 2 keer 's avonds.
En zoals het met mij altijd iets is, is het nu niet anders. Reeds na dat puffergedoe 2 keer te hebben gebruikt vind ik dat ik nogal begin te beven aan mijn handen. Het wordt de dag nadien zelfs zo erg dat ik met moeite een koffietas kan oppakken. Wat staat er op de 1e plaats van bijwerkingen van de puffer????? Just, beven. Blijkbaar heeft 1 op de 10 gebruikers daar last van. Ik vind dat heel veel maar Wim en ik denken dat het toch beter is om direct te stoppen. Op maandag 3 oktober moet ik terug op controle en dan zal ik wel iets anders krijgen, zo dringend is dit nu toch niet.

En vandaag 27 september heb ik mijn driemaandelijkse afspraak in het UZ van Gent.
Blijkbaar zijn ze daar niet zo verbaasd dat ik een longontsteking heb. Ik zou dit zelfs kunnen gekregen hebben doordat ik mij eens serieus verslikt heb. Ik kan mij dat niet herinneren maar zoals altijd, zullen zij wel gelijk hebben zeker?! Daarom moet ik bij de volgende controle in het UZ, eerst een sliktest doen. Aan de hand daarvan gaan ze dan zien of mijn eten en drinken wel de goeie kant opgaat in mijn keel. Doordat alles daar fel verbrand is geweest, is die kans groot dat er daar toch iets niet juist zit!

In mijn vorige blog had ik al aangegeven dat ik terug wil gaan werken. Tja, 1 oktober haal ik dus niet meer maar blijkbaar zou 15 oktober moeten lukken.
Joepie???? Of toch niet???? Ik heb nog 2 weken en een half om nog eens (heel diep) na te denken hoe we dat gaan aanpakken.......

Ter informatie

Vandaag is het 1 september! Onze dochter was er, weliswaar met wat tegenzin, klaar voor om de eerste dag in het 5e humaniora in te zetten.
Voor zovelen is het vandaag terug een nieuw begin maar voor zovelen begint de sleur weer!

En omdat het de eerste september is, denk ik er aan dat het hoog tijd wordt om nog iets neer te schrijven.

Veel valt er echter niet te vertellen.
Jullie hebben waarschijnlijk in mijn vorig bericht gezien dat ik dus niet voldoe om gepensioneerd te worden?! Oef..... Of toch niet? Ik ben heel blij dat ik nog niet afgeschreven ben maar ik ben nu meer dan 1 jaar en 4 maanden niet meer gaan werken, inderdaad, meer dan 16 maanden geleden moest ik jammer genoeg thuisblijven! En op het werk is er blijkbaar heel veel veranderd! Wie weet ga ik al die veranderingen nog aankunnen?! 😏😏😏😏😏

Ik probeer wel om niet teveel achterom te kijken, naar die hele periode van 16 maanden. Ik mag en kan die periode natuurlijk niet vergeten maar zoals zo dikwijls gezegd wordt: het leven gaat door. En nu probeer ik er zoveel mogelijk het beste van te maken!

Dat hebben we ook afgelopen maand gedaan: zo zijn we vorige week thuisgekomen na een vakantie van 14 dagen in Cuba 😎. Deze reis hadden we vorig jaar reeds gepland en ze was zelfs al volledig betaald, toen ik voor de 2e maal aan mijn rug geopereerd moest worden en de dokters me vertelden dat ik niet in staat zou zijn om zo 'n zware reis te ondernemen. Maar uitstel is geen afstel en we hebben niet gewacht om deze droomreis te laten doorgaan! En het was echt een droomreis, we hebben er allemaal van genoten.

Vandaag ben ik ook begonnen met de "aanschaf van een nieuwe eetplaats", beter gezegd mijn bovenste tanden laten in orde zetten. 😏
In Duitsland is er een stukje afgebroken van één van mijn voorste tanden. Aangezien het niet mogelijk was om alleen deze tand te repareren, moest de hele implantaat eruit. Voor wie het dus nog niet wist: ik heb bovenaan een (vast) vals gebit. Dat bestaat uit 1 stuk en na een paar keer repareren van het stukje, is het gebleken dat mijn "beet" niet is zoals het hoort. Bijgevolg, een volledig nieuw gebit! ! ! Prijskaartje: 650 EUR....................per tand! ! ! ! HALLO! Ik viel bijna achterover toen me dat verteld werd. Pffff, t is beter dan nog eens zoveel zeggen wij dan! Amai, dat gaat mij dus rond de 6.500 EUR kosten. Gewoon omdat er, doordat ik steeds mijn gebitbeschermer moest in- en uitdoen, een klein stukje afgebroken is moet ik dus méér dan 6.000 EUR op tafel leggen. Allé, we weten alweer waarvoor we kunnen sparen. En aangezien het een vast gebit is, komt de mutualiteit er niet tussen.
Ik hoor sommige mensen al denken: "Laat het dan niet doen"! Maar eerlijk gezegd, da 's geen zicht! Het is anders al niet veel soeps maar met een stukje van mijn voorste tand is het nòg veel erger! 😏😏😏😏
Maar het is maar geld moet je dan denken.......ahum!

Tegen einde september zou mijn mond dus moeten in orde zijn en misschien wordt het tijd om eens na te denken om terug te gaan werken...... Halftijds weliswaar! Wij kunnen, mits goedkeuring door het medisch centrum, 3 maanden halftijds werken (met voltijdse wedde) na een langdurige ziekte.
Ik kan niet blijven thuiszitten. Ik ben niet echt ziek en ik voel me redelijk goed. Misschien zou ik het toch moeten proberen. Mijn laatste voorgeschreven ziekteperiode loopt tot en met 30 september. Op 27 september moet ik terug naar het UZ op controle. Eens horen wat de dokters er van vinden.
Zou maandag 3 oktober misschien een goeie datum zijn om het werk te hervatten???????

het strand aan ons hotel in Cuba, zaaaaaalig 😎😎😎

Resultaten

Vorige donderdag, 30 juni, moest ik mijn driemaandelijkse MRI laten doen.
Bij mijn vorige uitslag hebben de dokters gezegd dat de tumor, normaal gezien, nog zou verkleinen.

Ook al is het niet plezant om een MRI te laten doen, ik was zeker niet nerveus.
Mijn afspraak was redelijk op tijd en na mijn lange broek en bh te hebben uitgetrokken (je mag niets van metaal op het lichaam hebben) en na het steken van een infuus, mocht ik direct de "buis" in.

Een uur later........

Inderdaad, 1 uur later werd ik eindelijk bevrijd 😕.
Hoeveel foto's of welke foto's ze daar genomen hebben weet ik niet maar het heeft verdorie heel lang geduurd.
Voor wie dit nog nooit heeft laten doen: je ligt plat op je rug, op een harde plaat. Onder je benen wordt een verhoogd kussen gelegd zodat je (blote) benen gebogen liggen, je schuift in een 2 meter lange buis, tuurlijk met je hoofd eerst, half in uwen bloten, een naald in uwen arm, een deksel (met grote gaten weliswaar) op uw gezicht, een koptelefoon op die de harde kloppen zoals van een drilboor of de zoemende geluiden zoals van een vliegtuig dat opstijgt zou moeten tegenhouden...... Gelukkig zetten ze een klein spiegeltje boven uwe neus zodat je toch iets van de "buitenwereld" kan zien. Veel is het niet maar het gevoel van claustrofobie verdwijnt zo wel. Ik heb in dat uur nog nooit zo lang naar mijn voeten gekeken.
Na ongeveer een half uur begon mijn rug pijn te doen want er was duidelijk gezegd dat ik zo stil mogelijk moest blijven liggen, dus zeker niet bewegen.
Op den duur krijg je overal krampen, alleen nog maar aan krampen denken gaf me al krampen 😖.

En dinsdag mocht ik dan gaan luisteren naar de resultaten.
En zoals ik eigenlijk zelf al vermoedde (ik ben nochtans een grote pessimist) waren die goed. De tumor was alweer wat kleiner maar bij de vraag hoeveel de tumor nu eigenlijk in totaal verkleind was, vonden de dokters dat niet nodig om te berekenen want "daar ben je toch niets mee? Je bent op de goeie weg en dat is het belangrijkste" !
HALLO!!!! In het begin was mijn tumor tussen de 4 en de 5 centimeter, 3 maanden na mijn behandeling was hij meer dan de helft verkleind en nu is hij nog kleiner. Hoe groot is de tumor dan nu????? Één centimeter, 2 centimeter, twee en een halve centimeter.....????? Ik ben daar misschien niets mee maar het geeft mij wel een zicht op dat monster dat in mijn keel zit. Enfin, ik kon misschien aandringen maar ik heb geleerd dat je beter niet tegen een dokter ingaat want zij weten het uiteindelijk het beste (kuch kuch..... oei, ik krijg precies een vallingsken 😆).

Zoals ik dus al zei waren de resultaten goed, zelfs zo goed dat ik nu al 6 maanden mag wachten voor mijn volgende MRI. Ik moet wel eind september gewoon op controle. Hopelijk kan er dan ook gekeken worden of ik in staat zou zijn om op 1 oktober terug te gaan werken, halftijds wel te verstaan.
Voorlopig heb ik nog niets ontvangen van de pensioencommissie maar ook daar ben ik redelijk gerust in.

Ik moet wel terug naar Gent, naar de medische dienst van het werk (waar ook de pensioencommissie zit) want nu moet ik de toelating gaan vragen om naar het buitenland te reizen. Ze hebben daar een volledig dossier van mij maar toch vinden ze het nodig om mij toch nog eens persoonlijk te zien. Tja, het werk moet in de wereld blijven hé!


Dikke knuffel 😘

Pensioen?.......Wie weet?

Vandaag 20 juni werd ik om 20 na 11 verwacht in de kantoren van Medex te Gent om te zien of ik wel nog in staat ben om te gaan werken of dat ik gepensioneerd word.

Annick VR, een vriendin, had mij reeds verwittigd dat ze daar niet overlopen van beleefdheid, laat staan medeleven. Een verwittigde vrouw.......

In mijn uitnodiging van Medex stond vermeld dat ik een gesprek zou hebben met 2 dokters, waarvan één een buitenlandse naam had. Dat was ook de dokter die mij uit de wachtkamer haalde.
Glimlachend schudde hij mij de hand, stelde zich voor en insisteerde dat ik hem voorging door de gang..... hmmm heel vriendelijk dus!

Hij liet mij ook als eerste in het kantoor binnengaan, waar zijn collega achter een bureau zat en reeds op de computer zat te tokkelen.
Moeite deed hij niet om mij de hand te schudden of om zich voor te stellen.
En mij op mijn gemak stellen deed hij zeker niet, integendeel.
De manier waarop hij vragen stelde, voelde aan alsof ik van de maffia was.

Iemand die gevraagd wordt om voor de pensioencommissie te verschijnen is normaal gezien reeds maanden afwezig van zijn werk wegens ziekte. Er zullen natuurlijk altijd mensen zijn die een ziekte veinzen maar ik denk dat dat percentage toch redelijk laag moet liggen.
En dan ga je daar naartoe omdat je toch een serieuze aandoening hebt en behandelen ze je als de grootste profiteur!!!
Dat versta ik dus niet. Compassie moeten ze niet hebben maar beleefdheid en misschien wat inlevingsvermogen zou zeker niet misstaan.

De buitenlandse dokter daarentegen was blijkbaar wel onder de indruk en liet dat ook duidelijk merken. Toen ik het kantoor mocht verlaten wenste hij me zelfs nog veel sterkte.

De Vlaamse dokter sloot af met de woorden: "U hoort nog wat we beslissen. Ons advies wordt u opgestuurd."

En daar moet je het mee doen. Nog geen 10 minuten binnen geweest, lang genoeg om mijn dossier dat ik had meegenomen af te geven en om te zeggen dat ik zeker nog wil gaan werken.
Verder interesseert er hen blijkbaar niets.
Op basis van die paar verslagen van het UZ gaan zij nu beslissen of ik word gepensioneerd of dat ik misschien toch nog kan gaan werken.
Ook beslissen zij of ze te maken hebben met "een ernstige en/of langdurige ziekte".
Als dat zo is zou ik recht hebben op verhoogde uitkering.
Ondertussen ben ik wel al bijna 11 maanden thuis en blijkbaar heb ik al die maanden dan geen "ernstige en/of langdurige ziekte" gehad?!

Het enig wat ik dus nu kan doen is wachten tot de brief met hun beslissing in de bus valt.
Ik weet echt niet wat ik mag verwachten.

Volgende afspraak is in Gent op 5 juli om de uitslag van mijn MRI die op 30 juni gebeurt te gaan halen.
Een geluk dat ze in het UZ tenminste heel vriendelijk zijn, stel je voor.......! ! !

Stand van zaken

Blijkbaar moet ik dringend mijn blog aanvullen want omdat het langs deze kant zo stil is, vragen velen zich af hoe het nu met me gaat en wat er nog verder gaat gebeuren.

En ik kan jullie zeggen dat het op dit ogenblik goed gaat........ en hopelijk blijft het zo!

Zoals ik schreef in mijn vorige blog is mijn maagsonde dus op 29 april verwijderd, gelukkig zonder veel last.
Vast voedsel eten is echter wel voor mij niet zo simpel als men zou denken. Ik heb namelijk heel weinig smaak van mijn eten, ik moet wel 30 à 40 keer kauwen eer ik de kleine hap die ik genomen heb binnen krijg, ik moet tussen elke hap door water drinken om alles te kunnen binnenslikken en door dit alles zit ik zeker 3 keer langer aan tafel dan vroeger.
Een groot probleem is dit natuurlijk niet en je wordt dat ook vlug gewoon. Niet meer eten was ik een paar maanden geleden ook bijna gewoon. (Dit doet mij denken aan een mopje dat mijn vader ooit vertelde: "De boer zei: Is dat niet erg? Mijn ezel was nu juist gewoon om niet meer te eten en nu valt hij dood" 😂😂😂.)
Wat me ook opvalt is dat ik meer en meer gewoon geraak aan het weinige speeksel dat ik nog heb.
Ik hoef niet meer constant te drinken (behalve bij het eten) en rondlopen met een droge mond voelt ook niet meer zo raar.

Ik mag dus zeker niet klagen. Ik voel me (de meeste dagen toch) redelijk goed. Ik kan ook steeds meer en meer dingen doen....als ik mag natuurlijk want Wim zou mij, als het van hem afhangt, vastbinden in de zetel zodat ik toch maar niets zou kunnen doen.
Ik probeer hem altijd duidelijk te maken dat ik moet beginnen met terug op krachten te komen door af en toe wat klusjes te doen maar wie Wim kent weet dat dat niet zo simpel is. Als t in zijne kop zit, zit het niet in zijn gat hé 😁.
Maar gelukkig gaat hij elke dag werken zodat ik mij overdag toch wat kan bezig houden.

Vorige week kreeg ik jammer genoeg een brief in de bus die ik wel verwachtte maar waar ik toch tegenop zie: op 20 juni moet ik voor de pensioencommissie verschijnen. Ik ben er redelijk gerust in maar je weet toch maar nooit. Ik wil zeker NIET met pensioen, daarvoor ben ik toch nog te jong...allé, nog niet oud genoeg 😆. Ik voel me trouwens ook te goed om alle dagen thuis te zitten.
Ik zal dus moeten afwachten wat de dokters zullen beslissen. Maar ik zal het zeker duidelijk zeggen dat ik nog terug aan het werk wil. Terug gaan werken zal wel heel raar doen. Ik ben ondertussen al meer dan een jaar thuis. Eerst door die operaties aan mijn rug, mijn vader die ziek werd en dan mijn "toestand". Op den duur zou een mens vergeten wat het is om te moeten gaan werken! 😱

Er duikt de laatste weken echter wel een probleem op waar ik al vroeger voor gevreesd had: ik begin steeds weer meer en meer last te krijgen van mijn rug.
Na mijn operaties van vorig jaar moest ik eigenlijk naar de kinesist maar doordat mijn vader dan ineens zo snel achteruit ging, is het er niet direct van gekomen.
Natuurlijk is het niet omdat ik niet naar de kiné geweest ben dat ik nu last krijg. Ik heb nu ondertussen 10 behandelingen achter de rug, letterlijk 😜😜 en er is een (hele) kleine verbetering, maar ik vrees echter voor het ergste.
Nu dit weer 😩.
Maar ik ga er mijn hoofd nog niet over breken. Eerst gaan we er voor zorgen dat het met mijn keel in orde komt, de rest volgt dan wel.

30 juni staat de volgende MRI op de agenda en 5 juli de uitslag. Eerst dit afwachten en horen wat het resultaat is, daarna zien we wel.

Dikke kus  😘😘😘

Check up

Gisteren, om 15u15, moest ik op controle naar het UZ in Gent.

Ik had een afspraak bij mijn oncoloog- radiotherapie, dr. Duprez samen met dr. Huvenne, specialist met betrekking tot hoofd- en halstumoren.

Na mijn huidige situatie even te overlopen heeft dr. Huvenne, via een camera door mijn neus, mijn keel onderzocht en die zag er alweer beter uit dan de vorige keer (deze keer is het ook gelukt met die camera).
Er is wel veel droogte te zien maar de genezing gaat toch vooruit.

En ik voel mij ook veel beter. Ik kan nu reeds een 10tal dagen vast voedsel eten en ik heb mijn maagsonde dus niet echt meer nodig.
Zondag zijn we zelfs op restaurant geweest voor de 16e verjaardag van onze lieve (ahum) dochter. Ik kan wel nog absoluut geen alcohol drinken. Ik heb het natuurlijk wel al een paar keer geprobeerd (ik kan het nie laten hé!) maar spijtig genoeg prikt de alcohol teveel.
Ik moet wel mijn eten heel goed knabbelen en omdat ik bijna geen speeksel meer heb, moet ik wel steeds veel water drinken tijdens het eten. Anders is het veel te moeilijk om het eten door te slikken.
Ik heb ook altijd een flesje water mee als ik ergens naartoe ga.
Blijkbaar zou de aanmaak van speeksel toch nog kunnen verbeteren (echter niet meer zoals vroeger) en ik hoop dan ook dat ik vroeg of laat niet meer van zoveel water zal afhangen (er zijn betere dingen dan water hé!?).

Maar omdat ik dus gewoon kan eten beslisten de dokters om de maagsonde te laten weghalen.

Volgende week vrijdag, 29 april, "mag" ik dus terug een dagje naar het UZ.
De ingreep gaat terug onder volledige narcose gebeuren maar 's avonds zal ik hopelijk naar huis kunnen.

Dit is dus weer een stap verder in de goeie richting.
Er zijn er nog veel te gaan maar gelukkig is het geen processie van Echternach meer zoals een paar weken geleden.

Ik ben wel nog vaak moe. De ene dag is de andere niet.
Sommige dagen kan ik alles doen en kan ik overal naartoe maar andere dagen ben ik precies uitgeblust en zit er geen greintje energie in mij.
Ik denk dat die periodes van moeheid ook steeds verder en verder uiteen zullen liggen maar voorlopig probeer ik het toch nog kalm aan te doen.

Wanneer ik terug aan het werk kan/mag, weet ik niet maar voorlopig ben ik nog thuis tot en met 30 juni. Ik heb ondertussen bericht gekregen van mijn werk dat mijn dossier overgemaakt is naar de pensioencommissie. Toen ik die brief las verschoot ik mij een ongeluk. Zo zie je maar dat je als werknemer niet veel waard bent. Absoluut geen compassie...
Maar ik versta dat wel, als je echt een ziekte hebt waardoor je zeker niet meer in staat bent om te gaan werken, is het misschien wel te zot om je niet te laten pensioneren. Maar je bent al ernstig ziek en dan krijg je te horen dat je niet meer mag werken..... dat moet psychisch toch wat doen met een mens?! Hopelijk moet ik het nog niet meemaken! ! !
Ik zie mij trouwens nog niet als gepensioneerde op mijn leeftijd. Ik probeer er dan ook nog niet echt aan te denken.

Maar op 30 juni moet ik terug een MRI laten doen om te zien hoe de tumor geëvolueerd is.
En op 5 juli mag ik dan om mijn resultaten gaan.
Hopelijk is het terug goed nieuws en kan de grote vakantie plezant beginnen.

Resultaten

Vandaag 15 maart moet ik naar het UZ van Gent om te horen hoe mijn resultaten van de MRI die ik vorige week donderdag liet maken, zijn.
Nu kan er gezien worden wat die bestralingen allemaal gedaan hebben. Hebben ze hun werk goed gedaan of is het toch niet wat de dokters gehoopt hadden?
Voor iedereen een grote vraag en voor ons dé grote vraag.
Ikzelf blijf redelijk kalm bij het vooruitzicht. Wat moet komen, zal komen, goed of slecht. Je kan je beter op het slechtste voorbereiden. Ik heb ook nog niet veel aan "het gesprek" gedacht. Ik zal het wel horen als het zo ver is. Eigenlijk wel raar hoe de laatste maanden mij zo gelaten gemaakt hebben.
Wim daarentegen is heel zenuwachtig en heeft zelfs deze nacht heel slecht geslapen. Hij probeert wel altijd om mij er van te overtuigen dat de uitslag goed zal zijn maar diep van binnen (alhoewel, zo diep nu ook niet) is hij er toch ook niet van overtuigd. Maar zo kan hij waarschijnlijk ook zichzelf oppeppen.

En het resultaat is blijkbaar beter dan verwacht. De dokters zijn uiterst tevreden want de tumor is met méér dan de helft verminderd. Blijkbaar zien ze dit praktisch nooit. De vernietiging van de tumor is dus verder geevolueerd dan normaal. Ik kan er moeilijk aan uit dat er zelfs nog sprake is van een tumor. Ik had gedacht dat het gezwel volledig zou weg zijn maar blijkbaar is er in het begin van de behandeling gezegd dat de tumor nooit zal verdwijnen maar dat hij zal krimpen en dat er dan gehoopt wordt op een stabilisatie. Ik heb dat dus blijkbaar weer niet gehoord. Dus wat mij betreft ben ik ietwat ontgoocheld dat er toch nog een tumor is maar Wim is de gelukkigste mens op dit moment. "Eindelijk eens goed nieuws" zegt hij met tranen in zijn ogen.

Eind juni moet ik terug een MRI laten maken en de dokters hopen dat de tumor tegen dan nog verder zal gekrompen zijn. dat proces gaat zo traag dat er maanden over gaan eer er een definitief resulaat is.

Het blijft dus afwachten en eerlijk gezegd blijf ik er nogal sceptisch tegenover. Ik geloof niet echt in genezing of stabilisatie. Ik ken niet veel mensen die "genezen" na dat ze te horen kregen dat ze één of andere kanker hadden. Maar ik ben dan ook op en top pessimist.

Ondertussen blijf ik uiteraard verder doen met mijn maagsonde. Gewoon voedsel is nog altijd niet mogelijk. De dokter zegt wel dat mijn keel er al wat beter uitziet dan 2 weken geleden maar ik moet nog altijd geduld hebben.
Ondertussen begin ik steeds meer en meer goesting in vanalles te krijgen, wat natuurlijk wel een goed teken is.
Door de sondevoeding krijg ik wel terug meer energie maar, spijtig genoeg, verlies ik geen gewicht meer.

Nu is het dus uitkijken naar de volgende MRI eind juni.
Hopelijk krijgen we dan te horen dat het monster nóg verkleind is.

Update

Het blijft maar duren, nog altijd heb ik heel veel pijn in mijn keel bij het slikken.
Ik kan nog altijd niets eten of iets anders drinken dan water.
Zelfs het onnozelste dat ik zou willen eten pikt verschrikkelijk in mijn keel.
Tja, wat doet een mens dan? Niets eten hé!
Ik drink nu al maanden Fortimel en eerlijk gezegd begin ik al te kokhalzen bij de eerste slok. Ik begin nu wel stilletjes aan te verlangen naar een goed pak frieten en een curryworst special.... hmmmm... was het maar waar!

Maar doordat ik dus geen eten binnenkrijg ben ik serieus vermagerd, teveel om goed te zijn. Allé ja, niet te veel maar wel op veel te korte tijd. Ik ben nu ook heel moe, wat normaal is natuurlijk als je geen calorieën binnen neemt, heb je op den duur geen energie meer.
Daarom moest ik deze week op een extra controle gaan om toch eens te kijken of er niets anders aan de hand was waardoor mijn keel heel traag geneest.

Ik ging dus vol goede moed naar het UZ in Gent, met de gedachte dat ze misschien toch iets aan de pijn zouden kunnen doen en dat ik dan misschien toch zou kunnen eten.
En ja hoor, er is een oplossing! ! !  Namelijk een maagsonde :-(.
Morgen wordt er bij mij dus een maagsonde geplaatst en "mag" ik 3 nachten blijven logeren in het UZ. Joepie, 't was lang geleden dat ik in de kliniek gelegen heb. 't Werd tijd (ahum)!

Ze gaan dus een gastroscopie doen om te zien waar ze juist in de maag de sonde moeten steken. En daar kijk ik naar uit hoor, naar die gastroscopie! Amai nog niet. Ik heb een volledige verdoving gevraagd maar blijkbaar gaat dat niet. Daarna gaan ze een kleine opening maken langs de buitenkant van mijn maag om dan daar de buisjes en weet ik wat allemaal aan te sluiten op mijn maag. Ik moet 3 dagen blijven omdat ik goed onder de knie moet hebben hoe ik mezelf dan sondevoeding moet geven. Blijkbaar is dat niet zo simpel.

Enfin, alweer iets waar ik absoluut niet op gerekend had, maar ja, wie wel?
Ik hoop dat het toch minder erg gaat zijn dan ik verwacht en dat ik er achteraf ga kunnen mee lachen.

Op 15 maart, dus over 2 weken, ga ik dan eindelijk een resultaat weten van mijn bestralingen.
Ik hoop dat mijn volgende blog eens goed nieuws mag geven......dus duimen allemaal! ! !

2e controle

Mijn bestraling is nu bijna 7 weken geleden gestopt en de bijwerkingen zijn absoluut nog niet over. Ik heb nog steeds verschrikkelijke keelpijn en ik kan heel moeilijk slikken.
He grote voordeel is natuurlijk nog altijd hetzelfde: "het is hier heel stil in huis want ons moeder kan nu niet zagen" ;-)

Maar ik dacht dat de pijn nu toch ver zou weggeweest zijn. Vorige controle had de dokter mij gezegd dat ik nog 2 à 3 weken last zou hebben maar dat is ondertussen ook al een maand geleden.

En gisteren moest ik terug op controle. Naar de dokter van oncologie, samen met een specialist van hoofd-, hals- en maxillofaciale heelkunde (dat gaat over de kaken en het aangezicht).

Na grondig onderzoek van de mondholte en mijn keel via een camera door mijn neus (beikes) zijn ze tot de conclusie gekomen dat het er al beter uitziet maar dat de genezing heel traag verloopt.
Op mijn vraag hoelang ik nog pijn zou hebben kreeg ik als antwoord: och, dat kan nog weken aanslepen!
En ik kijk er zo naar uit om een keer iets lekkers te eten of te drinken. Maar het zal dus nog niet voor direct zijn.

Ik kreeg wel een extra pijnstiller voorgeschreven d.m.v. smelttabletten. Die moet ik nemen bovenop Dafalgan forte.
De smelttabletten helpen wel iets, ik heb nog pijn maar minder. Het probleem is wel dat ik die maar 2 tot 3 keer per dag mag nemen en ze werken maar een uur of 3. De andere uren moet ik dan maar zo doorkomen.

Ik "eet" dus nog steeds enkel proteïnedrankjes met als gevolg dat ik nog steeds vermager. Stilletjes aan ga ik over de 20 kilogram dat ik minder weeg dan vóór de behandeling. Maar dit neem ik er graag bij zenne! Mensen die gewoon op dieet gaan moeten er veel meer moeite voor doen... alhoewel.... maar zij gaan waarschijnlijk toch geen lichamelijke pijn hebben?!

Maar de controle dus samengevat: wachten en de pijn zal overgaan....alweer wachten :-(

Maar op 10 maart heb ik mijn 1e MRI en op 15 maart eindelijk een antwoord of de bestralingen gewerkt hebben of niet.
Dus nu is het eerst en vooral daar op wachten...........

Controle

Eerst en vooral de aller aller beste wensen voor 2016. Ik wens iedereen met een goed hart, al wat goed en mooi is maar bovenal een goeie gezondheid. Dat wordt gemakkelijk gezegd met de feestdagen maar als ik dat nu iemand wens is het wel gemeend met heel mijn hart.

Ondertussen is mijn recuperatie traag maar zeker vooruit gegaan.
De onpasselijkheid is grotendeels verdwenen. Soms kan ik mij nog wat mottig voelen maar dat duurt meestal niet lang. Ik heb wel nog dikwijls braakneigingen en ik kan je verzekeren dat dat geen lachertje is.
Waar ik vooral last van heb is keelpijn. Daardoor is slikken nog altijd heel moeilijk.
Ik kan dan ook moeilijk vast voedsel eten dus drink ik nog steeds minstens 1 proteïne-drankje. 's Avonds probeer ik dan toch wat warm eten binnen te spelen, goed geplet en/of in kleine stukjes.
Wim zaagt ook zo niet meer dat ik meer moet eten en drinken, een geluk anders zou hij misschien ook pijn kunnen hebben maar dan aan zijn achterste ;-). En "terugzagen" kan ik nog niet, mijn stem laat dat nog niet toe (gelukkig voor Wim natuurlijk).

Mijn hals is ondertussen bijna volledig genezen. Dat was dus echt wonderzalf dat ze mij in Heidelberg hebben meegegeven. Ik heb nooit gedacht dat dat zo vlug zou genezen. Maar gelukkig ga je er niets van zien.

Ik ben vandaag op controle moeten gaan naar het UZ in Gent. Niet om te zien of de tumor er al dan niet nog is maar om de neveneffecten te bekijken en er eventueel een oplossing voor te zoeken.
Om een MRI te maken is het nog veel te vroeg. Mijn keelholte is absoluut nog niet genezen en dan geeft een MRI een verkeerd beeld. Voor dat onderzoek moet ik wachten tot 10 maart.
Nu heeft dokter Duprez alle bijwerkingen die ik zou kunnen hebben, overlopen. Hij heeft door met een camera via mijn neus te gaan, mijn keel bekeken en die ziet er nog allesbehalve goed uit. Blijkbaar gaat dat zeker nog 2 à 3 weken duren. Dus voorlopig zit gewoon eten er nog niet in.
Maar dat is dan weer goed voor mijn lijn. Ik ben dan ook ondertussen 15 kilogram afgevallen (joepie). Natuurlijk zoveel verliezen op zo'n korte tijd is dan weer niet goed. Daarom heb ik ook een gesprek gehad met een diëtiste. Ik moet nu zoveel mogelijk calorierijk eten, waaronder meer vetten. Maar aangezien ik niet veel eet, kan ik ook niet veel calorieën innemen waardoor ik nog méér vermager..... een vicieuze cirkel dus.
Ik heb ook bijna geen smaak meer. Dus wat ik ook eet, het smaakt zeker niet lekker. Ook dat houdt natuurlijk tegen om te eten.
Vandaag werd nog maar eens bevestigd dat het nog lang zou kunnen duren eer mijn smaak terug komt. Verdomme é, ik die zo graag eet en drink!

De dokter zei wel dat ik goed bezig ben maar het vooral rustig aan moet doen. Mijn volgende controle is op 2 februari. Hopelijk is mijn keel tegen dan heel wat beter! Maar ik kijk meer uit naar de MRI die op 10 maart zal plaatsvinden. Hopelijk krijg ik dan goed nieuws......

Gevolgen!

Ik ben nu 4 dagen thuis en ik moet eerlijk zeggen: het gaat mij absoluut nog niet goed af!

Tot voor de behandeling had ik nooit gedacht dat ik mij nu zo zou voelen.
Nu toch al meer dan 2 weken voel ik mij slecht, zowel lichamelijk zoals keelpijn en onpasselijkheid als psychisch! Wat dit met een mens doet is niet te beschrijven.

Vorige week is het verder bergaf gegaan.
Wat een geluk dat Wim bij mij was in Heidelberg. Dan had ik toch een houvast want zulke dagen alleen moeten doorbrengen is denk ik heel heel moeilijk, enfin, denk ik niet, dat kan niet anders!

De lichamelijke klachten zijn vorige week dan ook nog toegenomen.
Ik had heel veel schrik van pijn maar al bij al valt dat nog mee. Trouwens als je goeie pijnstillers krijgt, is daar wel iets aan te doen.
Wat me meer tegenvalt is die onpasselijkheid.
Daar bestaan natuurlijk ook goeie medicijnen voor maar als je je zo mottig voelt, is het precies of je gaat doodgaan.

Maar hét grootste probleem is slikken. Dat gaat heel moeilijk. Ik kan heel moeilijk eten en drinken.
Maar aangezien ik met uitdrogingsverschijnselen in de kliniek ben terechtgekomen, probeer ik er wel op te letten om voldoende te drinken. En dan nog gewoon plat water want alles waar ook maar bruis aan te pas komt of waar smaakstoffen inzitten, irriteert mijn keel.
Ik ben dan ook reeds meer dan 10 kilogram vermagerd! Allé, toch iets goed!

En Wim elke dag maar zagen om voldoende te drinken en te eten. Hij zou een vat met water naast mij zetten en het eten langs mijn oren naar binnen duwen. Ik probeer om de speciale proteïne-drankjes binnen te krijgen maar da 's ook niet alles zeg! Op den duur moet ik daar zelfs van walgen.
Je krijgt daar ook een verschrikkelijke stinkende adem van dus iedereen blijft ver genoeg uit mijn buurt, ook een voordeel ;-)! Maar die drankjes steken zoooooo tegen!
Ik heb wel zin in ander eten maar net zoals bij het drinken, heb ik direct pijn in mijn keel als ik iets anders wil doorslikken.
Mijn keel is vanbinnen volledig verbrand, dus volledig rauw om het zo te zeggen. Normaal dus dat zoiets allemaal pijn doet!
Er is mij beloofd dat dit na 2 à 3 weken voorbij zou zijn dus als ik positief mag zijn zou ik tegen het einde van de kerstvakantie misschien toch iets anders moeten kunnen beginnen eten.

Wat ik gelukkig wel nog heb is speeksel. De kans was heel groot dat mijn speekselklieren volledig zouden vernietigd geweest zijn door de stralen. En zoiets is permanent. Maar dat heb ik dus nog voldoende, een geluk, nu kan ik nog altijd zoveel zeveren als ik wil ;-)!

Ook mijn geur is niet verdwenen. Ik kan nog altijd alles rieken, men weze gewaarschuwd!

Wat de buitenkant van mijn keel betreft kan ik ook kort zijn: ik heb een mooi "bruin" kleurtje. Dat komt natuurlijk omdat de buitenkant ook verbrand is. Daar doe ik een paar keer per dag speciale zalf die ik meegekregen heb, aan en ik zie dat dat nu al verbetert.

Maar als ik dit zelf allemaal lees mag ik eigenlijk niet klagen. Het had veel erger kunnen zijn!
Ik moet binnen de 6 à 8 weken op onderzoek naar Gent om te zien wat er nog overblijft van die tumor. Hopelijk is er niets meer te zien en kunnen we gewoon verder met ons leven maar ik wil toch niet te optimistisch zijn en met mijn beide voeten op de grond blijven.

Lieve mensen, geniet van de kerstperiode en alvast van ons hier allemaal: heel mooie kerstdagen en een schitterend eindejaar gewenst! ! ! Maak van de laatste dagen van dit jaar nog een mooie tijd! Wees lief en goed voor elkaar, dat maakt alles zoveel mooier!

Tot binnenkort!
xxx

Nooit gedacht!

Het is al eventjes geleden maar eindelijk heb ik terug de moed om jullie wat uitleg te geven over mijn verloop in Heidelberg.

Na mijn vorig verhaal is er toch het één en ander gebeurd.
In die week was Wim dus terug naar Heidelberg gereden om dan samen op vrijdag huiswaarts te keren. Toen we die vrijdag om kwart na 7 op mijn afspraak waren voor de bestralingen was het al duidelijk dat er problemen waren. Er zaten nog patiënten te wachten die normaal al buiten zijn als ik aankom.
Blijkbaar was er iets met de bestralingsgmachine.
Na ongeveer een uurtje te hebben gewacht zijn ze dan uiteindelijk komen zeggen dat de technici opgebeld waren maar dat de herstelling nog lang zou kunnen duren, misschien dat het zelfs niet meer voor deze dag zou zijn.
Dus, een dag verloren! Ze raadden ons aan om naar België te rijden want wachten en dan misschien nog de kans hebben dat het voor vandaag niet meer zou lukken!
Daardoor is mijn behandeling natuurlijk met 1 dag opgeschoven. In plaats van donderdag 17 december, is het nu vrijdag 18 december.
Tja, op 1 dag komt het nu niet meer aan....alhoewel, elke dag dat ik vroeger weg kan is een godsgeschenk!

Op maandag vroeg ik hoe het met de herstelling geweest was en blijkbaar heeft er helemaal niemand bestraling gekregen die dag want de reparatie heeft heel lang geduurd! Een geluk dat we niet gewacht hebben! ! !

De week nadien, op dinsdag 8 december ben ik me heel moe en onpasselijk beginnen voelen. Ik ben de hele dag niet uit mijn bed geweest, behalve om naar de bestraling te gaan.
Op woensdag bijna hetzelfde scenario. Die dag heb ik wel gevraagd om op donderdag een latere afspraak kunnen te krijgen zodat Wim mij zou kunnen vergezellen naar de kliniek.
Op donderdagmorgen is Wim aangekomen en om kwart voor 12 moest ik dan naar de bestralingen.
Blijkbaar had de verpleegster het wel door dat ik mij niet echt top voelde en hadden ze een dokter gevraagd op het moment dat ik er moest zijn.
Die zag direct dat het niet goed ging en stelde voor om mij naar de afdeling van radiologie te brengen.

Na bloedonderzoek, dat goed was, hebben ze mij baxters met vloeistof gegeven. Ik was dus totaal verzwakt en uitgedroogd! Ik, uitgedroogd? Wie had dat ooit verwacht?!

Maar het strafste was dat ze mij op een kamer bij een vrouw legden van 93 jaar! !  Man, je mag 93 jaar zijn en ik versta dat je niet goed meer hoort maar manieren moet je altijd hebben.
Zo ging ze naar het toilet zonder de deur dicht te doen, ik kon dus alles horen lopen, vallen, vliegen.... amai, dat terwijl je je niet echt goed voelt! Boeren na haar eten was ook dagelijkse "kots".
De eerste avond lag ze dan al om 7 uur in haar bed en toen ik naar mijn laptop naar iets aan het kijken was (zonder geluid nota bene), maakte ze van haar oren want ze had haar rust nodig! Ik ben dus 2 nachten daar gebleven en toen moest ik er buiten of ik werd zot!
We hebben de dokter zover gekregen dat ik toch naar huis mocht op zaterdag met de belofte dat ik maandag zou terugkomen om te kijken hoe het met mij ging.

Dus op zaterdag naar huis vertrokken. Maandag moest ik pas om 6 uur 's avonds naar de bestraling, dus we konden op maandag op ons gemak vertrekken.
Maar, zoals beloofd, eerst langs de kliniek. Daar was de dokter direct die me aankeek en zei dat ik moest blijven want dat ik anders na een paar dagen zeker terug zou moeten komen en dan zou het nog veel slechter zijn.
Goh, de moed zakte weer tot in mijn schoenen. Stel je voor, weer bij die vrouw van 93 jaar!?
Ik zei direct dat ik dat niet wou. Konden ze mij overdag geen baxters geven en dat ik 's nachts naar het appartement ging slapen? Neen, dat doen ze niet!
Toen ik nogmaals vroeg naar een kamer alleen , heb ik dan uiteindelijk een 2persoonskamer gekregen waar ik alleen op lig. Oef....... nu moet ik naar niemand zien. Ik kan ook alles laten lopen, vallen, vliegen,....

Jammer genoeg is hij me nu net komen zeggen dat ik hier tot vrijdag moet blijven maar dat ik dan, na de bestraling kan en mag vertrekken! Da zal nie lang duren! ! ! !
Wim zal mijn valies dragen als we naar buiten gaan en hij zal moeten lopen om mij bij te houden!

De na-onderzoeken zullen in België gebeuren. De dokter vindt het niet nodig om 5 à 6 uren te moeten rijden om hier onderzoeken te laten doen die ze in Belgë ook kunnen. Allé, da 's toch ook positief!

Dus lieve mensen, dit is waarschijnlijk en hopelijk mijn laatste blog vanuit Duitsland.
Als alles zo blijft vertrekken we vrijdag naar huis. Dan kan ik terug van thuis mailen en bloggen.

Nogmaals een dikke en welgemeende danku voor al jullie wensen, berichtjes, foto's.......
en we zien elkaar terug in België! ! !

Dikke kus!

13.......

Nog 13 keer bestraling hier in Duitsland.....

Deze morgen dacht ik nog: 13, brrrr een ongeluksgetal. Alhoewel, ik ben op een 13e getrouwd en met een schat van een vent! ! !
Maar de 13e keer dat ik bestraling moest hebben was op mijn verjaardag en vandaag stond er ook 13 in het groot op mijn aftelkalender die Lisse voor mij in het begin van de behandeling heeft gemaakt.

En natuurlijk, zoals Murphy zegt: als het kan verkeerd gaan, zal het ook verkeerd gaan.
Ik moet er eerst wel bij zeggen dat ik gisterenavond heel ziek geweest ben, ik heb heel veel moeten overgeven (smakelijk). En toen ik vandaag op die tafel lag, met dat masker op, dacht ik ineens: wat zou er gebeuren mocht ik nu ineens onpasselijk worden en moeten overgeven??????

En dat was er natuurlijk teveel aan. Hoe minder ik er wou aan denken, hoe erger het werd. Ik kreeg dus echt een paniekaanval. Zo erg heb ik dat nog nooit gevoeld.
Ik heb altijd een alarmknop in mijn hand en dus nu voor de eerste keer heb ik die ook gebruikt. Ik denk dat ik er 7 à 8 keer op gedrukt heb! Het duurt precies minutenlang eer de verpleging dan komt kijken.... Pfffff, masker terug af en efkes bekomen! En natuurlijk gegeneerd omdat mij dat overkomen is! Maar ik denk nu niet dat ik de eerste ben die dat daar tegenkomt?! Het zal wel een reden hebben zeker dat ze een paniekknop geven!?

Na 10 keer sorry gezegd te hebben, is de behandeling dan verdergezet. Of beter gezegd herbegonnen. Want als je onderbreekt moeten ze natuurlijk herbeginnen.
Ik ga morgen zeker proberen om aan iets leuks te denken.......

De laatste week zijn ook de bijwerkingen fel naar boven gekomen. Ik ben niet echt moe, alhoewel ik afgelopen nacht bijna 12 uur geslapen heb, dus misschien besef ik niet goed dat ik moe ben.

Ik heb wel veel keelpijn, tja, wat wil je, dat is daar nu volledig verbrand, dus slikken is ook niet evident. Voorlopig kan ik wel nog eten en drinken. Ik heb absoluut geen honger en het smaakt me niet maar ik eet omdat ik weet dat ik niet te zwak mag worden. Ik heb wel nog wat smaak van mijn eten maar dat is toch fel verminderd.

Ik ben ook sinds vorige week vaak onpasselijk. Ik dacht nog, toen ik hoorde dat ik kanker had en alleen bestraling zou krijgen, dat ik blij mocht zijn dat er geen chemo zou aan te pas komen. Want van chemo word je vaak ziek. Maar vandaag hebben ze mij in de kliniek gezegd dat ze dat van de meeste patiënten horen. Ik moet er wel bij zeggen dat ik naar de "Kopfklinik" ga en dat het daar dus allemaal mensen zijn die bestralingen krijgen ergens in het hoofd. Van bestralingen ergens anders in het lichaam weet ik het niet!
Na eens op het internet te hebben gekeken is het blijkbaar normaal dat bij bestraling in het hoofd, je veel kans hebt om onpasselijk te worden.

Ondertussen is de kerstmarkt hier begonnen. Het is wel gezellig maar veel valt er toch niet te beleven. Het is bijna allemaal eten en drinken wat de klok slaat. Tja, en dat is momenteel spijtig genoeg niet aan mij besteed.
Het is hier ook veel te warm om van de kerstsfeer te kunnen genieten. Het zou moeten vriezen of sneeuwen. Toen ik gisteren naar de schaatsbaan ging kijken, stond er 2 cm water op. Ik denk dat ze problemen hebben om het ijs niet te laten smelten.

Hopelijk kan ik thuis wat meer van de kerstsfeer opsnuiven. Wie weet, als ik vrijdag thuiskom, dat de kerstboom er al staat?! Maar ik denk dat de kaboutertjes ook geen zin zullen hebben om dat deze week te doen! Tja, misschien tegen volgende week dan?????????